Αναρωτιέται κάποιος εάν σε μια περιοχή που ζει πουλώντας αστακομακαρονάδες, είναι εγκληματικό ο καταναλωτής να τρώει αστακομακαρονάδες;

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ. Αναρωτιέται κάποιος εάν σε μια περιοχή που ζει πουλώντας αστακομακαρονάδες, είναι εγκληματικό ο καταναλωτής να τρώει αστακομακαρονάδες; Το ερώτημα είναι ρητορικό και αποσκοπεί στη μεταφορά στην τοπική μικροκλίμακα του σεξπηρικού «να ζει κανείς ή να μην ζει;» δηλαδή αυτού που συζητιέται κατά βάση στις κηδείες: «Τι είναι ο άνθρωπος; Ένα τίποτα είναι»! Αφορμή γι' αυτή την αμπελοφιλοσοφία είναι το οξυμμένο ενδιαφέρον των «Αθηναίων» συναδέλφων να μάθουν ποιο ήταν το μενού των βουλευτών, που μάλλον θα πρέπει να τους βγήκε απ' τη μύτη ένεκα του αποκλεισμού τους από τους διαδηλωτές εκεί ακριβώς όπου το καλοκαίρι του 1716 ο Σαλιμπούργος και οι υπερασπιστές της πόλης, εμψυχωμένοι από τον πολιούχο της Κέρκυρας, απέκλεισαν τους Τούρκους.
Η αλήθεια είναι ότι η πολιτική, αποκλειστικά ως το αποτέλεσμα της δημοσιότητας, είναι απότοκος μιας αφαιρετικής μάλλον περιγραφής των χαρακτηριστικών της. Κι έτσι καμιά φορά, εκτός των κατά κανόνα θιασωτών της διαρκούς επίδειξης στα τηλεοπτικά πλατώ, προς άγραν ψήφων, ισχύος, χρημάτων κ.α., το παράδειγμα «δραπετεύει» και προς τις συνειδήσεις των «από κάτω», που κι αυτοί τείνουν να πιστέψουν πως άμα κερδίσουν την αναμέτρηση της δημοσιότητας, κέρδισαν και την παρτίδα την ίδια. Η διάψευση αυτής της σοφιστείας γίνεται κατά κανόνα με οδυνηρό τρόπο...
Η παρατήρηση γίνεται για ένα και μόνο λόγο: Όσο θεμιτή και νάναι η αντίδραση ομάδων πολιτών σε ό, τι θεωρούν πως τους προκαλεί άλλο τόσο σπάταλο είναι να εξαντλείται η ευρηματικότητα στην αναζήτηση «αγωνιστικών χάπενιν», προκειμένου να πολλαπλασιάσει η δημοσιογραφία την αξία του περιεχομένου τους.
Άλλωστε για να μην σπαταλάμε και το χώρο αλλά και το χρόνο των αναγνωστών, είναι πρόδηλο πως όσα χάπενιν και να μετέλθει κάποιος, δεν πρόκειται έτσι ν' αλλάξει η άδικη φορά των πραγμάτων.
Η λύση που αναζητείται είναι πολιτική, αφορά στην ιδιότητα του πολίτη κι όχι βεβαίως στο επάγγελμα του πολιτικού, αναφέρεται στον συσχετισμό των πολιτικών δυνάμεων και κυρίως αναζητά με όρους δικαιοσύνης την επίλυση προβλημάτων διοίκησης και οικονομίας. Τούτο σημαίνει την υποχρέωση να «αντικαταστήσεις» αυτό που συμβαίνει και δεν «σ' αρέσει» με εκείνο που ο πολιτισμός της εποχής και το προϊόν της ανάλυσης της ταξικής πραγματικότητας προβάλει ως δίκαιο.
Είναι μάλιστα τόσο δύσκολο το πρόβλημα, που απαιτείται νηφαλιότητα, συγκέντρωση, συνέπεια, υπομονή και θάρρος, ιδιότητες που δεν είναι κατ' ανάγκη οι πλέον φιλικές σε ότι παράγει τηλεοπτικά πεντάλεπτα υψηλής απόκρισης και δημοσιότητας. Χωρίς να είναι περιττό το δεύτερο, δεν είναι πάντοτε σχετικό με την επιδίωξη του πρώτου...