.jpg)
First 8K Video from Space - Ultra HD
Πριν από 6 χρόνια
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Τώρα και Ηλεκτρονικό Ξεμάτιασμα ....Μην γελάςςςςςςςς
Τώρα και Ηλεκτρονικό Ξεμάτιασμα ....Μην γελάςςςςςςςς
http://www.paretria.gr/ourvision.html
.
.
.
.
.
..
.
.
Ηταν Ο Αγιος μας μαζι τους
Τροχαίο έγινε χθες τα μεσάνυχτα στην Εθνική οδό Παλαιοκαστρίτσας μετά από του «ΦΙΛΙΠΠΑ».Μία BMV με βουλγάρικες πινακίδες έκλεισε το δρόμο σε άλλο διερχόμενο όχημα με αποτέλεσμα να συγκρουστούν και να παραμένουν τα οχήματα στη μέση του οδοστρώματος. Μια μοτοσικλέτα που έρχονταν από την πόλη με πορεία προς τζάβρου έπεσε επάνω στο σταματημένο όχημα με αποτέλεσμα να καρφωθεί κάτω από το όχημα.Κανείς από τους επιβάτες δεν τραυματίστηκε
Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009
Μήπως έτσι θα βγούμε από την κρίση;"
Σ' ένα χωριό που ζει από τον τουρισμό λόγω της κρίσης τα πάντα έχουν νεκρωθεί. Για να επιβιώσουν οι κάτοικοι, ο ένας δανείζεται από τον άλλο. Ο καιρός περνά μέσα σ' αυτή τη θλιβερή ατμόσφαιρα ώσπου μια μέρα...
έρχεται ένας τουρίστας και ζητάει ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο του χωριού.
Ο ξενοδόχος του λέει την τιμή και εκείνος προπληρώνει με ένα χαρτονόμισμα των 100 Ευρώ. Πριν ακόμα ανέβει στο δωμάτιο του, ο ξενοδόχος πηγαίνει το χαρτονόμισμα στο χασάπη στον οποίο χρωστάει ακριβώς 100 Ευρώ.
Ο χασάπης παίρνει το χαρτονόμισμα και τρέχει να το δώσει στον κτηνοτρόφο που τον εφοδιάζει με κρέας.
Ο κτηνοτρόφος παίρνει το χαρτονόμισμα και πηγαίνει να το δώσει στην πουτάνα του χωριού που της χρωστάει κάποιες τρυφερές ώρες που πέρασαν μαζί.
Εκείνη με τη σειρά της τρέχει και το δίνει στον ξενοδόχο που του χρωστάει μερικές βραδιές που χρησιμοποίησε τα δωμάτια του με τους πελάτες της.
Όπως άφηνε το χαρτονόμισμα στη ρεσεψιόν, ο τουρίστας που μόλις κατέβηκε από το δωμάτιο του λέγοντας στον ξενοδόχο ότι δεν του αρέσει και άλλαξε γνώμη, αρπάζει το χαρτονόμισμα και φεύγει.
Τελικά τίποτα δεν ξοδεύτηκε, κανείς δεν έχασε, κανείς δεν κέρδισε και όλα τα χρέη ξεχρεώθηκαν!
Μήπως έτσι θα βγούμε από την κρίση;"
Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009
τουμπεκί
Όταν προτρέπουμε κάποιον να κάνει τουμπεκί, και μάλιστα ψιλοκομμένο, τι ακριβώς του ζητάμε να κάνει; Η λέξη τουμπεκί έχει τουρκική καταγωγή, κυριολεκτικά σημαίνει «καπνός για το ναργιλέ» και ανήκει στο είδος Nicotiana rustica. Το τουμπεκί ήταν η τέχνη των ταμπήδων στα καφενεία της παλιάς εποχής, οι οποίοι, αφού μούσκευαν τον καπνό, μετά τον έκοβαν σε ψιλά κομματάκια και τον χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά για το ναργιλέ. Επειδή συχνά οι ταμπήδες έπιαναν την κουβέντα με τους θαμώνες των καφενείων και αργούσαν να δώσουν το ναργιλέ στον πελάτη, εκείνος φώναζε: «Κάνε τουμπεκί», δηλαδή «ετοίμασε τον καπνό για το ναργιλέ». Σήμερα όταν λέμε σε κάποιον «κάνε τουμπεκί» ή «κάνε τουμπεκί ψιλοκομμένο», του ζητάμε να μη μιλάει, να σωπάσει. Η λέξη χρησιμοποιήθηκε κυρίως σε ρεμπέτικα τραγούδια, όπως: «Όταν καπνίζει ο λουλάς εσύ δεν πρέπει να μιλάς. Κοίταξε τριγύρω, οι μάγκες κάνουν όλοι, κάνουν τουμπεκί».
