Καμένα μυαλά

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Μάλιστα... Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ, σημειώσατε «Χ»! Και στα πρωταθλήματα και στην αλητεία! Για να αποδειχθεί για ακόμη μία φορά ότι στο θέατρο της οπαδικής παράνοιας δεν υπάρχουν καλοί και κακοί. Μόνο καμένα μυαλά...

ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης που έκρινε τον τίτλο στο ποδόσφαιρο ήταν ο προχθεσινός τέταρτος τελικός του μπάσκετ. Με τη διαφορά ότι στην πρώτη περίπτωση «...γάμησαν κι έδειραν» οι Ολυμπιακοί, ενώ στη δεύτερη, το... ζηλευτό αυτό προνόμιο είχαν οι Παναθηναϊκοί.

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ το θεωρούν μαγκιά. Να πετάνε φωτοβολίδες, δυναμιτάκια, κινητά (ακόμη και πέτρες) από την εξέδρα ή να μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο, τάχα για να πανηγυρίσουν τη νίκη της ομάδας τους, αλλά στην πραγματικότητα για να χτυπήσουν, συνήθως πισώπλατα, τους αντίπαλους παίκτες. Τον Σισέ, τον Μπουρούση, τον Τζόρβα, τον Παπαλουκά και όποιον άλλο βρεθεί μπροστά τους.

ΘΛΙΒΕΡΗ η πράξη, ακόμη πιο θλιβερό το θέαμα. Να πλησιάζουν ύπουλα οι θρασύδειλοι αλήτες τους αθλητές, τους οποίους κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα τολμούσαν ούτε να αγριοκοιτάξουν, να τους χτυπάνε και μετά να εξαφανίζονται μέσα στο πλήθος - συνήθως με το πρόσωπο καλυμμένο για να μην αναγνωριστούν.

ΚΑΙ Η δημόσια τηλεόραση (άλλη θλίψη αυτή...), εκεί που έχει το πλάνο, ανατριχιαστικό και αποτρόπαιο, ξαφνικά να αναδιπλώνεται και να καταφεύγει σε γενικότητες που προσβάλλουν τη νοημοσύνη μας, αλλά και το σκοπό της ύπαρξής της. Φωνάχτε ρε! Δεν βλέπετε ότι τα κατακάθια της κοινωνίας μάς πήρανε φαλάγγι;

ΚΙ ΟΜΩΣ, οι συνολικά επτά αγώνες μπάσκετ Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού που έγιναν φέτος ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις και προς στιγμήν πολλοί πίστεψαν ότι, χάρη στο καλό παράδειγμα των δύο προπονητών αλλά και των παικτών, ο πολιτισμός θα μπορούσε να υπερισχύσει της βαρβαρότητας.

ΛΑΘΟΣ... Τον αράπη κι αν τον πλένεις το σαπούνι σου χαλάς, που λέει και η λαϊκή σοφία. Και αράπης δεν είναι άλλος από την ποδοσφαιρική αλητεία, η οποία, σφιχταγκαλιασμένη με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τις άλλες δημοφιλείς ομάδες, μεταφέρεται παντού (στο μπάσκετ, το βόλεϊ, το πόλο, το χάντμπολ...) για να υπερασπιστεί τα... ιερά και τα... όσια που της έχουν εμπιστευθεί να φυλάττει!

ΚΑΤΩ από τις συνθήκες αυτές, θεωρώ πολύ φυσιολογικό νικητές και ηττημένοι να μην μπορούν να πανηγυρίσουν οι μεν και ενδεχομένως να κλάψουν οι δε. Αλλα συναισθήματα τους διακατέχουν. Η απογοήτευση, η οργή και η αγανάκτηση. Και μια βαθιά ανησυχία για όσα δεν έχουμε δει ακόμη, αλλά κυοφορούνται εδώ και καιρό μέσα σε αρρωστημένα μυαλά, υπό την ανοχή της πολιτείας και την προτροπή κάποιων παραγόντων και του οπαδικού Τύπου.

ΑΝΙΚΗΤΟΙ κρετίνοι, που με κάποιους τρόπους κυβερνάτε, ανοίχτε επιτέλους τα μάτια σας, θα θρηνήσουμε νεκρούς. Και αν οι συμμορίτες σκοτωθούν μεταξύ τους, μικρό, ίσως, το κακό. Οι αθλητές, όμως, τι φταίνε;