Το δράμα της Κύπρου μέσα απο τους στίχους - φωτιά του ΚΩΣΤΑ ΜΟΝΤΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΕΙΣΒΟΛΕΙΣ

Κι αυτή η σελήνη η ματωμένη και μισή

που μας την κουβαλήσατε!

Αλήθεια πέστε μου μετρήσατε

πόσοι άλλοι πέρασαν απ' το νησί

πριν από εσάς πανίσχυροι κι επιφανείς

κι ούτε για δείγμα καν δεν έμεινε κανείς;

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ

Είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η θάλασσα της Κερύνειας

είναι δύσκολο να πιστέψω

πως μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας

*

Πικρή θάλασσα της Κερύνειας

που πρέπει ν’ αποσύρουμε πια

τους στίχους που σου γράψαμε (Α, 229)

ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

Αυτές οι φωτογραφιούλες ήταν απλώς

για να βγει το διαβατήριό τους

τότε που θα ‘φευγαν για σπουδές.

Πού να φανταζόντουσαν πως θα παρέμεναν

να τις σφίγγουν έτσι νυχτοήμερα

τα χέρια της μάνας τους,

πού να φανταζόντουσαν πως θα παρέμεναν

να τις σφίγγουν έτσι νυχτοήμερα

τα χέρια της αρραβωνιαστικιάς τους,

τα χέρια της γυναίκας τους,

νάν’ στις σχολικές τσάντες των παιδιών τους;

Πού να φανταζόντουσαν να μην έβαζαν τουλάχιστο

έτσι στραβά το σκουφί να επιτείνει,

να μη χαμογελούσαν αυτό το χαμόγελο

να επιτείνει;(Ανθ. 101)

ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΔΕΛΦΟ ΜΑΣ

Να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου

να καθαρίσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου

να μπολιάσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα απ’ το αίμα σου

να βάψουμε το δικό μας

να μη μπορέσει πια ποτέ

να το ξεθωριάσει ο φόβος.(Β,424)

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

Και τι θα γίνει τώρα,

θα σχίσουμε τα παλιά μας τετράδια

που ‘ταν γεμάτα χρωματιστή «Ένωση»,

θα σχίσουμε τα παλιά μας σχολικά τετράδια

που ‘ ταν γεμάτα «Ένωση» διακοσμημένη με γιασεμιά και

λεμονανθούς και μαργαρίτες,

θα σχίσουμε τα παλιά αναγνωστικά των παιδιών μας

με τις ελληνικές σημαίες,

θα πετάξουμε τ’ αγαπημένο αναμνηστικό σκουφί του Γυμνασίου

με την «Ένωση» στο γείσο,

θα πετάξουμε το χάρακά τους

και την τσάντα και τη μπάλα και το ποδήλατο

που ‘γραφαν «Ένωση»;

Αλήθεια, πέστε μου, τι θα γίνει τώρα;

(ΚΥΠΡΟΣ 1974-1976, Β,605)

"Eπίγεια σοφία"

Νησί πικρό, νησί γλυκό, νησί τυραγνισμένο

κάνω τον πόνο σου να πω και προσκυνώ και μένω.

Εσύ της θάλασσας ρυθμός, ολάνθιστο κλωνάρι,

πώς σου μαδήσαν τ΄άνθια σου διπλοί, τριπλοί βαρβάροι.

Τι θλιβερά που σεργιανάν τριγύρω σου τα ψάρια

κι αντίχριστοι να παίζουνε την τύχη σου στα ζάρια.

Κουράγιο, μικροκόρη μας, που μας εγίνης μάνα

Ύμνος και Θρήνος της ζωής κι ανάστασης καμπάνα.