Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Τα φτωχόπαιδα της Βενεζουέλας στο Ηρώδειο



ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ

Οι εμφανίσεις του γίνονται παντού σολντ άουτ, οι αντιδράσεις του κοινού στο πρόσωπό του ταιριάζουν περισσότερο σε ροκ σταρ παρά σε μαέστρο, ενώ φιγουράρει και σε κούπα! Ο Βενεζουελανός μαέστρος Γκουστάβο Ντουνταμέλ, μόλις 29 ετών σήμερα, αποτελεί έναν μύθο όχι μόνο για τη χώρα του, αλλά και για ολόκληρο τον μουσικό κόσμο.


Μεθαυριο 23/6/2010, στο Ηρώδειο, θα διευθύνει την Ορχήστρα Νέων «Σιμόν Μπολίβαρ», μια ορχήστρα που από τις φτωχογειτονιές της Βενεζουέλας και αφού κατέκτησε τις πιο λαμπερές αίθουσες συναυλιών, και κυρίως τον θαυμασμό και τις καρδιές των ανά τον κόσμο ακροατών της, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, καλεσμένη του Φεστιβάλ Αθηνών.

Οι περίπου 200 ταλαντούχοι νεαροί μουσικοί, ηλικίας από 16 έως 26 χρόνων, απόρροια του πρωτοποριακού εκπαιδευτικού συστήματος «El Sistema», θα ερμηνεύσουν με τον ενθουσιασμό που διακρίνει κάθε τους εμφάνιση την «Πέμπτη Συμφωνία» του Μπετόβεν και την «Ιεροτελεστία της Ανοιξης» του Στραβίνσκι, υπό τη διεύθυνση του χαρισματικού διευθυντή ορχήστρας.

Ο Ντουνταμέλ, γνήσιο τέκνο του «El Sistema», συγκαταλέγεται στους πιο περιζήτητους αρχιμουσικούς της εποχής μας. Η εμφάνισή του στο πόντιουμ δεν έχει καμία σχέση με τη σοβαροφάνεια πολλών κλασικών μαέστρων. Δεν διστάζει να φωνάξει, να τραγουδήσει και να αγκαλιαστεί με τους σολίστες. Επικεφαλής αλλά και μέλος του συνόλου διευθύνει με ενθουσιασμό, παθιάζεται, χοροπηδάει, χορεύει, ιδρώνει, ενώ και το ρεπερτόριο που επιλέγει δεν είναι το συνηθισμένο.

Το αμερικανικό περιοδικό Time τον συμπεριέλαβε ανάμεσα στις 100 πιο σημαντικές προσωπικότητες του πλανήτη για το 2009, τόσο για τη διεθνή του καριέρα όσο και για την προσφορά του και το σπουδαίο έργο του με τα παιδιά της Ορχήστρας Νέων «Σιμόν Μπολίβαρ», την οποία διευθύνει τα τελευταία έντεκα χρόνια. Παράλληλα, από το περασμένο φθινόπωρο έγινε μουσικός διευθυντής της Φιλαρμονικής του Λος Αντζελες, ενώ παραμένει μουσικός διευθυντής της Συμφωνικής Ορχήστρας του Γκέτεμποργκ.

Η Ορχήστρα Νέων της Βενεζουέλας «Σιμόν Μπολίβαρ» -ιδρύθηκε πριν από περίπου 30 χρόνια από τον αρχιμουσικό Χοσέ Αντόνιο Αμπρέου και περιλαμβάνει περισσότερους από 200 μουσικούς ηλικίας 12 έως 26 ετών- δεν μοιάζει με τις άλλες. Οι πιτσιρικάδες που παίζουν τα κρουστά είναι σαν παίζουν σε αφρολάτιν μπάντα. Οι τρομπονίστες και οι τρομπετίστες σηκώνονται συχνά όρθιοι, όπως σε μια μπιγκ μπαντ και οι κοντραμπασίστες στριφογυρνούν τα κοντραμπάσα σε μια χορογραφία που παραπέμπει περισσότερο σε σόου.

