Καλημέρα σας κ. Πρέσβυ.
Θυμήθηκα προχθές μία ιστορία. Ήταν από τις πρώτες μέρες που είχατε έρθει. Δεν είχαμε ακόμη γνωριστεί καλά. Δεν σας ήξερα και δεν με ξέρατε. Ήταν από τις στιγμές που ήρθα σε πολύ δύσκολη θέση και ένιωσα αμηχανία.
Είχαμε επίσημους επισκέπτες.
Δύο αρχηγοί κρατών για διμερείς συνομιλίες. Ο ένας ο δικός μας και ο άλλος μίας ανατολικής χώρας και ήθελαν να συζητήσουν για τις εξελίξεις σχετικά με τα τελευταία γεγονότα της συγκεκριμένης ανατολικής χώρας. Οι διμερείς συναντήσεις συνήθως γίνονται είτε στο ξενοδοχείο είτε στα γραφεία της Διπλωματικής Αποστολής. Αυτή τη φορά αποφάσισαν να έρθουν στα δικά μας γραφεία.
Εγώ από την μεριά μου είχα κάποια εμπειρία με αρχηγό κράτους αλλά μόνο με τον δικό μας. Με δύο μαζί αρχηγούς δεν μου είχε τύχει μπορώ να πω.
Ετοιμάζομαι εγώ για την υποδοχή. Ήταν έτοιμη η αίθουσα, οι καφέδες, τα νερά, τα κεραστικά, όλα τέλος πάντων.
Σας ρώτησα πως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. «Ρωτάω τους καλεσμένους τι θέλουν να πιούν ή σερβίρω καφέ έτσι κι αλλιώς;» Τους ρωτάς τι θέλουν, μου απαντάτε και λογικό βέβαια. Έτσι θα μου απαντούσε κάθε άνθρωπος.
Έλα όμως που δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.
Έρχεται πρώτα ο δικός μας με την δική του συνοδεία, 3-4 άτομα και μετά από λίγο φτάνει ο άλλος με την δική του συνοδεία άλλα 3-4 άτομα. Χαιρετιούνται και κάθονται. Όλοι κάθονται. Αρχηγοί, Υπουργοί, Πρέσβεις και διπλωμάτες που κρατούσαν πρακτικά.
Αρχίζουν να μιλάνε. Εσείς μου κάνετε νόημα για να τους ρωτήσω τι θέλουν. Μα πώς να τους διακόψω αφού μιλάνε, σας κάνω εγώ νόημα. Και μου ξανακάνετε νόημα με τα μάτια: «Ρώτα τι θέλουν να πιούν». Πάω να κάνω ένα βήμα και σταματάω. Η κουβέντα είχε περάσει σε άλλο επίπεδο, πιο σοβαρή. Είχα γίνει κόκκινη από ντροπή. Να στέκομαι όρθια πάνω από το κεφάλι τους να περιμένω τη στιγμή που θα τους διακόψω για να τους ρωτήσω «Θέλετε καφέ;» Τι ντροπή θέε μου!!! Αυτοί να συζητάνε για τις πολιτικές εξελίξεις στις χώρες τους και εγώ κατακόκκινη από ντροπή από πάνω τους να περιμένω για να τους ρωτήσω. Και να έχω και εσάς από απέναντι να μου κάνετε νόημα: «Ρώτα».
Έχω μείνει έτσι και δεν μπορώ σερβίρω κανέναν άλλον αν δεν σερβίρω πρώτα τους 2 αρχηγούς. Τα παίρνω στο κρανίο και αποφασίζω από μόνη μου χωρίς να τους ρωτήσω. Βάζω καφέ και νερό για όλους και τους το βάζω μπροστά τους. Δεν θυμάμαι αν το ήπιανε. Δεν με ενδιέφερε. Εγώ να τελειώνω ήθελα και να φύγω όσο γίνεται πιο γρήγορα από εκείνη την αίθουσα.
Μεγάλη στιγμή αμηχανίας, ντροπής και τελικά θυμού γιατί με φέρατε σε τόσο δύσκολη θέση. Αλλά εντάξει δεν πειράζει γιατί τελικά είχε και αυτό τη χάρη του.
Από τότε δεν σας ακούω πια. Αν μπορώ να ρωτήσω ρωτάω αλλιώς τους κερνάω ότι θέλω εγώ. Μέχρι στιγμής δεν έχει διαμαρτυρηθεί κανείς.
Θυμήθηκα προχθές μία ιστορία. Ήταν από τις πρώτες μέρες που είχατε έρθει. Δεν είχαμε ακόμη γνωριστεί καλά. Δεν σας ήξερα και δεν με ξέρατε. Ήταν από τις στιγμές που ήρθα σε πολύ δύσκολη θέση και ένιωσα αμηχανία.
Είχαμε επίσημους επισκέπτες.
Δύο αρχηγοί κρατών για διμερείς συνομιλίες. Ο ένας ο δικός μας και ο άλλος μίας ανατολικής χώρας και ήθελαν να συζητήσουν για τις εξελίξεις σχετικά με τα τελευταία γεγονότα της συγκεκριμένης ανατολικής χώρας. Οι διμερείς συναντήσεις συνήθως γίνονται είτε στο ξενοδοχείο είτε στα γραφεία της Διπλωματικής Αποστολής. Αυτή τη φορά αποφάσισαν να έρθουν στα δικά μας γραφεία.
Εγώ από την μεριά μου είχα κάποια εμπειρία με αρχηγό κράτους αλλά μόνο με τον δικό μας. Με δύο μαζί αρχηγούς δεν μου είχε τύχει μπορώ να πω.
Ετοιμάζομαι εγώ για την υποδοχή. Ήταν έτοιμη η αίθουσα, οι καφέδες, τα νερά, τα κεραστικά, όλα τέλος πάντων.
Σας ρώτησα πως γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις. «Ρωτάω τους καλεσμένους τι θέλουν να πιούν ή σερβίρω καφέ έτσι κι αλλιώς;» Τους ρωτάς τι θέλουν, μου απαντάτε και λογικό βέβαια. Έτσι θα μου απαντούσε κάθε άνθρωπος.
Έλα όμως που δεν είναι έτσι απλά τα πράγματα.
Έρχεται πρώτα ο δικός μας με την δική του συνοδεία, 3-4 άτομα και μετά από λίγο φτάνει ο άλλος με την δική του συνοδεία άλλα 3-4 άτομα. Χαιρετιούνται και κάθονται. Όλοι κάθονται. Αρχηγοί, Υπουργοί, Πρέσβεις και διπλωμάτες που κρατούσαν πρακτικά.
Αρχίζουν να μιλάνε. Εσείς μου κάνετε νόημα για να τους ρωτήσω τι θέλουν. Μα πώς να τους διακόψω αφού μιλάνε, σας κάνω εγώ νόημα. Και μου ξανακάνετε νόημα με τα μάτια: «Ρώτα τι θέλουν να πιούν». Πάω να κάνω ένα βήμα και σταματάω. Η κουβέντα είχε περάσει σε άλλο επίπεδο, πιο σοβαρή. Είχα γίνει κόκκινη από ντροπή. Να στέκομαι όρθια πάνω από το κεφάλι τους να περιμένω τη στιγμή που θα τους διακόψω για να τους ρωτήσω «Θέλετε καφέ;» Τι ντροπή θέε μου!!! Αυτοί να συζητάνε για τις πολιτικές εξελίξεις στις χώρες τους και εγώ κατακόκκινη από ντροπή από πάνω τους να περιμένω για να τους ρωτήσω. Και να έχω και εσάς από απέναντι να μου κάνετε νόημα: «Ρώτα».
Έχω μείνει έτσι και δεν μπορώ σερβίρω κανέναν άλλον αν δεν σερβίρω πρώτα τους 2 αρχηγούς. Τα παίρνω στο κρανίο και αποφασίζω από μόνη μου χωρίς να τους ρωτήσω. Βάζω καφέ και νερό για όλους και τους το βάζω μπροστά τους. Δεν θυμάμαι αν το ήπιανε. Δεν με ενδιέφερε. Εγώ να τελειώνω ήθελα και να φύγω όσο γίνεται πιο γρήγορα από εκείνη την αίθουσα.
Μεγάλη στιγμή αμηχανίας, ντροπής και τελικά θυμού γιατί με φέρατε σε τόσο δύσκολη θέση. Αλλά εντάξει δεν πειράζει γιατί τελικά είχε και αυτό τη χάρη του.
Από τότε δεν σας ακούω πια. Αν μπορώ να ρωτήσω ρωτάω αλλιώς τους κερνάω ότι θέλω εγώ. Μέχρι στιγμής δεν έχει διαμαρτυρηθεί κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου