ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΡΙΤΣΟΥ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ

Όχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας…
…Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν’ ανάψει.
Όταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ’ όνειρο κι απ’ το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους…
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν’ ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε
Κάθε ήλιος και σελίδα – μέρα με την ημέρα – με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ’ ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Το έργο του: Λευτεριά
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε
Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου
ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπείστε, Λαοί, την Ειρήνη».


…ΚΑΙ Η ΔΙΑΣΚΕΥΗ: Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΛΙΝ
Όχι. Δεν είναι αλήθεια…
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες.
Σταματήστε τις.
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε. Κλατάρησε…
Δεν είναι πια παρών ο Στάλιν
Στο παγκόσμιο πόστο του, είναι ψόφιος.
Ο Στάλιν δεν ετοιμάζει πια, με το σκόρπιο
Αλεύρι του κόσμου ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι
Υγείας, για να φάει τον περίδρομο.
Σώπα γιαγιά, και σκούπισε με το
Μαύρο τσεμπέρι τα μάτια σου.
Όταν έσβηνε η φλόγα στο λυχνάρι σου,
Όταν έσβυνε η φωτιά σου κάτω
Από το τσουκάλι σου, ήταν ο
Στάλιν που τα έσβυνε, κι αλλοίμονό σου
Αν έλεγες κουβέντα.
Όταν έλειπε από το τραπέζι μας
Το ψωμί, το είχε φάει ο Στάλιν.
Όταν έλειπε από το στρώμα μας τ’ όνειρο
Κι απ’ το δώμα μας το λυχνάρι.
Ήταν ο Στάλιν που μας τα στερούσε
Για ν’ ανάβει τα δικά του μεγάλα ηλεκτρικά
Στον ορίζοντα και στην «ντάλσα» του.
Κι ακούγαμε κι εμείς, κάτω απ’ τα
Τούνελ της νύχτας, τη βουή των τραίνων
Που μεταφέρανε λάδι και ψωμί και κάρβουνα
Από τους πεινασμένους, για την χορτάτη
«νομενκλατούρα» του κόμματός του.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην
Κορφή της μαύρης ψυχής του
Για να τον φτύσουν.
Μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε…
Κυττάχτε… Κάθε ήλιος και σελίδα,
Μέρα με τη μέρα, με τους ήλιους των 74
Χρόνων του, έφτιαξε ένα χοντρό, βιογραφικό,
Βιβλίο από ατσάλι και το
Κοπάνησε στην κεφάλα του «Στάλιν».
Με το όνομά του ανοίγει η κόλαση,
Τις πύλες της, στον τρισκατάρατο υπάνθρωπο,
Ιωσήφ Βησαριόνοβιτς Στάλιν.
Τον φονηά 20 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Τον συνοδεύουν στην τελευταία κατοικία του
Οι κατάρες των αθώων θυμάτων του,
Των τροφίμων των Γκούλαγκ και
Των Πολωνών Αξιωματικών του δάσους του Κατύν,
Που πλήρωσαν με την ζωή τους
Τους αγώνες για την «Λευτεριά».
«Μη χτυπάτε τις καμπάνες».
Τα έργα του και οι υμνητές του
Εις το «πυρ το εξώτερον».