Ήταν ένα βράδυ λίγο μετά που είχα γνωρίσει τη μετέπειτα φίλη μου Φαίδρα και είχαμε εμπλακεί σ'αυτές τις πρώτες "σοβαρές" συζητήσεις που κάνεις μ'εναν άνθρωπο που δεν ξέρεις καλά και θέλεις να διερευνήσεις αν θες να τον γνωρίσεις καλύτερα. Εκείνο το βράδυ μιλούσα εγώ και της αφηγιόμουν συνοπτικά και με τον χαρακτηριστικά "ξερό" μου τρόπο -που τύφλα να΄χουν τα δάκρυα μπροστά του, το κομμάτι της ζωής μου που αφορούσε στην τελευταία δεκαπενταετία. "Κοίταξε να δεις" με διέκοψε κάποια στιγμή για να συνεχίσει: "νομίζω πως...............
το flair προς την ταλαιπωρία πρέπει να το αποδώσουμε στα πολλά γαλλικά μυθιστορήματα που έχουμε διαβάσει στα νειάτα μας". Μου άρεσε ως ευφυολόγημα και έσπευσα να το υιοθετήσω περισσότερο γιατί σε κάποιες φάσεις που τα όρια του μελό με τον αυτσαρκασμό μπερδεύονται τεχνηέντως, λέω πως ζω φάση "Μοναστήρι της Πάρμας" ή "Κόκκινο και Μαύρο", τρελαίνομαι και για τον Σταντάλ άλλως τε, ας το ομολογήσω. Όμως, εκείνο το βράδυ δεν είχα αντιληφθεί πλήρως την ατάκα την οποία καταχώρησα στο φάκελο "Προς περαιτέρω σκέψη", στο μόνο τακτικό desktop που διατηρώ, αυτό στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου.
Η ταλαιπωρία και μάλιστα όταν την πρωτογνωρίζεις μυθιστορηματικά ειπωμένη από κάποιον ταλαντούχο αφηγητή φαντάζει εξαίσιος τρόπος για να κάνεις ενδιαφέρουσα την καθημερινότητά σου κι αν εξαιρέσω τα προσωπικά, πρέπει να παραδεχτώ πως είμαι το είδος του μάγειρα που με φτιάχνει ο δύσκολος τρόπος. Ναι, είμαι ο μάγειρας της ταλαιπωρίας. Όταν μαγειρεύω ένα πιάτο, από τις τεχνικές θα διαλέξω την πιο μπελαλίδικη. Θ'αποφύγω έτοιμους ζωμούς, μαγειρικές βάσεις σε σκόνη (τις βασικές σάλτσες εννοώ) και όσον αφορά στα λεγόμενα μαγειρικά shortcuts ούτε λόγος. Δεν με αφορούν. Το ίδιο συμβαίνει και κατά τη διάρκεια του μαγειρέματος σε ο,τι έχει να κάνει με την υγιεινή. Είμαι όσο τυπικός θα ήμουν αν μαγείρευα κάτω από το άγρυπνο μάτι υπαλλήλου της υγειονομικής υπηρεσίας! Προφανώς και διακρίνω τον ψυχαναγκασμό σ'αυτές μου τις συνήθειες αλλά ταυτοχρονα βλέπω σ'αυτές το καταφύγιο από τον ίδιο μου τον εαυτό και την ασυδοσία στην οποία θα ήταν ικανός να επιδοθεί με εξαιρετικά μεγάλη αποτελεσματικότητα και συνέπειες για μένα αλλά και για τους άλλους. Η μανία για συμμόρφωση προς τον κανόνα μάλλον δηλώνει την συναίσθηση του πόσο ασύδοτος τύπος μπορώ να γίνω, αν αφεθώ ή τουλάχιστον, αυτό μου αρέσει να πιστεύω για τον εαυτό μου.
Το θυμήθηκα γιατί προχθές ο @anametocome ισχυρίστηκε στο twitter ότι δεν τρώει καρπούζι γιατί τον ενοχλούν τα κουκούτσια. Μου σηκώθηκαν τ'αυτιά και η ουρά τσίτα. Τί παθαίνει κανείς με τη λίγη ταλαιπωρία που προκαλούν τα κουκούτσια όταν απολαμβάνει αυτό το δροσερό, καλοκαιρινό φρούτο; Και τί είδους "ανηθικότητα" κηρύσσει αυτή η άποψη που τα θέλει όλα εύκολα ή και μασημένα; Στο φινάλε, πώς υπάρχουν άνθρωποι που επιτρέπουν στον εαυτό τους το ευκολάκι που απαγορεύω εγώ, στον δικό μου ευατό; Το παρατραβάω τώρα; Προφανώς! Και κάνω εγώ που συνηθίζω να παροτρύνω τους άλλους και καλά στωϊκά αλλά με ανασηκωμένο φρύδι να μην ταυτίζονται με τις απόψεις και τις συνήθειές τους.
Όλο αυτό, το σκέφτηκα λίγο αυτές τις μέρες. Το σκέφτηκα καθώς έβραζα κόκαλα και πέτσες από κοτόπουλο για να φτιάξω ένα πρόχειρο ζωμό ωστε να μην καταφύγω στους έτοιμους, τη μία ώρα που φιλετάριζα ένα ψάρι που θα μπορούσα να το είχα πάρει έτσι έτοιμο, το βράδυ που έκανα την κουζίνα μου μπάχαλο αφού έβαλα να τηγανίσω μια τηγανιά πατάτες σε τρία διαφορετικά λάδια όπως γίνεται στις μεγάλες κουζίνες και θα το σκεφτώ μεθαύριο που θα βρεθώ να καθαρίζω πέντε κιλά βύσινο για γλυκό... Μα, τί κακό έχει να καθαρίσεις μια φέτα καρπούζι από τα κουκούτσια; Πώς είναι δυνατόν να στερηθείς κάτι μόνο και μόνο γιατί απαιτεί κάποια διαδικασία και ενασχόληση η κατανάλωση του;
Στο Μοναστήρι της Πάρμας σίγουρα έτρωγαν καρπούζι όσα κουκούτσια κι αν είχε. Μην σας πω ότι θα έτρωγαν καρπούζι μόνο και μόνο για να νιώσουν την ηδονή της ταλαιπωρίας του να καθαρίζεις μια φέτα καρπούζι που είναι γεμάτη κουκούτσια. Πώς είπατε;
*Καρπουζένια*
Συνταγή Κώστα Κουτσούκου copy-paste από το bees.gr
Τα κουκούτσια μπορεί να μην με ενοχλούν αλλά ένας wannabe ήρωας στο "Μοναστήρι της Πάρμας" δεν θα σκεφτόταν καν να βάλει στο στόμο του καρπουζένιες "και τέτοια". Είπαμε αλλά όχι κι έτσι. Ωστόσο έχω δοκιμάσει καρπουζένια και δεν είναι άσχημη αν υποθέσουμε ότι σ'αρέσουν αυτά τα πράγματα. Θυμήθηκα (με νοσταλγία για την εποχή που ελληνική μπλογκόσφαιρα ήταν ένα νησάκι της άγονης γραμμής, προσιτό μόνον στους μυημένους) μια συνταγή που είχα διαβάσει στο μπλογκ του ερασιτέχνη μελισσοκόμου Κώστα Κουτσούκου και την αναδημοσιεύω. Κώστα, ελπίζω να είσαι καλά!
Μισό καρπούζι (το δικό μας ηταν κανα 5αρι - 6αρι κιλα)
2 - 3 κουταλιές ελαιόλαδο, σουσάμι, κανέλα, μέλι (κανα 200αρι ml το βάλαμε)
Αλεύρι
2 κουταλιές ζάχαρη (εμείς βάλαμε φρουκτόζη)
Κοβεις το καρπούζι σε μικρά κομάτια και το καθαρίζεις απο τα κουκούτσια.Το βάζεις σε ένα σουρωτήρι και το στίβεις με τα χέρια ωστε να χάσει οσο πιο πολλά υγρα γίνετε αλλα να μην το διαλύσεις κιόλας. Αν εισαι έξυπνος κάτω απο το σουρωτήρι θα έχεις κάτι να μαζέψει τον χυμό που θα βγεί και θα τον πιεις οσο θα ψήνεις την καρπουζένια. Αν εισαι σαν εμενα θα κάνεις το στίψιμο πάνω απο το νεροχύτη και θα γκρινιάζεις οσο ψήνεις την καρπουζένια.
Το καρπούζί να μεινει στο τρυπητο και να στραγγίσει και μόνο του, τουλάχιστον 1 ώρα.
Μετά το πλάθεις με 2 κουταλίες ελαιόλαδο και 6-7 κουταλίες αλευρι. Προσθέτεις τη ζάχαρη και το μεγαλύτερο μέρος απο το μέλι.
Το τί αναλογίες θα έχουν όλα αυτά ειναι λίγο σχετικό. Σίγουρα άν ειναι να δημιουργηθεί προβλημα απο κάτι ειναι το λάδι και το αλευρι. Αυτα θέλουν λίγο λίγο ώστε να μην υπερβείς την σωστή ποσότητα και να σταματίσεις να προσθέτεις αν χρειαστει.
Ιδανικα το μείγμα θα πρέπει να μην ειναι πολυ πηχτό και σε καμια περίπτωση νερουλό.
Ολα αυτα θα πρέπει να αδειάσουν σε ενα ταψάκι που έχουμε ετοιμάσει, αλοιφοντας το με λάδι και καλύπτοντας τις επιφάνειςε με το σουσάμι.
Αδειάζουμε μέσα το μείγμα ώστε να μην ξεπεράσει σε ύψος τα 2 2,5 εκαταστά. Το καλύπτουμε με σουσάμι και αρχίζουμε το ψήσιμο. 45.. 50 λεπτά?
Δύσκολα κάνεις λάθος στο ψήσιμο το σουσάμι φωνάζει ποτε είναι έτοιμη και το μειγμα πήζει και γίνεται σαν μουσταλευριά. (δεν συγκρίνεται σε γευση)
Μολις βγει απο το φουρνο και ενώ ειναι καυτή, τις ρίχνεις το υπόλοιπο μέλι. Οπώς ειναι ζεστή το πίνει και γίνεται ενα super duper πράμα...
Η καρπουζένια τρώγεται πολυ ευχάριστα και παγωμένη απο το ψυγείο.
Αν την τρώς και πινει και καμια ρακούλα μαζι θα την εκτιμήσεις περισσότερο
Το έργο στη φωτογραφία είναι μια νεκρή φύση του Ισπανού Luis Melendez, σύγχρονος του Γκόγια δεν κατάφερε να μπει στην ισπανική αυλή για να ζωγραφίσει τα πορτραίτα ηγεμόνων, όπως ήθελα και το έριξε στις νεκρές φύσεις για τις οποίες έγινε εξαιρετικά διάσημος και πλούσιος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου