Τρεις Μερες με τον Μαρξ στο ....Ακταιον......Δείτε τον πριν φύγει

ΚΕΡΚΥΡΑ. Η μετατροπή ενός από τα πλέον εμβληματικά καφέ της πόλης σε θεατρική σκηνή, χρειάστηκε μιαν απόφαση, έναν ευρηματικό μονόλογο, έναν γνωστό και προικισμένο θεατράνθρωπο και μερικά λεπτά της ώρας... Έτσι, βρίσκεται από τη Δευτέρα στο Ακταίον ο... Μαρξ σε ‘κείνη τη θεατρική εκδοχή του, που έγραψε ο συγχωρεμένος πια από τον Ιανουάριο του 2010, Αμερικανός, πολιτικός συγγραφέας και ακτιβιστής Χάουαρντ Ζιν.
Τελευταία εμφάνιση την Τετάρτη (στις 10:00 μ.μ.) του οδηγέτη των απανταχού και διαρκώς καταφρονεμένων, που εξαιτίας ενός λάθους τους γραφειοκρατίας του παραδείσου αντί του λονδρέζικου «ντάουντάουν», στο Σόχο, βρέθηκε στο Ακταίον να υπεραμύνεται των ιδεών του. Αν κι εδώ που τα λέμε και έτσι όπως έχουν έλθει τα πράγματα, δεν χρειάζεται να προσπαθήσει και τόσο, όσο τουλάχιστον απαιτούνταν στα τέλη της δεκαετίας του '90, που γράφτηκε ο μονόλογος του Ζιν.
Ο Θανάσης Θεολόγης επί σκηνής του Ακταίον είναι πιο κινητικός και ευέλικτος από τη φιγούρα που έχουμε φανταστεί για τον Κάρολο· η μεταφορά φτάνει καμιά φορά στα όρια της καρικατούρας. Είναι έτσι περισσότερο (αυτό)κριτικός εν τοις πράγμασι απ' όσο ίσως θα επιθυμούσε ο Ζιν στο κείμενό του.
Ύστερα πάλι, έμεινε ανεκμετάλλευτος ο αφαιρετικός χαρακτήρας του κειμένου σε σχέση με το συγγραφικό εύρημα του μπερδέματος με τα δυο Σόχο, του Λονδίνου που έζησε τα τελευταία χρόνια του ο Μάρξ και του νεοϋορκέζικου που «επιστρέφει» κατά λάθος. Επινόηση που έγινε ώστε να μπορέσει ο «αναστηθείς», πριν αναληφθεί, να σχολιάσει στο πλαίσιο των ιδεών του και την τρέχουσα αμερικάνικη πραγματικότητα, πούχε ο Ζιν απωθημένο... Όπου «τρέχουσα αμερικανική πραγματικότητα», εύκολα μπορεί να φαντασθεί κάποιος το υλικό που δίνει σήμερα η επικαιρότητα στον Κάρολο. Εδώ όμως, θα πει κάποιος, δεν αξιοποιείται αυτή η δυνατότητα από την πολιτική, το θέατρο θα αναλάβει την ευθύνη να το κάνει;
Μόνο ένας Ευρωπαίος θα μπορούσε να αποπειραθεί την εμπλοκή στην αφήγηση και έτσι την από καιρού εις καιρόν αναζήτηση από τον Κάρολο επί σκηνής, του πατέρα της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόιντ· αναζήτηση που πιστώνεται στα χαρακτηριστικά, σκηνοθετικά ευρήματα της παράστασης είτε διότι οι αναζητούμενες λύσεις βρίσκονται και στο πεδίο της ατομικής ψυχολογίας κι όχι αποκλειστικά και μόνο σ' εκείνο της μαζικής συνείδησης είτε διότι κι ο ίδιος ο αναστηθείς Κάρολος αισθάνεται ότι έχει την ανάγκη της ψυχανάλυσης ως έναν δυναμικό διάλογο (τι άλλο;) με τον Αυστριακό γιατρό, που πολλοί ισχυρίζονται ότι έγινε τελικώς στο μυαλό και τη συνείδηση του Βίλχεμ Ράιχ (Άκου ανθρωπάκο) και τον επιγόνων.
Σε κάθε περίπτωση, η επάνοδος του Θεολόγη ως (και) ηθοποιού και η συνεργασία του με τον Σώζο στο Ακταίον είναι μια ευχάριστη στιγμή, όπου οι δυο φίλοι καταθέτουν μεράκι, ταλέντο και θέληση, προσφέροντας μια θεατρική σπονδή σ' έναν φύσει... καλλιτεχνικό χώρο που γίνεται έτσι και θέσει...
Όσο για τη δευτέρα παρουσία γενικώς, θα εξακολουθήσει με κάθε ιδεολογική αφορμή να ξορκίζει τον φόβο του θανάτου και την ελπίδα ότι πάντοτε θα έχουμε μια ακόμα ευκαιρία...