Είδα το Mea Culpa σ’ ένα ταξίδι στην Αθήνα. Αυτή η άγνωστή μου μαυροφορεμένη γυναίκα στον καθρέπτη με την Αλίκη. Δεν πιάναμε Seven X - δεν την ξαναείδα για χρόνια. Ψάχνω παλιά της άρθρα, διαβάζω τα βιβλία. Έγκλημα της Δευτέρας (ξενυχτούσα κρυφά), εξώφυλλο 01, Βίοι Αγίων στο Σταρ, φωτογραφίες στο περιοδικό Σινεμά που έβαλα στους τοίχους, Ζωή Χαρισάμενη στο φεστιβάλ - επειδή είχε γράψει το σενάριο. (Τα θυμάμαι με λάθος σειρά.)
Novelty κινήσεις, μαγειρική, λαϊκά σε κέντρα (κι η φάρσα ότι θα την έπιανε η αστυνομία κι αυτή κλωτσούσε). Καλοκαίρι στην Χαλκιδική και πιάναμε sky στο ραδιόφωνο -Ανεβάσαμε Λιγάκι τα Ρολά- ταξιτζήδες, φυλακισμένοι κι ο Βελουχιώτης. Σατανικά διασκεδαστική πριν τα δελτία – ποίηση, καλιαρντά κι επικαιρότητα. Χαριτόπουλος: στα εξώφυλλα των Σοκ και Ciao: “Π.. με ξεφτίλισες”. Προτίμησα να μην μάθω.
Στο (Symbol). Ανταποκρίσεις από Ν. Υόρκη, φωτογραφίες με νυφικά και παρελάσεις. Δεν πήγαινε το μυαλό μου. Επιστροφή στην Ελλάδα, σε παράθυρο των ειδήσεων, πώς έχει αδυνατίσει, τι κομψή! Φωτογραφίες σε κοσμικές στήλες αγκαζέ με τον Μενέλαο Καραμαγγιωλη. Πιο πολύ, πιο πολλοί. Εκπομπή στο Extra του Κουρή - η πιο low budget εκπομπή ever και στο σήμα ο καπνός απ’ το τσιγάρο της. Συνεντεύξεις με τον Χρονά, τον Έβερτ, τον πλαστικό της χειρούργο. Το κλασικό της χαμόγελο που έλεγε "έλα" και μετά πάγωνε σα να σου έλεγε "φύγε τώρα, πλάκα έκανα".
Και μετά ξαναπήγα στην Αγγλία για μεταπτυχιακό. Και δεν είχα ιδέα. Η σχολική χρονιά είχε τελειώσει και την επομένη έφευγα για Ελλάδα. Κι έρχεται sms που λέει απλά: «Πέθανε η Μαλβίνα». Απλά. Δεν το πιστεύω ούτε για μια στιγμή. Όπως λέγαν και στο Καλημέρα Ζωή ‘δεν το χωράει ο νους μου’.
Γυρνώντας την επομένη στην Ελλάδα είχα σχεδόν χάσει την είδηση. Κρεμάστηκα στα δελτία ειδήσεων - ίσως το είχαν ήδη πει. Αγόρασα μια Χώρα της Κυριακής -απ’ ότι αποδείχτηκε η Μαλβίνακυνηγημένη, έγραφε στον Τράγκα- είχε ένα κακόγουστο συλλεκτικό ένθετο με στήλες και φωτογραφίες. Απαίσιο. Αγόρασα το Ciao (ή το Σοκ) που είχε ανατριχιαστικό ρεπορτάζ απ’ το νεκροκρέβατο. Το βράδυ κλιπάκι στον Θέμο, από παλιά συνέντευξη που του πετούσε νερό στα μούτρα. Τράγκας, Ciao, Θέμος: δεν ήταν πρέπον tribute για τη Μαλβίνα αυτό! (Θα περνούσε καιρός μέχρι να αποκατασταθεί η αδικία με το εξαιρετικό τεύχος του Οδός Πανός και με το βιβλίο Σαββατογεννημένη.)
[Για βδομάδες, μην πω μήνες δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, ότι όλοι συνεχίζαμε τη ζωή μας κι η Μαλβίνα δεν ήταν στον πλανήτη. Τώρα που πέρασαν λίγα χρόνια μου συμβαίνει το αντίθετο: Με εκπλήσσει το ότι κάποτε η Μαλβίνα υπήρξε, το ότι κάποτε έζησε στον πραγματικό κόσμο. Νιώθω λες κι ήταν πλάσμα της φαντασίας μου, ένα καλό όνειρο σε παράλληλο σύμπαν. Και αισθάνθηκα την ανάγκη να γράψω γι’ αυτήν μπας και πείσω τον εαυτό μου κυρίως, ότι τελικά, όντως, υπήρξε στ’ αλήθεια.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου