 "Αν προσπαθήσει να γράψει κάποιος για τον Μάνο και αποφασίσει να εστιάσει στη μουσική του, θα βρεθεί μπροστά σε ένα μεγάλο και διπλό αδιέξοδο: α) έχουν γραφτεί σχεδόν τα πάντα που θα μπορούσαν να ειπωθούν από εξωτερικούς παρατηρητές για το μουσικό του έργο και β) ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να κατανοήσουν σε βάθος τη μουσική του, για την ακρίβεια αυτή την ερωτική σχέση... που είχε με τη μουσική και το κοινό του. Ψάχνοντας λοιπόν για τον άλλο Μάνο, για το Μάνο ως φιλόσοφο, ως κοινωνικό και πολιτικό σχολιαστή ανακάλυψα την πληρέστερη προσέγγιση που θα μπορούσε να κάνει κάποιος στη μουσική του. Και φυσικά, αυτή προέρχεται από τον ίδιο: «Οι άνθρωποι με τους οποίους επικοινωνώ μέσω της μουσικής μου είναι επιλεγμένοι από μένα, όπως επιλεγμένοι είναι και οι άνθρωποι με τους οποίους θα κάνω έρωτα. Δεν μπορώ να δίδομαι σ' ανθρώπους που δεν μ' ενδιαφέρουν. Όπως πιστεύω ότι η επικοινωνία μέσα στην τέχνη είναι καθαρά ερωτική. Όπως γίνεται στον έρωτα, γίνεται και στην τέχνη. Όλες οι άλλες επικοινωνίες είναι για μένα ανύπαρκτες, χωρίς σημασία. Όταν υπάρχει ένα λάθος κοινό, γίνεται μια λάθος επικοινωνία, η οποία αφήνει δυσάρεστα αποτελέσματα και στους ακροατές και σε μένα.» Καταλαβαίνετε τώρα γιατί από τη μουσική του απουσίαζαν οι δισταγμοί, οι ενοχές και τα πρέπει; Ο Μάνος ερωτοτροπούσε με την ίδια τη μουσική, και μέσω αυτής και με τους ανθρώπους. Δεν έγραφε για να εκφράσει τον καταπιεσμένο λαό ή να εκπροσωπήσει την εθνική παλιγγενεσία, έγραφε για να κάνει ερωτική εξομολόγηση, για να εξιστορήσει τα πάθη του, που τόσο υποστήριζε. Ο Μάνος ήταν αστός, αλλά είχε καταφέρει να σπάσει τα ενοχικά δεσμά της αστικής κουλτούρας η οποία ήθελε τις ηδονές κατά μόνας. Αν κάποιος αποκωδικοποιούσε τη μουσική του, τη στάση ζωής του, θα έβρισκε μία παρότρυνση στα θέλω, θα έβρισκε μία κριτική στην αυτολογοκρισία. Η μουσική του Μάνου δεν είχε πρέπει, ίσως δεν είχε και μπορεί, είχε όμως ΘΕΛΩ!!! Και όταν θέλεις, στο χέρι σου είναι και να κάνεις… Βέβαια, ο Χατζιδάκις για πολλούς δεν ήταν παρά μία έκφυλη σεξουαλικά αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Πάλι καλά που ξέφυγε από το σκοταδισμό των αναθεμάτων, ίσως ο κυνισμός του να τον βοήθησε σε αυτό. Τι μπορεί όμως να περιμένει κάποιος από μία χώρα που δεν ομολογούνται τα θέλω; Από μία χώρα που φοβόμαστε να ζήσουμε γιατί δεν πρέπει. Που δεν ζητάμε γιατί δεν κάνει. Που δεν αφηνόμαστε... γιατί αν αφεθούμε… Αν αφεθούμε τι; θα απολαύσουμε, τόσο δύσκολο και κακό είναι; Στην Ελλάδα τελικά το μόνο «παράνομο» που έχουμε απενοχοποιήσει και απολαμβάνουνε είναι οι τηγανητές πατάτες… περίμενες και εσύ Μάνο με το «Μεγάλο Ερωτικό» και τα τραγούδια της αμαρτίας. Αυτή η τελευταία συλλογή, η μελοποίηση της «αμαρτωλής» ποίησης του Χριστιανόπουλου μου φέρνει στο μυαλό μία ρήση του «ακόλαστου» Μαρκήσιου ντε Σάντ: «δεν μπορείς να μάθεις την αρετή αν δεν ζήσεις το βίτσιο». Αν δεν ζήσεις λοιπόν το βίτσιο, δεν μπορείς να ξέρεις αν είσαι ενάρετος, τον προσποιείσαι, και τότε βγάζεις μία στρεβλωμένη και καταπιεσμένη ψευδή και θολή αρετή… ΥΓ. Μεταφέρω ένα απόσπασμα από τη συνέντευξη που είχε δώσει ο Μάνος στην Όλγα Μπακομάρου: -Δεν έχει βρεθεί όμως, λένε, σχέση που να μπορεί να υποκαταστήσει τον γάμο. -Πολύ καλή είναι μια σχέση όσο θέλεις τον άνθρωπο σου. Από την ώρα που δεν τον θέλεις και δεν σε θέλει, σταματάτε. Οι ώριμοι άνθρωποι έτσι κάνουν. Δεν είσαι ιδιοκτησία κανενός. Ούτε μπορείς να γίνεις ιδιοκτησία κανενός. Επειδή σε ευλογάει ο παπάς, είσαι υποχρεωμένος να ζήσεις σ' όλη σου τη ζωή έτσι; -Η πολιτική; Είπατε ότι η σημερινή κοινωνία εδώ, η πολιτική εξουσία είναι φαλλοκρατική. -Είναι κακό αυτό; -Ε, βέβαια. -Τι θα έπρεπε να είναι δηλαδή; -Ερμαφρόδιτη. Σκέπτεσθε, ένας πολιτικός ερμαφρόδιτος τί ενδιαφέρον θα είχε; -Πολιτικός, εννοείτε ο κυβερνήτης, ο υπουργός, ο αξιωματούχος τέλος πάντων; -Ναι. -Μπορεί να υπάρχουν ερμαφρόδιτοι. -Δεν υπάρχουν. Θα υπάρχουν συμπλεγματικά, κρυφά. Εγώ τα θέλω όλα αυτά να είναι επίσημα. -Είπατε ότι από ένα φαλλοκράτη προτιμάτε μια αδερφή. Μήπως και από μια ομάδα φαλλοκράτες θα προτιμούσατε να μας κυβερνούν μια ομάδα αδερφές; -Θα είχε τουλάχιστον ενδιαφέρον μια κυβέρνηση με αδερφές. -Τι ενδιαφέρον θα είχε; -Θα είχε γραφικότητα. Προσωπικά, θα διάβαζα τις εφημερίδες κάθε μέρα με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Από το τί αποφάσισε, λόγου χάρη, ο κ. Δροσογιάννης, θα προτιμούσα να γνώριζα απ' τις εφημερίδες τί αποφάσισε μια αδερφή εις το Υπουργείο Δημοσίας Τάξεως." http://mediasoup.gr/ |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου