"Δεν έχει νόημα να επείγεσαι. Το σημαντικό είναι να προλαβαίνεις."
"Ο χρόνος πετάει. Από σένα εξαρτάται να είσαι ο πιλότος."
"Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
"Ένας κανίβαλος είναι ένας άνθρωπος που αγαπά τον πλησίον του με σάλτσα."
"Έχω γνωρίσει τι σημαίνει να πεινάς, αλλά πάντα πήγαινα αμέσως στο εστιατόριο."
"Ο γιατρός μου συνέστησε να σταματήσω τα δείπνα για τέσσερις. Εκτός κι αν παρευρίσκονται και άλλοι τρεις άνθρωποι."
ΠΡΕΒΕΖΑ. Ένα βροχερό Σαββατιάτικο απόγευμα στα μέσα του Οκτωβρίου. Διασχίζοντας το λασπωμένο προαύλιο στο κάστρο του Αγ. Ανδρέα. Μας υποδέχτηκε μ' ένα πλατύ χαμόγελο η Λίλη Σακκά. Ψυχή και κινητήριος νους του όλου εγχειρήματος. Μια φίλη εμπνευσμένη και ταλαντούχα. Αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, όπου κατέθεσαν μεράκι, μόχθο και ψυχή για να στηθεί το εκεί Θεατρικό Εργαστήρι. Στο εγκαταλελειμμένο κτίριο του στρατού. Που με αγάπη και πολλή προσωπική δουλειά (και με τη συμπαράσταση του Δήμου Πρέβεζας) το μετέτρεψαν σ' ένα θεατράκι - κόσμημα, που θα το ζήλευαν πολλές θεατρικές ομάδες.
Και μια παράσταση πρωτότυπη, ανήσυχη, δημιουργική, που δεν την βρίσκεις εύκολα σε επαρχιακή πόλη. Το έργο «Η δικτατορία της ομορφιάς», αφορούσε σύνθεση κειμένων της ίδιας της Λίλης. Ζήτημα βασανιστικό. Και σύγχρονο. Ενώ η σκηνοθεσία της, ανέδειξε με τρόπο γλαφυρό και ευφάνταστο όλες τις όψεις ενός παραμορφωμένου πλέον εσωτερικού μας σύμπαντος κι όλες τις αποτρόπαιες δια-προσωπικές και κοινωνικές παραμέτρους. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους.
Ζεστές οι καρδιές
Λευκάδα, Σάββατο 11 Δεκεμβρίου. Το κρύο αβάσταχτο, αλλά ζεστές οι καρδιές και τα βλέμματα. Βραδάκι, ανηφορίζοντας για το Κέντρο Νεότητας στα Βαρδάνια. Εκεί που, μαθητές Γυμνασίου, στην άπλα της λιμνοθάλασσας μέχρι τη Γύρα, κρυφοζεσταίναμε όνειρα. Εκεί που τώρα, το πείσμα κι η ακλόνητη πίστη της Λουκίας Κατωπόδη (πλαισιωμένη απ' τα παιδιά του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου) με πολλή προσωπική δουλειά (αλλά και με συνεχή πίεση προς τις υπηρεσίες του Δήμου) μετέτρεψαν στο νέο θεατρικό στέκι της Λευκάδας.
Πρόκειται για τον 6ο χρόνο συνεχούς δημιουργικής δράσης του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας, και η παράσταση με το «Ρομπέρτο Τσούκο» του Μπ. Μ. Κολτές έρχεται να επισφραγίσει ακριβώς αυτό. Πως το μεράκι, η πίστη, η θέληση, η ομοψυχία, η σύμπνοια, η αγάπη για το θέατρο και η σκληρή δουλειά (και πάνω απ' όλα η γνώση, η συνέπεια κι ο επαγγελματισμός της Λουκίας), μέχρι και θαύματα καταφέρνουν. Γιατί ήταν όντως θαύμα. Πώς γέμισε ο «άδειος χώρος» (κατά την έννοια που του δίνει ο Πήτερ Μπρουκ) με ευαισθησία και τρυφερότητα και με αυταπάρνηση και λαγνεία. Για να αποκαλυφθεί το μεγαλείο της απέλπιδας Σκληρότητας μέσα σε κοινωνία κραυγαλέας υποκρισίας, σε κόσμο φοβικό, περιχαρακωμένο, ανερμάτιστο. Μέσα σε τέτοιο περιβάλλον, η διαδρομή του Ρομπέρτο Τσούκο (ενός αμήχανου «μικρού θεού» -«αήθους» δολοφόνου κατά συρροήν κατά το αστυνομικό δελτίο), δείχνει σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Αρκούντως όμως αποκαλυπτική.