Για να καταλάβετε την ΑΞΙΑ αυτών των μουσικών αναδημοσιεύω ένα σχετικό με το θέμα άρθρο του ΚΩΣΤΑ Δ. ΚΑΒΒΑΘΑ
Στη μακρινή Βενεζουέλα εδώ και 30-τόσα χρόνια ξεκίνησε ένα φιλόδοξο πρόγραμμα, το El Sistema (Fundación del Estado para el Sistema Nacional de las Orquestas Juveniles e Infantiles de Venezuela): http://www.fesnojiv.gob.ve/en/home.html

Ένας ντόπιος μουσικός, ο Χοσέ Αμπρέου (τον βλέπουμε στο 6:23 του δευτέρου video), βάλθηκε να μαζέψει παιδάκια στις πιο φτωχές, τις πιο απομακρυσμένες περιοχές, τις πιο βουτηγμένες στο έγκλημα και στο πάρε-δώσε των ναρκωτικών, και να τα κάνει μουσικούς. Το πράγμα προχώρησε σιγά-σιγά, χωρίς λεφτά και άρχισε να αποδίδει καρπούς.

Πέρασαν τα χρόνια, 250.000 (!) παιδάκια έμαθαν μουσική, και άρχισαν να φτιάχνονται σχολικές ορχήστρες. Οι ορχήστρες σε όλη τη χώρα ξεπέρασαν τις 100 και από αυτές οι 90 είναι συμφωνικές (ξανα-!). Οι καλύτεροι από αυτούς τους νεαρούς μουσικούς μαζεύονται σε κεντρικές ορχήστρες, με κορυφή την Ορχήστρα Σιμόν Μπολιβάρ, που αυτή την εποχή διευθύνει άλλο ένα προϊόν del Sistema, ο 28χρονος (ξανα-!) μαέστρος Γουστάβο Ντουνταμέλ (http://www.gustavodudamel.com/), που είναι επίσης εδώ και λίγους μήνες ο νέος μαέστρος της Φιλαρμονικής του Λος Άντζελες (ξανα-!). (http://www.laphil.com/gustavo/index.html)

Έκαναν τουρνέ οι Βενεζουελάνοι πιτσιρικάδες με τον πιτσιρικά μαέστρο τους και παίξανε και στο Σάλτσμπουργκ. Μάλλον καλά θα έπαιξαν, γιατί οι απαιτητικοί Σαλτσμπουργκαίοι ζήτησαν και ανκόρ. Ξεκίνησε το ανκόρ με ένα ταρατατζούμ κάπως οικείο και με την πρώτη φράση των εγχόρδων οι Σαλτσμπουργκαίοι αναγνώρισαν το κομμάτι και χειροκρότησαν. Μάλλον δεν περίμεναν ότι οι Ινδιάνοι πιτσιρικάδες θα τολμούσαν να παίξουν Στράους και μάλιστα στην Αυστρία. Και κάνει zoom-out η κάμερα και θολώνει ο νους. Πρόκειται για ΜΕΓΑΛΗ ορχήστρα, διπλή, καμμιά διακοσαριά άτομα. Και παίζουν καλά οι άτιμοι:

