Πρόσφατα γύριζα από ένα διεθνές συνέδριο στη Γαλλία. Είχα ταξιδέψει αεροπορικώς μέσω Ζυρίχης για να φθάσω στη Νίκαια. Κατά συνέπεια, πέρασα δύο φορές από τα συγκεκριμένα αεροδρόμια, χωρίς να συναντήσω καμία θερμοκάμερα πουθενά.
Ομως επιστρέφοντας στην Αθήνα είδα θερμοκάμερες να στοχεύουν τους επιβάτες. Ενας ξένος μάλιστα, συνταξιδιώτης, με απορία με ρώτησε. Τι είναι αυτά; Του εξήγησα... Και όταν του εξήγησα, εκείνος λύθηκε στα γέλια. Γέλια σκωπτικά για τους υπευθύνους ή για τη χώρα;
Αραγε η Ελβετία και η Γαλλία ανησυχούν λιγότερο για τους κατοίκους τους ή η δική μας αφέλεια και ανοσία δεν έχουν πια όρια;
Μέχρι τώρα τέσσερις περιπτώσεις της γρίπης των χοίρων μπήκαν από τα αεροδρόμια στη χώρα χωρίς οι θερμοκάμερες να τις αντιληφθούν. Γιατί η θερμοκάμερα στην καλύτερη περίπτωση ανιχνεύει τη θερμοκρασία του επιβάτη, όμως ο πυρετός δεν είναι ούτε αποκλειστικό σύμπτωμα της γρίπης, ούτε καν υπάρχει εάν ο επιβάτης πάρει μία απλή ασπιρίνη. Ετσι λοιπόν στην πράξη οδηγούνται Ελληνες και ξένοι ταξιδιώτες στα νοσοκομεία οσάκις συλληφθούν να έχουν πυρετό οποιασδήποτε αιτιολογίας, ενώ οι 4 άρρωστοι με αποδεδειγμένη γρίπη των χοίρων μάς ξέφυγαν.
Την ίδια μέρα οι τηλεοράσεις στα δελτία ειδήσεων μετέδιδαν ότι οι μοτοσικλέτες του ΕΚΑΒ αδρανοποιήθηκαν λόγω ελλείψεως προσωπικού, γεγονός που μεταφράζεται ότι μετά βεβαιότητας κάποιοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους κάθε μέρα αβοήθητοι.
Ετσι, ο απλός πολίτης διερωτάται γιατί τα ποσά που διατέθηκαν ανοήτως για την αγορά των θερμοκαμερών να μη διατεθούν για την πρόσληψη έστω έκτακτου προσωπικού για τις μοτοσικλέτες. Αραγε να φταίει το υπουργείο Υγείας ή τα ΜΜΕ στα οποία το υπουργείο υπακούει;
Αυτόματα στη μνήμη μου έρχεται το '94, όπου ο τότε πρωθυπουργός είχε αναθέσει στον υπογράφοντα την ευθύνη του υπουργείου Υγείας. Ενα καλοκαιριάτικο βράδυ άκουσα στην τηλεόραση ότι υπήρχε χολέρα στην Τουρκία με δεκάδες νεκρούς και όπου να 'ναι αναμενόταν η εισβολή της νόσου στη χώρα. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας μάς διαβεβαίωνε ότι δεν υπήρχε χολέρα στην Τουρκία και συνιστούσε να μη ληφθεί κανένα μέτρο. Ομως τα ΜΜΕ ομαδικά επέμεναν.
Με έκτακτο δελτίο ειδήσεων, κάθε περιστατικό με γαστρεντερίτιδα που έφθανε σε κάποιο νοσοκομείο το ανακοίνωναν σαν πιθανό περιστατικό χολέρας. Τότε πολλοί εισηγούνταν να κλείσουν τα σύνορα με την Τουρκία και ορισμένοι μάλιστα μέλη της κυβέρνησης (υπουργοί) διεμήνυαν στον πρωθυπουργό ότι εάν τελικά ερχόταν η χολέρα με θύματα, αυτό θα σήμαινε πτώση της κυβέρνησης.
Τότε θυμούμαι ότι ο πρωθυπουργός με κάλεσε και μου επέστησε την προσοχή, λέγοντάς μου ότι ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζήτησε την παραίτησή μου ως υπουργού Υγείας γιατί δεν παίρνω κανένα μέτρο για την προστασία της χώρας. Αναμνήσεις κωμικοτραγικές!
Ομως ευτυχώς ιδού ο από μηχανής θεός. Προβληματισμένος, άνοιξα την τηλεόρασή μου για να δω τι πρέπει να κάνω. Και τι βλέπουν τα μάτια μου και ακούν τα αυτιά μου. Οτι άρχισε η εφαρμογή προληπτικών μέτρων και ο τότε νομάρχης Εβρου επικεφαλής συνεργείου γιατρών απολυμαίνει τους ταξιδιώτες που έρχονται από την Τουρκία. Τότε αμέσως επικοινωνώ με τον νομάρχη Εβρου και τον ρωτώ πώς απολυμαίνει τους ταξιδιώτες και με ποιους γιατρούς. Και εκείνος μού απαντά. «Εχω ντύσει γιατρούς καμιά δεκαπενταριά νοσοκόμους και ψεκάζουν τους ταξιδιώτες που έρχονται από την Τουρκία με DTT. Κύριε υπουργέ, πες μου ό,τι θέλεις, δεν άντεξα την πίεση των ΜΜΕ!»
Ελεος. Εάν αναλογισθώ τον υπουργό Υγείας, που έτρωγε στις Οινούσσες κοτόπουλα από τηλεοράσεως για να πείσει τους πολίτες ότι δεν πρέπει να φοβούνται τη γρίπη των πουλερικών ή τον άλλο υπουργό που έκλεισε τα σχολεία για να προφυλάξει τα παιδιά από μυοκαρδίτιδα, η οποία είναι νόσος που δεν μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, αντιλαμβανόμαστε γιατί σήμερα φθάσαμε στις θερμοκάμερες.
Το αύριο, άδηλο. Επιτέλους, λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει.
Διαβαστε Περισσοτερα...
