Περί ανωνυμίας των blogs

Με αφορμή τη σύγκρουση απόψεων περί ανωνυμίας ιστολογίων παραθέτω δυο ενδιαφέροντα άρθρα δυο πολυ καλών δημοσιογράφων
Τα συμπεράσματα δικά σας

Ποιοι φοβούνται τα blogs

Του ΠΑΝ. ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗ

Προσέξτε πολύ, κύριοι της κυβέρνησης, με το θέμα που πάτε να ανακινήσετε - κι εννοώ τα blogs. Προσέξτε το καλά, διότι αυτή τη στιγμή η κοινωνία βράζει κι απ’ ό,τι βλέπω, αντί να κατεβάζετε τη φωτιά αφού πάρει βράση, εσείς τη δυναμώνετε.

Είτε το θέλετε είτε δεν το θέλετε, αυτή τη στιγμή τα blogs είναι εκείνα που αντιδρούν, με τον τρόπο τους βέβαια, στην παπαγαλοποίηση και τον γκεμπελισμό των κατ’ ευφημισμόν «δελτίων ειδήσεων» των καναλιών, που πολλά από αυτά κάνουν ανερυθρίαστα προπαγάνδα υπέρ των πολιτικο- οικονομικών τους συμφερόντων ενώ ο κόσμος έχει αηδιάσει. Οπως και να το κάνουμε, ζούμε στην εποχή της πληροφορικής έκρηξης. Αυτό δεν μπορεί να το αποφύγει κανένας. Με τα blogs απέκτησαν φωνή όλοι οι πολίτες κι όσο κι αν σε μερικές περιπτώσεις -διότι και τα blogs από ανθρώπους γράφονται κι οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι, αδυναμίες έχουμε- ξεφεύγουν, τι να πούμε για τους παπαγάλους των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, με «ειδήσεις» που δεν καταδέχομαι πλέον να παρακολουθήσω. Κι ο υποφαινόμενος και άλλοι άνθρωποι. Και μην «επικαλείστε» τον Μπερλουσκόνι που πάει να βγάλει ένα ανάλογο νόμο, τις λεπτομέρειες του οποίου δεν γνωρίζω.

ΓΝΩΡΙΖΩ, όμως, εσάς και τα ΜΜΕ σας, κατά πόσο φοβόσαστε ένα φαινόμενο σαν του Μπερλουσκόνι στην Ελλάδα, όχι για τα blogs αλλά για τα «κεκτημένα» σας. Πριν επικαλεστείτε το νόμο που μπορεί να ετοιμάζει ο Μπερλουσκόνι, δείτε πως η Δικαιοσύνη της χώρας που διοικεί, αυτής της κάθε άλλο παρά τυχαίας χώρας της Ευρώπης και γειτόνισσάς μας, του επιδίκασε καταστροφική διατροφή για την πρώην σύζυγο. Στον πρωθυπουργό της χώρας και πανίσχυρο άνδρα των ΜΜΕ και άτομο απίστευτης εξουσίας. Να το δούμε κι αυτό.

Διότι στην Ελλάδα, την ίδια ώρα, κατηγορείται η υπουργός Παιδείας πως διόρισε το σύζυγό της στο Κτηματολόγιο, κατηγορείται η υφυπουργός Εσωτερικών ότι διόρισε όλο σχεδόν το χωριό της, κατηγορείται ο Πρόεδρος της Βουλής πως διόρισε κάπου το γιο του γραμματέα του και δεν ξέρω τι άλλο θα προκύψει στις λίγες ώρες που μεσολαβούν από την παράδοση αυτού του χειρογράφου ως τη δημοσίευσή του.

«Μπλογκ», ανωνυμία και δημοσιογραφία

Γράφει ο Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Διαδίκτυο θα είναι το μέσο που θα κυριαρχήσει κάποια στιγμή στον χώρο της ενημέρωσης. Μόνο αφελείς θα ήταν δυνατό ν' αμφισβητήσουν μια εξέλιξη την οποία τίποτα και κανένας δεν είναι σε θέση να εμποδίσει. Ταυτόχρονα, όμως, μόνο ηλίθιοι είναι δυνατό να πιστεύουν ότι η ενημερωτική αυτή διαδικασία θα μπορούσε να λειτουργήσει έξω και πέρα από τους στοιχειώδεις κανόνες της δημοσιογραφικής ηθικής και ευθύνης, που δεν είναι άλλοι από τη δυνατότητα του πολίτη να γνωρίζει ποιος τον ενημερώνει.

Ποτέ δεν ισχυρίστηκα ότι ο χώρος της ενημέρωσης είναι αγνός ή ότι υπηρετείται από αγγέλους. Δεν θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η ενημέρωση είναι δύναμη και όποιος διαθέτει δύναμη τη χρησιμοποιεί. Με διάφορους τρόπους, αλλά τη χρησιμοποιεί. Πάντα έτσι γινόταν και πάντα έτσι θα γίνεται. Αλλά απέναντι σ' αυτή τη δύναμη, ο πολίτης έχει μία και μοναδική άμυνα: να ξέρει ποιος είναι αυτός που τον πληροφορεί, έτσι ώστε ανάλογα ν' αξιολογεί τις πληροφορίες του.

Αυτός είναι ο ένας από τους λόγους για τους οποίους ο επώνυμος δημο­σιογράφος υπήρξε από καταβολής Τύπου το κυρίαρχο στοιχείο της ενημέρωσης.

Ο δεύτερος λόγος είναι η δυνατότητα του όποιου θιγόμενου να υπερασπιστεί τον εαυτό του. Κι αυτό γίνεται μόνο όταν τα κείμενα είναι ενυπόγραφα ή όταν υπάρχει υπεύθυνος διευθυντής ή εκδότης εναντίον του οποίου έχει τη δυνατό­τητα να στραφεί ο θιγόμενος πολίτης.

Απέναντι σ' αυτή τη διαμορφωμένη πραγματικότητα, αντιπαρατίθεται τον τελευταίο καιρό η άποψη ότι η ενημέρωση και η σχολιογραφία μέσω του Διαδικτύου μπορούν να καλύ­πτονται από ανωνυμία, έτσι ώστε ο καθένας να είναι σε θέση να χυδαιο­λογεί σε βάρος του οιουδήποτε, ακόμη και εναντίον θεσμών, χωρίς να κινδυ­νεύει να υποστεί τις συνέπειες της αντικοινωνικής συχνά συμπεριφο­ράς του. Είναι μια πρακτική στην οποία μπορεί κανείς να προσδώσει πολλούς χαρακτηρισμούς, αλλά της «υπεύθυ­νης δημοσιογραφίας» ασφαλώς όχι.

Δημοσιογραφία και ανωνυμία είναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους. Και θα παραμείνουν έτσι, όσο κι αν κάποιοι θα πασχίζουν μάταια να τις ταυτίσουν. Οι δημοσιογράφοι έχουμε το θάρρος να δηλώνουμε ποιοι είμαστε και να κρινόμαστε. Και σ’ αυτό διαφέρουμε από τους «κουκουλοφόρους» της ενημέρωσης.