Συνεπώς ενδιαφερόμεθα, διαβάζουμε, ψάχνουμε. Και βρίσκουμε ένα βιντεάκι από μία απονομή, με τους Ινδιάνους live από το Καράκας. Μόνο που δεν είναι οι ΣιμονΜπολιβάροι που είναι πιτσιρικάδες μεν, αλλά γύρω στα 20-25. Είναι οι από κάτω τους, αυτοί που πάνε ακόμα σχολείο. Η Ορχήστρα “Τερέσα Καρρένιο”, έτσι τους λένε. Παιδάκια μικρά, μερικά εμφανώς αμούστακα. Ξεκινούν με Σοστακόβιτς, από τη 10η Συμφωνία το 2ο μέρος, που οι ειδικοί λένε ότι είναι ένα αποτρόπαιο μουσικό πορτραίτο του Στάλιν. Είναι ένα κομμάτι πολύ γρήγορο, βίαιο, άγριο, με εξαιρετικά απαιτητικά περάσματα, ειδικά για τα πνευστά, και ειδικότερα για τα ξύλινα, με πανδύσκολο ανσάμπλ. Τα μαθητούδια είναι ντυμένα με τα καθημερινά τους ρούχα, τα τζην τους τα σκισμένα, τα χαϊμαλιά τους, ό,τι φοράνε τα παιδιά σήμερα. Και παίζουν ηρωικά, ούτε μία νότα δεν φεύγει.
Χειροκροτήματα, περνάμε στο επόμενο κομμάτι , έναν (άγνωστό μου) Χορό ενός (αγνώστου μου) συνθέτη από το Μεξικό, ονόματι Αρτούρο Μάρκες. Τα Ινδιανάκια έχουν αλλάξει στο μεταξύ, έχουν φορέσει τη φόρμα της Εθνικής τους ομάδας, της Εθνικής Βενεζουέλας. Το κομμάτι είναι εξαιρετικό, με τη ρυθμική αγωγή που θα περίμενε κανείς από έναν χορό λατινοαμερικάνικο να ξεπροβάλλει καθώς η μουσική προχωρεί και τα παιδάκια παίζουν με ορμή
Μπαίνουμε στο τελευταίο θέμα του χορού και καθώς η κάμερα απλώνει, συνειδητοποιείς ότι βλέπεις πάλι μια μεγάλη ορχήστρα, ίσως να μη φτάνει τα 200 άτομα των Μπολιβάρων, αλλά τα 150 τα ζυγώνει σίγουρα. Μα πώς παίζουν τόσο καλά, τόσα πολλά άτομα μαζί? Το κομμάτι κορυφώνεται και τα παιδάκια σείονται, τα δοξάρια δάσος ολόκληρο πηγαινοέρχονται σαν να τα δέρνει καταιγίδα κι όμως ούτε μισή νότα δεν ξεφεύγει ποτέ και να, φτάνουν τα τελευταία μέτρα και τα παιδάκια σηκώνονται όρθια (δείτε το στο 16ο λεπτό) και τελειώνουν το κομμάτι παίζοντας και χορεύοντας μαζί (:
Ωραία περάσατε? Εγώ να δείτε. Ας προσγειωθούμε λοιπόν στη χώρα των σκατάδων. Είναι μια χώρα που τα παιδάκια τα λένε Περικλήδες, Νεφέλες, Ιάσονες και Ιόλες. Παλιά χώρα, με ιστορία. Όμορφη χώρα.
Και οι Περικλήδες με τις Ιόλες μεγαλώνουν ακούγοντας Βίσση, παίζοντας Πάμε Στοίχημα, βλέποντας Τατιάνα Πουτανίδου, ακούγοντας τους γονείς τους να λένε πόσο καλύτερη είναι η δικιά τους μεζονέτα από τη μεζονέτα των Χατζηπαπαραίων, και ονειρεύονται να γίνουν μοντέλα. Ή μάνατζερ! Ή να τα προσλάβουν στα Stage. Στη χώρα αυτή υπάρχουν κάτι ορχηστρούλες που η και καλά καλύτερη στις καλές της βραδιές κάνει ένα φάλτσο ανά δεκάλεπτο και στις άσχημες κάνει μόνο φάλτσα.
Η λέξη “μουσικός” συνήθως σημαίνει “μπουζουξής”, ο κύριος και η κυρία Χατζηπαπάρα πετάει γαρδένιες στον ΛεΠα, ο Περικλής βολοδέρνει στις καφετέριες και η Ιόλη διαβαζει ότι η Μακρυπούλια τα έφτιαξε με τον Νίνο και μετά οραματίζεται να βγει ως γλάστρα στη Μενεγάκη.
Το κατά κεφαλήν εισόδημα της Βενεζουέλας είναι το μισό από της χώρας των σκατάδων, που επί πλέον έχει χρεωκοπήσει.
Κ.Κ.

H Μεγαλύτερη ΜΑΓΚΙΑ αυτών των παιδιών είναι οτι για να πάνε να μάθουν μουσική ΠΑΙΖΟΥΝ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥΣ ΚΟΡΩΝΑ-ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Δείτε σχετικό άρθρο της ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΝΑΚΗ ΕΔΩ
ΞΑΝΑΛΕΩ
ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!
Αξίζουν κάθε "σέντς" που θα πληρώσετε

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Bookmark and Share