Ερντογάν όπως Τσάβες...

Της Αριστοτελίας Πελώνη

ΣΤΙΣ 9 Μαρτίου ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν µετέβη στη Σαουδική Αραβία για να παραλάβει το Βραβείο Κing Faisal. Το πολυτιµότερο βραβείο του βασιλείου των ουαχαµπιτών δίνεται σε ανθρώπους που διακρίνονται για την προσφορά τους στο Ισλάµ. Εύλογα προκύπτει η απορία 



γιατί το συγκεκριµένο βραβείο δόθηκε στον ηγέτη ενός κοσµικού κράτους. Απεικονίζει ωστόσο την ανησυχία όσων φοβούνται τα ισλαµικά ανακλαστικά της κυβέρνησης Ερντογάν, τα οποία ενεργοποιούνται όλο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό.

Η ισραηλινή επίθεση στη νηοποµπή µε την ανθρωπιστική βοήθεια για τη Γάζα ήταν απλώς µία ακόµη αφορµή την οποία εκµεταλλεύθηκε ο τούρκος πρωθυπουργός για να ρίξει κατάρες στο Ισραήλ, την ώρα που η νεολαία του κόµµατός του καλούσε σε τζιχάντ βίας εναντίον του Ισραήλ. Κι ενώ η λαϊκίστικη ρητορική του Ερντογάν περνά στο αραβικό ακροατήριο, προκαλεί ρίγη στις Βρυξέλλες και σε όσους εντός και εκτός Τουρκίας φοβούνται ότι η χώρα χάνει όλο και περισσότερο την κοσµική της ταυτότητα και ταυτίζεται µε την ισλαµική.

Παρ ότι ο τούρκος πρωθυπουργός επαναλαµβάνει ότι η ένταξη στην Ε.Ε. παραµένει στρατηγική προτεραιότητα της χώρας του, γνωρίζει ότι η δηµοτικότητά του στον αραβικό κόσµο δεν οφείλεται στο γεγονός ότι οι Αραβες εκτιµούν τον Μουσταφά Κεµάλ Ατατούρκ, αλλά στο ότι ο Ερντογάν συντάσσεται µαζί τους εναντίον του Ισραήλ.

Η ευρωπαϊκή προοπτική της γειτονικής χώρας ασθµαίνει, ενώ στο Ευρωπαϊκό Συµβούλιο της ερχόµενης εβδοµάδας δεν αναµένεται να ανοίξουν επιπλέον ενταξιακά κεφάλαια. Αν η φιλοδοξία του κ. Ερντογάν είναι να γίνει ο Ούγκο Τσάβες της Μέσης Ανατολής, οι σχέσεις του µε τη Δύση θα περάσουν µεγάλη κρίση.Οσο για τους Σαουδάραβες που του έδωσαν το βραβείο, δεν κρύβουν την επιδίωξή τους να γίνει η Τουρκία το αντίπαλον δέος στην περιφερειακή ηγεµονία που διεκδικεί το Ιράν, φιλοδοξία που δεν φαίνεται να αφήνει αδιάφορους τους κ.κ. Ερντογάν και Νταβούτογλου. Αµφότεροι απαντούν στις επικρίσεις λέγοντας πως η Τουρκία ανήκει και στη Δύση και στην Ανατολή. Μένει ν αποδειχθεί αν η συχνά ακραία ρητορική τους είναι απλώς επικοινωνιακό τέχνασµα για εσωτερική και περιφερειακή κατανάλωση ή αν πράγµατι εννοούν όσα λένε. Στη δεύτερη περίπτωση, το σενάριο µιας ισλαµικής Τουρκίας - ηγέτιδας του αραβικού κόσµου µπορεί να είναι περισσότερο εφιαλτικό για την Τουρκία, παρά για τη Δύση.