Τρελαίνεσαι!

Του ΛΕΥΤΕΡΗ Π. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Aμα κάτσεις να το καλοσκεφτείς, τρελαίνεσαι! Δηλαδή: ένας νέος, αν είναι τυχερός, πιάνει δουλειά στα 22-23 του χρόνια. Με τον ασφαλιστικό νόμο, που μας επέβαλε η τρόικα, αυτός ο άνθρωπος για να πάρει σύνταξη θα πρέπει να δουλέψει επί μια 40ετία. Στην καλύτερη επομένως περίπτωση, όταν θα σταματήσει να χτυπάει «κάρτα», θα είναι 63-64 ετών. Που θα πει ότι αν το προσδόκιμο ζωής ήταν μικρότερο από το σημερινό, ο εργαζόμενος αυτός, από το γραφείο θα πήγαινε κατευθείαν στο κοιμητήριο!

Ετσι μας κατάντησαν οι «άρχοντές» μας, με τη δική μας βέβαια συνενοχή. Εμείς τους ψηφίζαμε, εμείς τους ζητούσαμε να μας βολέψουν, εμείς τους χειροκροτούσαμε, εμείς τους στρώναμε χαλιά για να πατήσουν. Και, ακόμα και σήμερα, με τη χώρα στο χείλος της αβύσσου, εξακολουθούν να κάνουν τα δικά τους. Να βαράνε κατακέφαλα τον κοσμάκη, να διστάζουν να κλείσουν ζημιογόνες επιχειρήσεις και να μην τολμούν να αγγίξουν τους υπαλλήλους της Βουλής, που οι ίδιοι διόρισαν, γιατί ήταν φίλοι τους, συγγενείς τους, πρώην βουλευτές και λοιποί σουρταφερτάριοι!

Δεν έχω τίποτα, φυσικά, με τους υπαλλήλους της Βουλής. Εργαζόμενοι είναι κι αυτοί. Και μάλιστα, αρκετοί, σκληρά εργαζόμενοι. Και δεν είναι καθόλου σωστό να λέμε- το διάβασα πολλές φορές- ότι μοναδική δουλειά τους είναι να αφήνουν ένα... ποτήρι νερό, πλάι στο μικρόφωνο του εκάστοτε ομιλούντος βουλευτή. Από την άλλη, όμως, δεν είναι δυνατόν να παίρνουν με το καλημέρα, μόλις διορισθούν δηλαδή, 1.900 ευρώ τον μήνα, καθαρά (προσωπικό καθαριότητος), συν επιδόματα κ.λπ. ενώ ένας πρωτοδιοριζόμενος στο ΕΣΥ, με τα ίδια προσόντα, να έχει μισθό 1.300 ευρώ ακαθάριστα! (Η συνάδελφος Μαρία Νταλιάνη δημοσίευσε στα «ΝΕΑ» (25/5) έναν αποκαλυπτικό και με κάθε λεπτομέρεια πίνακα, για όλ΄ αυτά).

Θυμάμαι ένα υπέροχο βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου- το «Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς». Το συνδέω με τη συνταξιοδότηση των εργαζομένων της γενιάς μου: εμείς «βγαίναμε στη σύνταξη νωρίς», οι δημοσιογράφοι στην 35ετία και σε ηλικία 55 χρονών! Την ίδια εποχή, συνέβαιναν και πράγματα που τώρα θα έβγαζαν μάτι. Αίφνης, η κόρη βουλευτή, στρατηγού, αξιωματούχου γενικώς, όσο ήταν ανύπαντρη, βολευόταν και με τη σύνταξη του μακαρίτη του πατέρα της. Οταν παντρευόταν, την έχανε. Αλλά εάν χώριζε, το κράτος τής την ξανάδινε! Θα μου πείτε, μ΄ αυτά και μ΄ αυτά ξεχειλώσαμε και τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Αλήθεια είναι.

Αλλά μήπως δεν είναι αλήθεια ότι πολλοί εφοριακοί κορόιδευαν την κοινωνία; Μόλις προχθές, το οικονομικό επιτελείο «αποκεφάλισε» 20 διευθυντές Εφοριών, που δεν κατάφεραν να εισπράξουν τα ποσά που έπρεπε από φορολογουμένους. Και, επιπλέον, πολλοί συνάδελφοί τους βρέθηκαν με μεγάλες ακίνητες περιουσίες και καταθέσεις, που δεν έρχονταν «ίσα βάρκα- ίσα νερά» με τις αποδοχές τους.

Πώς έγινε αυτό το θαύμα, που δεν κρατάει τρεις μέρες, αλλά χρόνια; Θα χρειαστεί να το αποδείξουν οι ίδιοι στα δικαστήρια...

Θέλω να πω τελειώνοντας, ότι η κυβέρνηση, παρά τις καθυστερήσεις, τις αστοχίες και τα λάθη της, προσπαθεί να φτιάξει ένα αξιόπιστο κράτος. Που δεν θα τεμπελιάζει, δεν θα χαρίζεται και οι λειτουργοί του δεν θα λαδώνονται. Θα τα καταφέρει; Μακάρι. Γιατί μόνο έτσι θα δούμε, κάποτε, Θεού πρόσωπο...

ΥΓ: Μα, πόσα «λουλούδια» είχε στην αυλή του, ο ευπρεπής, ο σοβαρός, ο ανεπίληπτος, Κώστας Σημίτης;