Το 1923 δημιουργήθηκε το «Τάγμα Τουμπεκί», πειθαρχικός ουλαμός στο Καλπάκι που αποτελούσε τόπο απομόνωσης για όλα τα «επικίνδυνα» στοιχεία της κοινωνίας. Ήταν μια ομάδα από ετερόκλητους μεταξύ τους ανθρώπους που αυτοονομάστηκε «Τάγμα Τουμπεκί», ονομασία που οφειλόταν στον κώδικα επικοινωνίας, τον «κώδικα τουμπεκί», μια γλώσσα συνθηματική, μη αντιληπτή από τους άλλους, που είχαν καθιερώσει μεταξύ τους.
http://www.asprilexi.com
Η δύναμη της στίξης
Στα πλαίσια ενός κοινωνικού πειράματος, σε μια ομάδα 50 ανθρώπων που ήτανε μισοί-μισοί , άνδρες και γυναίκες, δόθηκε ένα κείμενο με την προοπτική και επιλογή να βάλουνε σ'αυτό το κείμενο ένα κόμμα . Το κείμενο ήταν:
"Αν ο άνδρας ήξερε πραγματικά την αξία που έχει η γυναίκα θα πήγαινε στα τέσσερα."
Όλες οι γυναίκες βάλανε το κόμμα μετά από τη λέξη "γυναίκα" ,
όλοι οι άνδρες βάλανε το κόμμα μετά τη λέξη "έχει"
Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009
ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ Οσα παίρνει ο άνεμος .ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ
Η πλέον χαρακτηριστική εικόνα της όλης φιλοσοφίας των debate ήταν στο φινάλε, εκεί δηλαδή που ο Καρατζαφέρης μας εξηγούσε ότι δουλεύει από 17 χρονών, είναι αυτοδημιούργητος, έχει δικό του κανάλι και δεν χρωστάει. Κι ως εκ τούτου μπορεί να εγγυηθεί ότι θα βγάλει τη χώρα από τα δύσκολα!!!
Τι να πει κανείς;
Είναι τέτοιος ο ξεπεσμός της «πολιτικής», που ακόμα κι αυτές οι συμπεριφορές θεωρούνται εκδοχή της, κι άρα είναι αποδεκτές, και ίσως θέμα γούστου και προτιμήσεων.
Την ίδια ώρα με αυτή, της κακόγουστης πασαρέλας (ιδιαιτέρως εντυπωσιακές οι δηλώσεις μετά των τηλεαστέρων επί ίσοις όροις με τους πολιτικούς αρχηγούς αφού η δημοσιότητα μετράει άσχετα από που την απέκτησες) εκατοντάδες εργαζόμενοι των ασφαλιστικών εταιρειών έμεναν στο δρόμο ενώ δεκάδες χιλιάδες ασφαλισμένους πελάτες τους, τους έζωναν τα φίδια για το φαλιμέντο.
Δεν πρόκειται για άλλο θέμα… Αυτό ακριβώς είναι το κύριο και αποκλειστικό αντικείμενο των τουλάχιστον τελευταίων δεκατριών μηνών και η μεταφορά των κρισιακών φαινομένων στις ασφαλιστικές εταιρείες ήταν το αναμενόμενο.
Όμως εκτός από τις γενικολογίες των εκπροσώπων της Αριστεράς, κανείς άλλος δεν βρήκε μια κουβέντα σχετικά για να πει, όχι χτες και προχτές και μόνο στα debate, αλλά γενικότερα.
Κι έτσι ο κόσμος απελπισμένος ψάχνεται μήπως έχει κανένα γνωστό του, στους συνδυασμούς που κερδίζουν, να βολέψει και το άνεργο κοριτσάκι του που τέλειωσε ένα ΙΕΚ πληροφορικής στην Κομοτηνή…
Για όσους είναι Γεννημένοι από το 1955-1985.H αλήθεια είναι .................
> καταφέραμε να επιβιώσουμε.
> Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή:
> περάσαμε την παιδική μας ηλικία
> περιμένοντας. Έπρεπε να
> περιμένουμε δύο ώρες μετά το
> φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο
> ώρες μεσημεριανό ύπνο για να
> ξεκουραστούμε και τις Κυριακές
> έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
> το πρωί για να κοινωνήσουμε.
> Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με
> την αναμονή.
>
> Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο
> να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα
> ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε
> αυτοκίνητα χωρίς ζώνες
> ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
> ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
> σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε
> από το «σύνδρομο της τουριστικής
> θέσης». Δεν είχαμε πόρτες,
> παράθυρα, ντουλάπια και
> μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας
> για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα
> ποδήλατα χωρίς κράνη και
> προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ,
> καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς
> δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν
> φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν
> κοφτερές γωνίες.
>
> Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν
> βίαια. Περνάγαμε ώρες
> κατασκευάζοντας αυτοσχέδια
> αυτοκίνητα για να κάνουμε
> κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια
> κατηφόρα και μόνο τότε
> ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει
> να βάλουμε φρένα. Παίζαμε
> «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας
> δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
> Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας
> το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και
> δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά
> μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα
> στους δρόμους. Κανείς δεν
> μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν
> υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα
> κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν
> υπήρχε κανένας νόμος για να
> τιμωρήσει τους «υπεύθυνους»
> Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε
> πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν
> έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι
> συνηθισμένο για παιδιά και όλα
> θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή
> μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε
> κάποιος να κατηγορήσεις παρά
> μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε
> καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
> ένας στον άλλος και μάθαμε να το
> ξεπερνάμε.
>
>
> Τρώγαμε γλυκά και πίναμε
> αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν
> παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από
> εμάς να ήταν χοντρός και αυτό
> ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
> μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή
> οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας
> δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά
> κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και
> οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
> πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό
> ξύδι..
>
> Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99
> τηλεοπτικά κανάλια,
> βιντεοταινίες με ήχο surround,
> υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε
> φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε
> μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά
> φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
> βγαίναμε στο δρόμο και εκεί
> συναντιόμασταν για να παίξουμε
> κυνηγητό,
> κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί
> έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε
> τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και
> παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια
> μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε
> χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου.
> Πίναμε νερό κατευθείαν από τη
> βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και
> κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους
> πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε
> σαύρες και πουλιά με αεροβόλα
> στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
> ανήλικοι και δεν υπήρχαν
> ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
>
> Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή
> περπατώντας μέχρι τα σπίτια των
> φίλων και τους φωνάζαμε από την
> πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να
> ζητήσουμε άδεια από τους γονείς
> μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
> σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
> υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
>
> Στα σχολικά παιχνίδια
> συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν
> έπαιρναν μέρος έπρεπε να
> συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
> Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί
> μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να
> μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν
> υπήρχαν ειδικά τεστ για να
> περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
>
> Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα
> καλοκαίρια και περνούσαμε
> ατέλειωτες ώρες στην παραλία
> χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη
> προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα
> ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
> Φτιάχναμε όμως φανταστικά
> κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με
> ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
> Ρίχναμε τα κορίτσια
> κυνηγώντας τα για να τους
> βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
> κουβέντα σε κάποιο chat room και
> γράφοντας ; ) : D : P
>
> Είχαμε ελευθερία, αποτυχία,
> επιτυχία και υπευθυνότητα και
> μέσα από όλα αυτά μάθαμε και
> ωριμάσαμε.
>
> Αν εσύ είσαι από τους
> «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες
> την τύχη να μεγαλώσεις σαν
> παιδί...
>
> Αγνώστου ταυτότητας μέχρι
> στιγμής.
> Τον/Την ευχαριστούμε για το
> ταξίδι...
>
> ΠΡΟΩΘΗΣΤΕ TO ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΕΙΝΑΙ
> ΑΚΟΜΑ ΠΑΙΔΙΑ... Διαβαστε Περισσοτερα...
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ: Δυο φαντάροι βιώνουν στη Σάμο ...ένα αναπάντεχο πέρασμα τρυγονιών...
ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ: Δυο φαντάροι βιώνουν στη Σάμο ...ένα αναπάντεχο πέρασμα τρυγονιών.
Από τον Σωτήρη Δημηροπουλο
πατα στην εικόνα να μεγαλώσει
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
