Το πιο ωραίο στιγμιότυπο από τη βυθισμένη στο φόβο Ευρώπη το είδα στην τηλεόραση πριν από δέκα ημέρες. Hταν οι 40.000 Νορβηγοί που μαζεύτηκαν κάτω από καταρρακτώδη βροχή στην κεντρική πλατεία του Οσλο και τραγούδησαν με πάθος το τραγούδι που μισεί ο ναζιστής Μπρέιβικ, ο Νορβηγός χρυσαυγίτης που σκόρπισε το θάνατο για να ξεβρομίσει ο (νορβηγικός) τόπος. Ο Μπρέιβικ είχε δηλώσει προηγουμένως στο δικαστήριο ότι μισεί εκείνο το τραγούδι που τα μικρά παιδιά στη Νορβηγία μαθαίνουν στα σχολεία. Επειδή, είπε, κάνει τα παιδιά μαλθακά και έτσι δεν μισούν εκείνους που μολύνουν το καθαρό νορβηγικό αίμα.
“Barn av regnbuen” είναι ο τίτλος του τραγουδιού στα νορβηγικά. «Παιδιά του Ουράνιου Τόξου» δηλαδή και είναι διασκευή του “Rainbow race” που τραγούδησε ο Αμερικανός κιθαρίστας Pete Seeger στις αρχές του ’70. Οι στίχοι του καλούν τους ανθρώπους να μάθουν να μοιράζονται πράγματα αντί να μισούν αλλήλους. Στα σκοτισμένα από το ρατσισμό μυαλά, όμως, οι απλοί και φωτεινοί στίχοι λειτουργούν σαν βάμμα ηλιοτροπίου. Αναδεικνύουν το μίσος που κουβαλάνε: οι ρατσιστές φοβούνται και απεχθάνονται την ανθρώπινη ευαισθησία επειδή την εκλαμβάνουν ως απόδειξη αδυναμίας και «παράδοσης στον εχθρό».
Στο δικαστήριο ο Μπρέιβικ έβρισε αυτό το τραγούδι. Ηταν σαν να έβρισε, επίσης, τα παιδικά χρόνια των συμπατριωτών του. Και τότε, για άλλη μία φορά, αναδείχτηκε ο πολιτισμός αυτού του λαού που τον χτυπάει τόσο λίγο ο ήλιος, που κατάφερε να στεγνώσει το αίμα του μακελειού της Ουτόγια χωρίς να λερώσει τον καθαρό μανδύα της δημοκρατίας του, που έχει την πολυτέλεια να μεταχειριστεί ένα ανθρώπινο κτήνος με τα μέτρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φιλοξενώντας τον σε ένα κελί μεγάλο και καθαρό που θυμίζει τα περίπτερα του Ikea. Θα μπορούσαν να αντιδράσουν και αλλιώς οι Νορβηγοί. Ζητώντας να κρεμαστεί ο δολοφόνος στην κεντρική πλατεία.
Ή λέγοντας πως πρόκειται για έναν «θερμοκέφαλο» και «ανεγκέφαλο» ή ότι φταίνε οι μετανάστες που έκαναν τον Μπρέιβικ ναζιστή. Αντί για αυτό, επέλεξαν να κάνουν μια βαθιά βουτιά αυτογνωσίας. Και να κατέβουν στην πλατεία να τραγουδήσουν όλοι μαζί το τραγούδι που μισούν οι ναζί. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό τους και στον κόσμο ότι χάρη και σε αυτούς τους στίχους που μαθαίνουν από παιδιά στο σχολείο είναι τόσο ανεκτικοί και αγαπούν τη δημοκρατία.
Βλέποντάς τους να τραγουδούν θα ήθελα να είμαι και εγώ εκεί. Να είμαι, έστω για μισή ώρα Νορβηγός, να ξελαρυγγιστώ τραγουδώντας: «Πήγαινε να πεις στα μικρά παιδιά / να πεις στις μητέρες και τους πατεράδες / ότι αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να μάθουμε να μοιραζόμαστε και να συνυπάρχουμε».
“Barn av regnbuen” είναι ο τίτλος του τραγουδιού στα νορβηγικά. «Παιδιά του Ουράνιου Τόξου» δηλαδή και είναι διασκευή του “Rainbow race” που τραγούδησε ο Αμερικανός κιθαρίστας Pete Seeger στις αρχές του ’70. Οι στίχοι του καλούν τους ανθρώπους να μάθουν να μοιράζονται πράγματα αντί να μισούν αλλήλους. Στα σκοτισμένα από το ρατσισμό μυαλά, όμως, οι απλοί και φωτεινοί στίχοι λειτουργούν σαν βάμμα ηλιοτροπίου. Αναδεικνύουν το μίσος που κουβαλάνε: οι ρατσιστές φοβούνται και απεχθάνονται την ανθρώπινη ευαισθησία επειδή την εκλαμβάνουν ως απόδειξη αδυναμίας και «παράδοσης στον εχθρό».
Στο δικαστήριο ο Μπρέιβικ έβρισε αυτό το τραγούδι. Ηταν σαν να έβρισε, επίσης, τα παιδικά χρόνια των συμπατριωτών του. Και τότε, για άλλη μία φορά, αναδείχτηκε ο πολιτισμός αυτού του λαού που τον χτυπάει τόσο λίγο ο ήλιος, που κατάφερε να στεγνώσει το αίμα του μακελειού της Ουτόγια χωρίς να λερώσει τον καθαρό μανδύα της δημοκρατίας του, που έχει την πολυτέλεια να μεταχειριστεί ένα ανθρώπινο κτήνος με τα μέτρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, φιλοξενώντας τον σε ένα κελί μεγάλο και καθαρό που θυμίζει τα περίπτερα του Ikea. Θα μπορούσαν να αντιδράσουν και αλλιώς οι Νορβηγοί. Ζητώντας να κρεμαστεί ο δολοφόνος στην κεντρική πλατεία.
Ή λέγοντας πως πρόκειται για έναν «θερμοκέφαλο» και «ανεγκέφαλο» ή ότι φταίνε οι μετανάστες που έκαναν τον Μπρέιβικ ναζιστή. Αντί για αυτό, επέλεξαν να κάνουν μια βαθιά βουτιά αυτογνωσίας. Και να κατέβουν στην πλατεία να τραγουδήσουν όλοι μαζί το τραγούδι που μισούν οι ναζί. Υπενθυμίζοντας στον εαυτό τους και στον κόσμο ότι χάρη και σε αυτούς τους στίχους που μαθαίνουν από παιδιά στο σχολείο είναι τόσο ανεκτικοί και αγαπούν τη δημοκρατία.
Βλέποντάς τους να τραγουδούν θα ήθελα να είμαι και εγώ εκεί. Να είμαι, έστω για μισή ώρα Νορβηγός, να ξελαρυγγιστώ τραγουδώντας: «Πήγαινε να πεις στα μικρά παιδιά / να πεις στις μητέρες και τους πατεράδες / ότι αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να μάθουμε να μοιραζόμαστε και να συνυπάρχουμε».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου