Για τον ζωγράφο έγραφε πρόσφατα με αφορμή τα λογοτεχνικά του κείμενα ο Α. Δεσύλλας: "Εκεί που ο Σπύρος Αλαμάνος, ιδανικά μπερδεύεται με τον εαυτό του, εκεί που ο καλλιτέχνης συναντά τον πεζογράφο και χέρι - χέρι οδοιπορούν στον κόσμο, προσφέροντας τα ωραία τους έργα . Όλα τα έργα του Αλαμάνου το ίδιο ωραία με την ίδια ζεστασιά ψυχής, μας αγγίζουν, είτε τα βλέπουμε, είτε τα διαβάζουμε . Θα 'λεγα μάλιστα ότι μπορούμε να διαβάζουμε πίνακες, αποκρυπτογραφώντας τις βαθιά βουτηγμένες στο χρώμα πινελιές και να θαυμάζουμε κείμενα ικανά να στολίσουν τους τοίχους του πιο διάσημου μουσείου στον κόσμο.
Ο Αλαμάνος είναι διαχρονικός και στο χρωστήρα και στα κείμενά του μιλάει για απλά καθημερινά αγαπημένα, για τη μάνα τον πατέρα, την αγάπη που πήραμε, την αγάπη που μας λείπει, μιλάει για τη μικρή Ρουθ, την πάνινη κούκλα που τη συντροφεύει και το μικρό σκιουράκι που της ιστορεί μεσαιωνικά παραμύθια. Ακόμη μιλάει για ταξίδια που τον φέρνουν κοντά σε διασημότητες της τέχνης, ταξίδια που καταπνίγονται στις στενές κανιζέλες της πόλης μας.
Αυτός είναι ο κόσμος του Σπύρου Αλαμάνου, είναι η δική μας καταφυγή".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου