Η ελληνική κυβέρνηση ανήμπορη, υποχωρεί και στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ως λογικό απότοκο της οικονομικής εικόνας της και της διατυπωμένης (και) από τα πλέον επίσημα χείλη μειωμένης εθνικής της κυριαρχίας. Έτσι η ιστορική προσέγγιση της Αθήνας με το Τελ Αβιβ οφείλεται στην στρατηγική προσδοκία να εγγυηθούν οι Ισραηλινοί την κήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ στα νοτιοανατολικά, όπου θρυλείται πως υπάρχουν πλούσια κοιτάσματα φυσικού αερίου.
Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι, που ελπίζουν ότι εφόσον κηρυχτεί η ΑΟΖ και γίνει αποδεκτή, κάτι που δεν είναι αυτονόητο, η εκμετάλλευσή τους θα δώσει λύση στο οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας.
Είναι γνωστό πως η Τουρκία επικεντρώνοντας στην υπόθεση του Καστελόριζου (επί του οποίου αμφισβητεί σχεδόν την κυριαρχία της Αθήνας ενώ σημειωτέον ο Γιούγκερ και ο Ρομπάι το κάνουν για ολόκληρη την... Επικράτεια) αμφισβητεί το δικαίωμα της Ελλάδας να κάνει αυτό για το οποίο η χώρα μας τελικά επιθυμεί να εξασφαλίσει την εύνοια του Ισραήλ.
Στην Παλαιστίνη, η κόντρα Χαμάς - Φατάχ διαμορφώνει δυο κόσμους και δυο διαφορετικές διπλωματίες για τα ζητήματα που αφορούν όλο το ευρύ και πολύπλοκο πλέγμα των σχέσεων στην ευρύτερη περιοχή και όχι μόνο έναντι του αυτονόητου αιτήματος «να έχουν και οι Παλαιστίνιοι την πατρίδα τους».
Αυτός είναι μέσα σε 200 λέξεις ο καμβάς πάνω στον οποίο επιθυμεί να κεντήσει και η πρωτοβουλία Ελεύθερη Γάζα τα δικά της ανθρώπινα και πολιτικά σιρίτια. Όσο αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον έτσι κρατάει το θέμα της άρσης του αποκλεισμού ανοικτό άλλο τόσο είναι ότι όλοι οι υπόλοιποι θυμόμαστε την υπόθεση μόνο μ' αυτή την αφορμή. Κι αυτή είναι απόδειξη της υποχώρησης του κινήματος σε επετειακές συμπεριφορές, που αλίμονο δεν επαρκούν ώστε να επιβάλουν λύσεις...
Σημ.: Αυτά, περιμένοντας πότε θα αξιοποιηθεί ο... επικοινωνιακός εμπρησμός της κερκυραϊκής συναγωγής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου