και μια διαπίστωση για τους πολιτισμένους νεοέλληνες στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης
Κάτι τα βίντεο στο διαδίκτυο από τους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, κάτι οι δηλώσεις Καντάφι για τους Δυτικούς, κάτι οι φοβίες για το ισλάμ που βάλλεται και θα μας κυριεύσει με την επικείμενη παράνομη μετανάστευση στην Ευρώπη, μας έφεραν σήμερα 20.3.11, Κυριακή πρωί, στο Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στην οδό Ασωμάτων. Ήταν όλοι εκεί. Απ΄ έξω. Με τις πραμάτειες τους μπροστά από τα μουτζουρωμένα με γκράφιτι πανάκριβα αναπαλαιωμένα νεοκλασικά της περιοχής και τις ενδιάμεσες ερειπωμένες παράγκες τους. Το παζάρι είχε ήδη αρχίσει. Πωλητές πρόσωπα μελαμψά, παραπέμπουν στη Μέση Ανατολή, τη Βόρειο Αφρική και ακόμα παραπέρα.
Όλοι εκεί έξω. Κανείς μέσα στο μουσείο. Αν και Κυριακή, αργία, η ώρα κόντευε 12 μεσημέρι και ο συννεφιασμένος καιρός προκαλούσε για χώρο εσωτερικό πόσο μάλλον όταν διαθέτει και ανατολίτικα χαρακτηριστικά. «Οι δυο μας είμαστε» είπαμε. Εμείς κι ένας φωτογράφος. Οι απόγονοι του τεράστιου φοβερού και τρομερού ελληνικού πολιτισμού δέσποζαν με την παντελή απουσία τους. Αλλά κι όταν έρχονται εδώ δε βλέπουν την τέχνη του ισλάμ. Για καφέ αναβαίνουν στην ταράτσα με την πραγματικά ασυναγώνιστη θέα - μας είπαν άνθρωποι του μουσείου.
Στην είσοδο δεξιά σε επιτοίχιες προθήκες μια μικρή έκθεση με «Κοσμήματα από τα ορεινά χωριά της Λιβύης» αποσπά την προσοχή μας λόγω των ημερών πολέμου που βιώνει η χώρα. Γυναικεία κοσμήματα και αντικείμενα καθημερινής χρήσης από την ύπαιθρο της δοκιμαζόμενης Λιβύης. Είναι ένα τμήμα της συλλογής κοσμημάτων που δώρισε στο Μουσείο η Ελένη (Leyna) Γκλαβάνη Μίλλερ. Η συλλογή σχηματίστηκε σταδιακά στη δεκαετία του ΄60 πριν από την άνοδο του Καντάφι στην εξουσία όταν η δωρήτρια διέμενε στην Τρίπολη με τον σύζυγό της, δημοσιογράφο και μετέπειτα ειδικό οικονομικό αναλυτή σε θέματα πετρελαίου Kenneth W.Miller.
«Ένα χρονικό μιας λαϊκής τέχνης που χάνεται» κατά τα λεγόμενα του Μουσείου για τα κοσμήματα που βρέθηκαν στα παζάρια της Λιβύης ξεχασμένα σε μια άκρη ή στοιβαγμένα σε κουτιά πίσω από τους πάγκους των καταστημάτων. Όλα έχουν συμβολική σημασία. Μερικά θεωρούνται φυλαχτά, αποτρεπτικά για το κακό μάτι ή γούρια με μαγική δύναμη που μπορούν να εξασφαλίσουν την καλή τύχη. Άλλα μοιάζουν με περίαπτα που φοριούνται για την προστασία από μάγια, αρρώστια, ατυχήματα ή κακή τύχη και κάποια έχουν τη φήμη θαυματουργού φυλαχτού. Με την ευχή «ένα φυλαχτό για τους άμαχους της Λιβύης» στα χείλη ανεβαίνουμε στις αίθουσες. Η μόνιμη συλλογή περίτεχνη, πλούσια και επιβλητική μας περιβάλει και στο μέσον κάθε αίθουσας αναπτύσσεται η έκθεση του ζωγράφου Χάρη Ξένου βασισμένη σε 22 ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη. Η απέραντη μοναξιά και σιωπή κυριαρχεί.
Μια σύντομη βόλτα στην περίφημη ταράτσα για ένα ρόφημα που μπλοκάρει στο λαιμό καθώς το υψόμετρο του παραδίπλα ξενοδοχείου βεβηλώνει την Ακρόπολη και αδιάντροπα αγγίζει αυτόν τον ίδιο τον Παρθενώνα. Δύο εσπρέσο και κέηκ σοκολάτα σερβίρονται στο διπλανό τραπέζι, τα χάχανα γεμίζουν το χώρο και η θέα απλώνεται. Ποιος νοιάζεται για την Ακρόπολη, για τον άλλο, για το ισλάμ, την τέχνη του, τη Λιβύη, τους βομβαρδισμούς; Τον τούρκικο – ε, ελληνικό- καφέ, έστω;
Μαζέψαμε το κατακάθι μας και φύγαμε.
Είσοδος και καφές για δυο άτομα κόστισαν 15 ευρώ- όπως συνηθίζει να «κλείνει» τις συνεντεύξεις, συνοδεία γεύματος, δημοφιλής εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου