Κατηγορούμενοι
Τον Kαρλ Mαρξ υποδύεται ο ενθουσιασμένος: Άγγελος Aντωνόπουλος।
Σκηνοθεσία: Aθανασία Kαραγιαννοπούλου.
Mετάφραση: Άρης Λασκαράτος.
Σκηνικά Kοστούμια: Γιώργος Aσημακόπουλος.
Φωτισμοί: Aλέκος Aναστασίου
Εισήγηση Δημοσίου Κατηγόρου
Χάρη σε ένα γραφειοκρατικό λάθος, ο Μαρξ - που πήρε άδεια απ τη νομενκλατούρα του άλλου κόσμου να επιστρέψει για λίγο στο Σόχο του Λονδίνου - φθάνει στο Σόχο της Νέας Υόρκης. Εκεί βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει και να δηλώσει πως δεν είναι Μαρξιστής, ενώ δεν παραλείπει να κάνει ολίγον ρόμπα το Μπακούνιν.
Φυσικά, διαπιστώνει πως «τίποτα δεν άλλαξε» και πως το «κεφάλαιο» παραμένει επίκαιρο. Μέσα από τις αναμνήσεις του αποδεικνύει ότι είναι πιο ανθρώπινος από όσο εκείνοι που τον έχουν θεοποιήσει νομίζουν.
Εξηγεί ακόμα και το νόημα της φράσης «η θρησκεία είναι το όπιο των λαών» και μέσα από αυτή του την εξήγηση παρουσιάζει εαυτόν ως βαθιά θρησκευόμενο. Γίνεται με άλλα λόγια συμπαθής σε εχθρούς και φίλους, αλλά και κατανοητός κυρίως στους άσχετους εκ των οπαδών του.
Επίσης γίνεται – χωρίς αυτό να μειώνει σε τίποτα την αξία του – αποδεκτός ακόμα και από, ...... ένα σύγχρονο αμερικάνο ας πούμε.Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν στην ζοφερή φαντασία του κυρίου Howard Zinn - πρόκειται για αμέρικαν στάϊλ κομουνιστή διανοούμενο - ο οποίος θέλησε προφανώς να επαναφέρει στη μόδα κάτι που έμοιαζε να φθίνει μετά την πτώση του υπαρκτού. Ίσως ακόμα και να αποτελεί απολογία για την «αντιαμερικανική» ιδεολογία του. Όπως και να έχει, το έργο γράφτηκε με αγάπη και ταλέντο.
Είναι άρα χειροποίητο, ουχί πλαστικό και - αν είναι ποτέ δυνατόν για ένα μπάτσο του θεάματος - ... το αγάπησα.Φυσικά πήγα στο θέατρο με τις χειρότερες των διαθέσεων τουλάχιστον για τον Κύριο Αντωνόπουλο και την κυρία Καραγιαννοπούλου. Όμως, …. Πως είναι δυνατόν να μη φύγει κανείς ευχαριστημένος και ικανοποιημένος από την ερμηνεία του κυρίου Αντωνόπουλου ο οποίος από την εποχή του Άγνωστου Πόλεμου μέχρι σήμερα έχει πετύχει την απόλυτη ίαση και μπορεί να σεμνύνεται για τα αποτελέσματα της θεραπείας; Ο κύριος Αντωνόπουλος έχει παλιώσει σαν το παλιό καλό κρασί. Είναι απολαυστικός και ζωντανός επάνω σε μία απαιτητική σκηνή.
Η απόφασή του να παρουσιάσει ένα τόσο κουραστικό έργο, δεν ήταν αποτέλεσμα υπεροψίας. Ήταν ορθή αυτογνωσία των δυνατοτήτων του. Η σκηνοθεσία υπήρξε λιτή δίχως περιττά προς το ύφος του έργου στοιχεία, ενώ τα σκηνικά επιβεβαίωναν την ύπαρξή τους όσο ο μύθος ξετυλιγόταν.
Δια ταύτα
Πάρα πολύ καλή παράσταση από όλες τις οπτικές γωνίες.
Ετυμηγορία – Ποινή
Πώς να επιβάλεις ποινή σε κάποιους που είναι άσπιλοι ως «Οσίες Μαρίες»; Αθώοι απαξάπαντες.
Βαθμολογία
Δέκα με τόνο και πάει και στοίχημα
Απο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου