ΚΕΡΚΥΡΑ. Εμείς εκεί, γερά. Στην Α΄ Εθνική του χρόνου είμαστε με την Κέρκυρα. Αν και το γήπεδο, όχι μόνο ο αγωνιστικός χώρος αλλά και οι εξέδρες, τα αποδυτήρια, οι τουαλέτες κ.λ.π., σύμφωνα με το ρεπορτάζ, βρίσκονται σε κακό χάλι (τι πρωτότυπο!). Υπάρχει μάλιστα ο κίνδυνος το εναρκτήριο με την ΑΕΚ να γίνει στο «Παμπελοποννησιακό». Αλλιώς την περιμέναμε την πρεμιέρα. Εντυπωσιακή. Με μία από τις Φιλαρμονικές να παιανίζει. Εδώ στο νησί. Γιατί να μην το δούμε και ως πρόταση; Σε κάθε εντός έδρας αγώνα, η Φιλαρμονική μισή ώρα πριν την έναρξη και, φυσικά, στο ημίχρονο.
Από Ροσίνι μέχρι Σκαλκώτα και Σαμάρα. Κι από το πάνω-πάνω «θεωρείο» οι δικές μας «βουβουζέλες», οι Γαριτσιώτες και οι Μαντουκιώτες δηλαδή, εκείνα τα περίφημα λαϊκά στρώματα που με τις επευφημίες ή με τις αποδοκιμασίες τους έδιναν πάντοτε τον τόνο στις παραστάσεις του Παλιού Δημοτικού μας Θεάτρου. Να ξαναγίνουν όλα σα μια μεγάλη λαϊκή γιορτή. Να συνδυαστεί δηλαδή με κάποιο τρόπο η ποδοσφαιρική εκπροσώπηση της Κέρκυρας με τη μεγάλη μουσική - πολιτιστική της παράδοση. Κάθε παιγνίδι να έχει ένα εντελώς ιδιαίτερο χρώμα. Να δώσουμε εμείς πρώτοι ένα διαφορετικό στίγμα, μια άλλη αντίληψη «γηπεδικής φιλοσοφίας και ηθικής».
Το ποδόσφαιρο (όσο κι αν το κακολογούμε) ήταν και παραμένει ένα παιγνίδι κοινωνικοποίησης. Δηλαδή, γιορτή. Από πιτσιρικάδες όλοι μας λίγο πολύ στις αλάνες, με τα μικρά ή μεγαλύτερά μας όνειρα, με τους θυμούς και με τα πάθη, με τους τραυματισμούς και με τα λάθη, με την απογοήτευση στις ήττες και με την αναγνώριση και την αποδοχή συμπαικτών και φίλων ύστερα από κάποιο σκορ ή από μια περίτεχνη ενέργεια. Ένα γκολ μαγικό, μια έξυπνη κάθετη τελική πάσα, δυο-τρεις συνεχόμενες ντρίμπλες από τη θέση του αριστερού εξτρέμ. Κι όλα ήταν εκεί. Με τα κοντά παντελονάκια. Σχεδόν κάτω απ' τα πόδια μας. Η έπαρση, η αντιδικία αλλά κι η συνεννόηση. Η γεωγραφία του χώρου και τα πλάνα, στο βάθος η συνεργασία και η ομαδική δουλειά. Και φυσικά (και πάνω απ' όλα), ένα ζευγάρι τεράστια, ονειρεμένα μάτια που σε λοξοκοιτάνε με συστολή καθώς συνάμα κοκκινίζουνε τα μάγουλα. Μόλις είχε σχολάσει από το φροντιστήριο και λοξοδρόμησε λιγάκι, κρατούσε ακόμα τα βιβλία. Για να σε δει. Και να την δεις κι εσύ. Και να το δει ότι την είδες. Αλλά μισοξεχάστηκε...
Το ζητούμενο για φέτος δεν είναι άλλο από το να χορτάσουμε καλά παιγνίδια. Και, φυσικά, η παραμονή. Άλλωστε, το πρωτάθλημα και τα ευρωπαϊκά εισιτήρια είναι υπόθεση των τριών-τεσσάρων «γνωστών - αγνώστων», γνωστοί βεβαίως εκ των προτέρων, εξ ορισμού αθώοι, χωμένοι και σε μεγάλες δουλειές...
Αν υπήρχε πάντως ένα βραβείο «Φερ Πλέι» για οργανωμένους, εγώ (και με το χέρι στην καρδιά) θα το ‘δινα στους «Βούρλιγκανς». Που στέκονται με αξιοπρέπεια πάντα δίπλα στην ομάδα και που μεταφέρουνε παντού, ακολουθώντας την, εκείνο το μοναδικό τους στυλ και το ιδιαίτερό τους «ήθος» που αρμόζει στο νησί.
Υ.Γ.: Για να μην ξεχαστούμε. Δύο μεγάλα μουσικά γεγονότα την επόμενη εβδομάδα στο νησί. Τετάρτη 18: Διονύσης Σαββόπουλος στο Μον Ρεπό. O Διονύσης είναι το αίμα και το πνεύμα της φυλής μας, είναι το σώμα της τραγωδίας (της άϋλης μεταφυσικής μας και της αθανασίας μας). Και σαν αξεπέραστος θαυματοποιός που παραμένει μπορεί και βγάζει πάντα εκπλήξεις από το καπέλο του. Και την Παρασκευή στις 20, ο Γιάννης Αγγελάκας στον Αμπελώνα Τρίκλινο. Στους δρόμους τους μοναχικούς που χάραξε ο Παύλος Σιδηρόπουλος. Εκεί θα είμαστε όλοι. Θα κρατηθεί απουσιολόγιο.
* καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου