Tα Όπα της ζωής μας

Της Ρέας Βιτάλη

Το πρώτο Όπα της ζωής μου ήταν διπλό… Όπα, Όπα και συνοδεύονταν από - μπαμπάκο- το έλεγε το Κολλητήρι, παιδί του Καραγκιόζη. Το μετέδιδε το κανάλι της ΥΕΝΕΔ και το προλόγιζε η Νάκη Αγάθου. Είχαμε δικτατορία…Όχι ότι καταλάβαινα εγώ πολλά από δικτατορίες…Εδώ δεν καταλάβαινε ο μακαρίτης Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, επειδή σπούδαζε…Θα καταλάβαινα εγώ που πήγαινα δημοτικό!

Θυμάμαι όταν με έζωναν πολιτικές ανησυχίες ρώταγα τη μάνα μου παιδιάστικα «και δηλαδή άμα είσαι δικτάτορας μπορείς να πεις όλα αυτά τα θέλω δικά μου; Μπορείς να πεις θέλω 100 σπίτια για να μένω;», «Θα σου τα εξηγήσω αργότερα» έλεγε η μάνα μου και ξένοιαζε. Είχαμε δικτατορία λοιπόν…Κάποιος σπουδαίος σιωπούσε στο Παρίσι. Πολλοί διανοητές είχαν εξαπλωθεί στα πέρατα της οικουμένης και έδιναν μάχες. Οι συνθέτες καταχώνιαζαν στα συρτάρια σπουδαία τραγούδια…Οι ποιητές, οι ηθοποιοί… Πώς να το εξηγήσω… Η χώρα μου, η Ελλάδα, έμοιαζε με βαρέλι κρασί….Μασίφ απ΄έξω αλλά στο εσωτερικό του γίνονταν μαγευτικές ζυμώσεις…Περιέργως το ανθρώπινο μυαλό φτερουγίζει μαγευτικά σχεδόν ιερά όταν το φυλακίζεις… Έτσι οι λαοί παίρνουν εκδίκηση στα δικτατορικά πολιτεύματα!

Το επόμενο Όπα της ζωής μου ήταν από τη φωνή της Μελίνας Μερκούρη. Μεταδίνονταν στηΝ ψυχή μας. Το προλόγιζε νοητά η Μαρία Ρεζάν…Μεταπολίτευση. Είχαμε ανοίξει το βαρέλι και δοκιμάζαμε το κρασί με σεβασμό. Ο σπουδαίος είχε σπάσει τη σιωπή του και είχε γυρίσει από το Παρίσι. Στη Βουλή χώραγαν όλα τα κόμματα…Γεμάτη η βουλή…Μαγευτικοί διαξιφισμοί! Τι Καραμανλής- Παπανδρέου, τι Φλωράκης- Κύρκος! Ώρες να κάθεσαι να μορφώνεσαι…Και στις τέχνες! Ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος… Τι συνθέτες!! Και ο λαός με τον Ελύτη, το Σεφέρη, το Ρίτσο παραμάσχαλα. Με αυτούς τσουγκρίζαμε ποτήρια…Και με φωνάρες!!! Είχαμε βέβαια και τα παρατράγουδά μας αλλά…Μετά από τόσα χρόνια χωρίς αλκοόλ…Πάλι καλά!

Το επόμενο Όπα της ζωής μου ήταν το Όπα της ζεϊμπεκιάς. Αυτό που χτυπάς και το έδαφος, γονατιστός… (προφητικό) Ο Παπανδρέου θαρρείς τους είχε ανεβάσει όλους στη πίστα σ΄ένα μακρύ ζεϊμπέκικο. Στην αρχή το πήγαιναν καλά και με μέτρο. Μετά τους κάλεσε επάνω στην πίστα. Όλους! Τι ήταν να τους δώσει θάρρος!!«Α πάγαινε από δω» φώναζαν μεθυσμένοι οι πελάτες ο ένας στον άλλον. «Θέλω να χορέψω μόνο για πάρτη μου»…

Τις μεταμεσονύχτιες ώρες ανέβηκε και ο Σημίτης στην πίστα… Ήταν ο Σημίτης για μεταμεσονύχτιο πρόγραμμα! Εκεί να δεις, το έλα να δεις… Άναρθρες φωνές, αλλόκοτες κινήσεις…Την μετάδοση είχε αναλάβει το STAR και οι ρεπόρτερ είχαν πρότυπο την Τατιάνα…Τίγκα η πίστα μεθυσμένους. Όπως και να χόρευες, όπως και να συμπεριφερόσουν μια χαρά τα πήγαινες! Κανένας δε θα σε πέταγε έξω από το μαγαζί. Όλα για όλους και όλοι για πάρτη τους!!! Χαρτούρα! Πολύ χαρτούρα! Χαρτούρα και Ντίρλα και Όπα!

Το τελευταίο Όπα της ζωής μας το τραγούδησε ο Γιώργος Αλκαίος στην Eurovision. Η πατρίδα μου χορεύει στο ρυθμό του ΔΝΤ. Καινούργιος χορός… Ούτε η Μανωλίδου δεν θα μάθαινε τα βήματα με ευκολία… Ο λαός σιωπά. Ο εγγονός του σπουδαίου σιωπά στη Ραφήνα. Ο Μαντέλης δε σιωπά. Έσπασε και μια σωλήνα και γέμισε η πίστα σκατό…Και μέσα σ΄όλα αυτά έπρεπε να βρεθούμε και σ΄ένα πανηγύρι να προσποιηθούμε τους ξένοιαστους… Και νάχει κόσμο το πανηγύρι… Και μεις να χουμε μαυρισμένη την ψυχή… Τι τα θες! Καλά που βρέθηκε το παλικάρι!!! Να ναι καλά!! Ξεπέταξε ένα Όπα και μας έβγαλε από τη δύσκολη θέση…

Ας πούμε λοιπόν ότι το Όπα του Αλκαίου σηματοδοτεί το τελευταίο Όπα…Και σαν τέτοιο το γλεντήσαμε με νταούλια, λίρες και φωνές… Όπα και από σήμερα…

Βήξε και ανάσανε… Από το Καραγκιόζη ως τον Αλκαίο ήταν μακρύς ο δρόμος… Γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος – μακάρι- γνώσεις!

Υ.Γ Η Ρίκα Βαγιάνη στην πιο αξιοπρεπή αναμετάδοση…Από τη Νάκη ως τη Ρίκα να δεις πόσο μακρύς ήταν ο δρόμος! Γεμάτος μεσημεριανάδικα, γεμάτος «αποκλειστικά», γεμάτος αμορφωσιά, έλλειψη τακτ, αμετροέπεια…Γεμάτος , μακάρι, γνώσεις!

Υ.Γ 2 Αν αναρωτιέστε γιατί πήδηξα τον Κώστα Καραμανλή, σας απαντώ γιατί μας πήδηξε και αυτός. Ούτε ΟΠΑ, ούτε ξεΟΠΑ. Απολύτως ανίκανος για όλα.