Βρήκα ευφυέστατη θεατρικά τη σκηνοθετική προσέγγιση της Λουκίας Κατωπόδη. Ξετύλιξε τη δράση της καρέ-καρέ, επικεντρώνοντας στα κοντινά, συνθέτοντας τη φυσιογνωμία της παράστασης στιγμή-στιγμή, από το «επί μέρους» στο «όλον». (Αυτό προϋποθέτει, θα ‘λεγα, και η σπειροειδής, διαβρωτική γραφή του Γάλλου συγγραφέα). Αποσπώντας από τους ηθοποιούς της ερμηνείες αξιοζήλευτες. Από καρδιάς Λουκία ένα μεγάλο-μεγάλο Εύγε. Καθώς και σ' όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά.
Από νωρίς το θεατράκι γεμάτο. Η ανταπόκριση του Λευκαδίτικου κοινού αντάξια ενός μεγάλου θεατρικού γεγονότος. Απόδειξη ότι η ντόπια δημιουργία (σε όλα τα νησιά και σ' όλα τα επίπεδα) εφ' όσον υποστηριχθεί, μπορεί να κάνει πολλά. Και να προσφέρει στον αποδιοργανωμένο μας τόπο (επιεικώς το λέω) ακόμη περισσότερα.
«Στάσεις - Καταστάσεις 2010»
Και για την Κέρκυρα. Κώστας Τόμπρος «Στάσεις - Καταστάσεις 2010» (υπό την αιγίδα του Υπ. Πολιτισμού - 21η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων) από τις 20/12 στο ανακαινισμένο καθολικό παρεκκλήσι στο Παλαιό Φρούριο. Συνεργάτης και φίλος ο Κωνσταντίνος, απόφοιτος της ΑΣΚΤ, ένα μεγάλο εικαστικό κεφάλαιο. Και μέσα από την τωρινή δουλειά του πολύ πιο μεστός και πιο ώριμος. Η μεικτή τεχνική του (ή γλυπτική μήπως;) απογειώνει τις μορφές και τα σύμβολα. Μορφές εσωτερικής αντίστασης και διαμαρτυρίας που εκφωνούν, σε επέκταση χρόνου και σε βάθος τοπίου, μια μαρτυρική θετικότητα. Ο περίπατος ως εκεί θα σας αποζημιώσει. Μέχρι τις 10 Ιανουαρίου. Μην αμελήσετε.
*καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ.
Μιά φωνακλού. κακάσχημη, κακιά και ξυνή γυναίκα μπαίνει στο Wal-Mart με τα δύο παιδιά της, φωνάζοντάς τους διαρκώς με δυσάρεστο τρόπο από την είσοδο. Ο επί της υποδοχής του Wal-Mart της λεει χαρούμενα: "Καλή σας μέρα και καλώς ήλθατε στο Wal-Mart. Χαριτωμένα παιδάκια έχετε. Δίδυμα είναι;"
Η απαίσια γυναίκα σταμάτησε να φωνάζει ίσα-ίσα για να πεί, "Διάολε δεν είναι δίδυμα. Το μεγαλύτερο είναι 9 και το άλλο είναι 7. Πως σούρθε ότι είναι δίδυμα; Τυφλός είσαι ή χαζός;"
"Ούτε τυφλός είμαι ούτε χαζός κυρία μου" απάντησε ο επι της υποδοχής. "Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος θα σε πήδαγε 2 φορές."
