Το φαγητό που πετάµε

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ

Ο Βρετανός Τρίστραµ Στιούαρτ, απόφοιτος του Κέµπριτζ και ακτιβιστής «φρίγκαν», βάζει στο τραπέζι το φαγητό που πετούν τα σούπερ µάρκετ και τα εστιατόρια. «Ενώ ο κόσµος πεινάει, πετάµε στα σκουπίδια το ένα τρίτο της παγκόσµιας παραγωγής τροφίµων», τονίζει.

Στα 33 του, ο Στιούαρτ ζει στην εξοχή του Σάσεξ και έχει γίνει διάσηµος µε δύο βιβλία. Για το πρώτο, µε τίτλο «Η αναίµακτη επανάσταση», ο «Οµπζέρβερ» έγραψε πως «δεν βρίσκουµε λόγια να το επαινέσουµε όσο του αξίζει». Το δεύτερο, µε τίτλο «Απορρίµµατα, αποκαλύπτοντας το παγκόσµιο διατροφικό σκάνδαλο», χαρακτηρίστηκε από τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιµς» «ένα από τα πιο σηµαντικά βιβλία των τελευταίων ετών».

Το θέµα αµφοτέρων είναι το φαγητό. Αυτό που πετάµε και που ο Στιούαρτ µαζεύει από τα δοχεία σκουπιδιών για να το ξαναβάλει στο τραπέζι. «Ανοίγω τα δοχεία και αναζητώ φρούτα, λαχανικά, κρέας, τυρί, πίτσες, αρτοσκευάσµατα, τρόφιµα που οι άλλοι έχουν πετάξει σαν να µη χρησιµεύουν πια», εξηγεί στον ανταποκριτή της ιταλικής «Λα Στάµπα».

«Σχεδόν ένα δισεκατοµµύριο άνθρωποι στον κόσµο δεν έχουν να φάνε. Αυτήν τη στιγµή, µόνο στις ΗΠΑ, οι ιδιώτες πετούν στα σκουπίδια 40 εκατοµµύρια τόνους τροφίµων τον χρόνο. Οι Βρετανοί πετούν κατά µέσο όρο το 25% του φαγητού που αγοράζουν. Φαγητό που είναι θαυµάσιο. Μια φορά στο Λονδίνο επέστρεψα σπίτι από την αγορά Spitalfields µε 25 καλάθια γεµάτα µε πρώτης ποιότητας µάνγκο».

Ο Στιούαρτ βρίσκεται αναµφισβήτητα στο πνεύµα της εποχής της Κρίσης. Οπως ένας άλλος Βρετανός, ο 31χρονος Μαρκ Μπόιλ, ο οποίος σταµάτησε να χρησιµοποιεί µετρητά τον Νοέµβριο του 2008 και, ενώ επρόκειτο αρχικά για πείραµα που θα διαρκούσε έναν χρόνο, το χάρηκε τόσο ώστε συνεχίζει επ αόριστον· ή ο 28χρονος Μιλανέζος Ντένις Τριβελλάτο, για τον οποίο η «Κοριέρε ντέλα Σέρα» έγραψε τον περασµένο µήνα πως καταφέρνει να ζει µε 14 ευρώ τον µήνα. Από την άλλη όµως, δεν είναι αηδιαστικό να τρως από τα σκουπίδια;

Ο Στιούαρτ εξηγεί πως το 90% των τροφίµων που βρίσκει στα δοχεία των σκουπιδιών των σούπερ µάρκετ και των εστιατορίων είναι ακόµη στις συσκευασίες τους. «Το έκανα και όταν ήµουν φοιτητής στη Φλωρεντία, ήταν πάντα κάτι φυσιολογικό για µένα», εξηγεί. «Ζω έτσι επειδή έχω πάθος για την οικολογία, όχι επειδή θέλω να παρασύρω τα πλήθη. Δεν είµαι κανένας γκουρού, το φαινόµενο υπήρχε ήδη, µπροστά στα µάτια όλων».

Λέει πως ο ίδιος το αντιλήφθηκε µια µέρα που βρέθηκε µπροστά στον κάδο σκουπιδιών ενός σούπερ µάρκετ και ένας άστεγος τον ρώτησε: Γιατί δεν ψάχνεις κι εσύ για φαγητό; «Βρέθηκα σε αµηχανία. Του είπα, µε συγχωρείς, όµως ίσως είναι καλύτερα να το αφήσω για όποιον δεν είναι σε θέση να το αγοράσει. Μου είπε, φίλε, δεν καταλαβαίνεις, ακόµη κι αν φώναζες εδώ όλους τους άστεγους της Αγγλίας, θα έµενε ένας σάκος µε φαγητό για σένα».