Αλλά δύο φαινομενικά διαφορετικοί τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος.
Στην Ελλάδα μετά την μεταπολίτευση αλλά και στην Βρετανία χωρίς "εμφανή" μεταπολίτευση, συντελέστηκε μια στροφή προς την αποβιομηχάνιση (δεν το κρίνουμε αυτό για την οικονομία της κουβέντας) και μια σταδιακή επένδυση προς την οικονομία των υπηρεσιών. Αυτή η πολιτική δημιούργησε ένα κοινό πρόβλημα και στις δύο χώρες. Την ανεργία σε μεγάλα κομμάτια πληθυσμού της εργατικής τάξης.
Η Βρετανία, χώρα σαφώς συντηρητική αν όχι μερικώς φασίζουσα, επέλεξε την περιθωριοποίηση και τον εγκλεισμό τον ανέργων στα λεγόμενα "δημοτικά σπίτια", πίσω από ψηλούς τοίχους, για να μην ενοχλούν "αισθητικά" την "μεσαία τάξη". Τους έδωσε και την πρόνοια των "500 λιρών" και τους ξέχασε. Ή τέλος πάντων προσπαθεί να τους ξεχάσει όταν δεν τους στέλνει στο Αφγανιστάν. Στην Ελλάδα τώρα, χώρα αντικειμενικά σαφώς ποιο προοδευτική αν όχι ελαφρώς και μόνιμα αριστερίζουσα κάναμε κάτι κοινωνικά ποιο αποδεκτό για τα ήθη μας. Αντί να κλείσουμε μέσα σε γκέτο τους ανέργους της αποβιομηχάνισης τους κάναμε αξιοπρεπείς δημόσιους υπαλλήλους ή φοροφυγάδες αυτοαπασχολούμενους. Η Ελληνική λύση όπως είδη γνωρίζουμε έχει υψηλό οικονομικό κόστος αλλά είναι σαφώς ποιο ανθρώπινη. Η Βρετανική είναι σχετικά τσάμπα αλλά απάνθρωπη και δημιουργεί κοινωνίες "ζόμπι". Αυτή η ποιοτική διαφοροποίηση φαίνεται και στους τρόπους αντίδρασης. Οι χορτάτοι αλλά μαθημένοι στην τεμπελιά Έλληνες δημόσιοι/αυτοαπασχολούμενοι μαζί με τα παιδιά τους τα σπάνε για "ιδεολογικούς" λόγους και για να προστατέψουν τα "κεκτημένα τους". Οι πεινασμένοι αλλά επίσης μαθημένοι στην τεμπελιά Βρετανοί δεν έχουν την πολυτέλεια ιδεολογικών αναζητήσεων. Απλά απαιτούν μαζί με τα παιδιά τους αυτό που "νομίζουν" ότι τους λείπει, δηλαδή μια τηλεόραση από τον Κοτσόβολο. Και ο μόνος τρόπος να την αποκτήσουν είναι να σπάσουν την βιτρίνα του. Αδυνατώ να διαλέξω βέβαια, ούτε καν μπαίνω στην διαδικασία, κάποιο από τα δύο κοινωνικά συστήματα. Απλά παρατηρώ ότι και τα δύο είναι προβληματικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου