Από το Φορτηγό του 1966 ο Διονύσης προφητικός μας τα είχε πει. Δεν έχει σημασία τι ακριβώς είχε στο νου του εκείνη τη στιγμή πριν 45 χρόνια, το ποίημα έχει τη δική του ανεξάρτητη ζωή και μεταδίδει το μήνυμα ή το συναίσθημά του διαχρονικά.
‘Οταν γίνονται πολιορκίες, μέρα – νύχτα χτυπούν τα τύμπανα του εχθρού για εκφοβισμό. Πρέπει το ηθικό των πολιορκημένων να μειωθεί και, είναι γνωστό, στρατός και λαός χωρίς ηθικό, είναι εύκολο θύμα.
Οι δανειστές μας γνωρίζουν πολύ καλά ότι πρέπει να πάρουν τα δανεικά πίσω. Αν η Ελλάδα πτωχεύσει ή βγει απ’ την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν πρόκειται να πάρουν δεκάρα!
Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγεί από το Ευρώ, ούτε από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι θα γίνει, λοιπόν; Με απειλές και τρομοκρατία οι δανειστές μας θα προτιμήσουν να μας »στύψουν» σαν λεμονόκουπες, προκειμένου να επιστραφούν μερικά δανεικά .
Και ποιός φταίει για όλα αυτά; Eίναι εκείνοι που βρίσκονται μέσα στη Βουλή, οι οποίοι διέφθειραν έναν λαό, ο οποίος -ευχαρίστως- υπέστη τη διαφθορά! Και τώρα όλοι τρέχουν για να σώσουν τα προσχήματα!
Πέστε μου αν έχω δίκιο!
ΕΛΕΟΣ! ΜΗ ΜΑΣ ΚΟΨΕΤΕ ΤΟ ΡΕΥΜΑ
ΕΛΕΟΣ! ΜΗ ΜΑΣ ΚΟΨΕΤΕ ΤΟ ΝΕΡΟ
ΕΛΕΟΣ! ΜΗ ΜΑΣ ΚΟΨΕΤΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ.
http://www.aixmi.gr/
Με τη διάσημη Ορχήστρα Δωματίου της Βιέννης έκανε φέτος το ντεμπούτο του, ως μαέστρος και σολίστ. Το καλοκαίρι ανέλαβε την καλλιτεχνική διεύθυνση του νεοσύστατου κι επικεντρωμένου στο κλασικό ρεπερτόριο Φεστιβάλ Τεχνών της γενέτειράς του, της Κέρκυρας. Και μετά ήρθε η πρόσκληση του Λούβρου, στο οποίο ο Γραμμένος πάει «ετοιμοπόλεμος». Θα συμπεριλάβει στο πρόγραμμα του ρεσιτάλ του δύο έργα σε παγκόσμια πρεμιέρα: το «Celebration XVI» του Θεόδωρου Αντωνίου και το «Breathe», έργο για κλαρινέτο και πιάνο, του Βέλγου συνθέτη Κρις Κρίστοφελς.
Ειδικά για το τελευταίο, τον Ελληνα κλαρινετίστα θα συνοδεύσει στο πιάνο η εξίσου διακεκριμένη 24χρονη Ιταλίδα Βανέσα Μπενέλι Μοσέλ. Εργα Μπραμς και Πουλένκ συμπληρώνουν το ρεπερτόριο εκείνης της βραδιάς.
Απ' ό,τι θα ερμηνεύσει πάντως ο Γραμμένος στο Λούβρο, ένα έργο τον φορτίζει περισσότερο συγκινησιακά. Είναι αυτό του Ελληνα συνθέτη και δασκάλου Θεόδωρου Αντωνίου, ο οποίος υπήρξε μάλιστα από τους πρώτους που εντόπισε στις ερμηνείες του νεαρού σολίστ «ένα σπάνιο μουσικό φαινόμενο». Δεν είναι ασφαλώς τυχαίο ότι το «Celebration XVI», έργο για σόλο κλαρινέτο, είναι αφιερωμένο σ' εκείνον.
Από 5 χρόνων
Πολύ πριν από τις σημαντικές διακρίσεις και τις μεγάλες ορχήστρες, η ωραία περιπέτεια του Γραμμένου στη μουσική ξεκίνησε από τις κερκυραϊκές μπάντες. Γοητευμένος από τον ήχο των 20 Φιλαρμονικών που έχει το νησί του, άρχισε στα 5 του να παίζει φλογέρα και στα 8 κλαρινέτο, λαμβάνοντας, λίγο αργότερα, και ο ίδιος μέρος στις μουσικές παρελάσεις που διατήρησε η επτανησιακή παράδοση.
«Το γεγονός ότι κατάγομαι από την Κέρκυρα υπήρξε καθοριστικό. Ετσι ανακάλυψα και καλλιέργησα την αγάπη μου για τη μουσική. Επιπλέον το κλαρινέτο ήταν για τις κερκυραϊκές μπάντες ένα κύριο μουσικό όργανο. Γι' αυτό ξεκίνησα μ' αυτό τις σπουδές μου».
Ακολούθησε δίπλωμα και 1ο βραβείο από το Ωδείο Αθηνών και σπουδές στην Ακαδημία Φραντς Λιστ της Βαϊμάρης, με υποτροφία του ιδρύματος Ωνάση. Μετά και το 1ο Πανευρωπαϊκό βραβείο στον Διαγωνισμό Νέων της Βιέννης, έπεσαν βροχή οι προτάσεις για συνεργασίες με παγκοσμίου κύρους ορχήστρες: Συμφωνική της Βιέννης, Ορχήστρα της Νορβηγικής Ραδιοφωνίας, Φιλαρμονική του Βερολίνου. Και εμφανίσεις στο Auditorium National de Musical της Μαδρίτης, παρουσία της βασίλισσας Σοφίας της Ισπανίας, στο Minato Mirai Hall της Ιαπωνίας, στην Οπερα της Βιέννης, στην Ακαδημία Τεχνών του Λονδίνου. Βέβαια...
**Ολα αυτά είναι ένα είδος «πρωταθλητισμού». Εχετε χρόνο για τη φυσιολογική ζωή ενός 20χρονου που θα πάει και σ' ένα κλαμπ;
«Φυσικά. Οι συνεργασίες και οι συναυλίες είναι το μέρος της ζωής μου που φαίνεται δημοσίως. Κατά τα άλλα έχω μια απολύτως φυσιολογική καθημερινότητα. Η μουσική είναι η μεγάλη μου αγάπη και αφορά ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, δεν είναι όμως ολόκληρη η ζωή μου».
Εδώ και τρία χρόνια, η καθημερινότητα του Διονύση Γραμμένου δεν έχει ως βάση την Ελλάδα. Ζει μόνιμα στη Βαϊμάρη. «Σίγουρα», λέει, «αγαπώ την Ελλάδα. Είναι η πανέμορφη χώρα μου, στην οποία ζει η οικογένειά μου. Ομως οι ευκαιρίες που δίνονται σε έναν μουσικό είναι περιορισμένες, το ίδιο και η αγορά της. Ενώ στο εξωτερικό είναι άλλες οι προϋποθέσεις».
Ο ίδιος παραμένει εκπρόσωπος μιας άλλης όψης της Ελλάδας, μακριά από την πλευρά που πλήττεται και ταπεινώνεται καθημερινά. «Δεν είμαι», σχολιάζει, «μόνον εγώ. Υπάρχουν τόσο πολλοί Ελληνες στο εξωτερικό που κάνουν εξαιρετικά σημαντικά πράγματα! Μακάρι να προβάλλεται κι αυτή η εικόνα μας...».
*Με στοιχεία από την www.enet.gr
"Ο σκοπός της Κοινωνικής Πρόνοιας θα έπρεπε να είναι -όσο αυτό είναι δυνατό- να εξαλείψει τους λόγους ύπαρξής της."
Αυτή η συνεχιζόμενη τηλεοπτική και ραδιοφωνική επίθεση των “κυβερνητικών” μέτρων που υπαγορεύει η τρόικα έχει καταντήσει αηδία πλέον! Φτάνει ρε παιδιά, κόψτε ό,τι νομίζετε, κάντε τις μεταρρυθμίσεις σας, αλλάξτε μας τα φώτα μόνο πείτε μας που σταματάει αυτή η κατηφόρα. Να μπορούμε να μετρήσουμε κι εμείς
Να πούμε: Αν γυρίσω στη δραχμή, θα παίρνω μισθό χίλια πεντακόσια γρόσια και θα χρειάζομαι χίλια τετρακόσια για να ζω και εκατό για δάνεια. Μία η άλλη κι ας ισοδυναμούν αυτά τα χίλια πεντακόσια γρόσια με τετρακόσια εξήντα ευρώ. Δεν θα πάω Ευρώπη, δεν θα πάρω καινούριο αυτοκίνητο, θα είμαι ευρωπαϊκά φτωχός αλλά θα τα βολεύω στη χώρα μου και θα κοιτάω να πάω διακοπές με σκηνή το καλοκαίρι.
Αν μείνω στο ευρώ θα παίρνω μισθό οχτακόσια ευρώ και θα χρειάζομαι εννιακόσια για να ζήσω, θα δανείζομαι εκατό και μακροχρόνια θα πουλήσω ένα δωμάτιο του σπιτιού μου για να ξεπληρώσω τα χρωστούμενα. Τα οχτακόσια μου ευρώ θα ισοδυναμούν με δυόμιση χιλιάδες γρόσια του γείτονα επομένως θα είμαι ευρωπαϊκά ημι-ισχυρός και θα κάνω φτηνές διακοπές σε πολυτελή ξενοδοχεία της πρώην ανατολικής Ευρώπης.
Να μας πούνε ανάμεσα σε τι έχουμε να διαλέξουμε, να αποφασίσουμε με δημοψήφισμα, εκλογές, κορώνα γράμματα ή όποια άλλη μέθοδο θέλετε και να τελειώνουμε. Φτώχεια της δραχμής ή φτώχεια με ευρώ; Να μας πάρει το σπίτι η Μπούντεσμπανκ ή η Λαϊκή Τράπεζα; Αλλά να ξέρουμε: Ο πάτος βρίσκεται εκεί: Στα οχτακόσια ευρώ, στα τετρακόσια εξήντα, στα χίλια τριακόσια, κάπου τέλος πάντων. Για το σύνολο αυτού του πολέμου, για το σύνολο του μνημονίου, για το σύνολο της διάρκειας πτώχευσης. Και γνωρίζοντας να διαλέξουμε εμείς τον θάνατό μας. Θα είναι πράσινης απόχρωσης με ευρώ-φτώχεια, κόκκινης με δραχμο-φτώχεια ή γαλάζια με σαμαροειδή φτώχεια; Και να τελειώνουμε με αυτό το μαρτύριο της σταγόνας όπου εξαγγέλλονται μέτρα που όλοι (οι παρουσιαστές της ΤιΒι) μας λένε ότι φτάσανε στα όρια και δεν πάει άλλο για να ακούσουμε την άλλη μέρα ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και θα μας πάρουν κι άλλα. Και όταν το χωνέψουμε εν μέρει (όσο χωνεύεται) ότι θα μας πάρουν και από τα υπόλοιπα ένα ακόμη ποσοστό, τότε βγαίνει πάλι ο δημοσιογράφος και λέει ότι η τρόικα δεν έμεινε ικανοποιημένη από τα μέτρα και θέλει νέα πιο αποτελεσματικά. Να απολυθούν οι εκατό χιλιάδες από το δημόσιο, να βγουν σε εργασιακή εφεδρεία άλλοι τόσοι, να πεταχτούν στον δρόμο συμβασιούχοι, αορίστου χρόνου, νεοδιορισμένοι, παλαιοδιορισμένοι και λοιποί και μετά να μάθουμε ότι και πάλι η κυβέρνηση δεν εφάρμοσε καλά τα μέτρα και χρειάζονται κι άλλες περικοπές και άλλοι φόροι, προσωρινοί πάντα που θα μείνουν για πάντα!
Προτείνω να διαδηλώνουμε στο μέλλον απ’ ευθείας ενάντια στην τρόικα και τη Μέρκελ. Ο Παπανδρέου απλός μεσάζων είναι…. Στις πορείες του ΠΑΜΕ έβλεπες πολλούς αποφασισμένους να γυρίσουν στη δραχμή κι ό,τι γίνει έγινε… Τώρα τους βλέπεις σε όλα τα μπλογκ και στους διαδρόμους. Το κίνημα υπέρ της πτώχευσης διευρύνεται με χαρακτηριστικό σύνθημα στα χείλη όλων το: “Σας βαρεθήκαμε”
http://gtsiridis.wordpress.com/
Αξιότιμε κύριε βουλευτά,
Θα σας ήθελα όμως πιο ριζοσπαστικό. Πιο αποφασισμένο. Πιο φάιτερ. Διότι με την κατάργηση του αγιασμού και των ..................
Σαμάνθα Χάνκοξ, 40 ετών βρέθηκε νεκρή σε μια πολυθρόνα στο σπίτι της
και από το οποίο δεν είχε ξεμυτίσει τα τελευταία 18 χρόνια αφού είχε προχωρημένης μορφής μικροβιοφοβία. Οι γονείς της... κάλεσαν το 166 αλλά ...
κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν από τις αρχές για τουλάχιστον 7 ώρες πριν συλληφθούν. Η νεκροψία αποκάλυψε ότι η κόρη τους πέθανε από αφυδάτωση και μόλυνση στο δέρμα.
Οι φοβίες της ήταν τόσο μεγάλες για τα μικρόβια που περνούσε 20 ώρες το 24ωρο στο ντούς!
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της άφηνε μόνο τους γονείς της να μπαίνουν στο σπίτι και είχε καλυμμένα τα χέρια της με ειδικά γάντια για να μην έρχεται σε επαφή με τα μικρόβια.
Ο λόγος που ασκήθηκε δίωξη εναντίον των γονιών της ήταν ότι παρά το γεγονός οτι είχε διαγνωσθει η πάθησή της δεν έκαναν ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να την θεραπεύσουν.
