Γράφει η Δήμητρα Κογκίδου
Κοσμητόρισσα της Παιδαγωγικής Σχολής, ΑΠΘ
« Ο Gregory νεκρός;»
Είναι η φράση που σφηνώθηκε και στο δικό μου το μυαλό από τη στιγμή που διάβασα το γράμμα του συμμαθητή του.
Παραθέτω απόσπασμα: « Όλοι τον φωνάζαμε Gregory παραφράζοντας το επώνυμό του. Ήταν εξαιρετικά καλό παιδί….. Μόλις άκουσα σήμερα το πρωί για το συμβάν και το επίθετο ψέλλισα “Ο Gregory είναι…”. Τούτο το πρωινό ήταν ένα από το χειρότερα που είχα ποτέ μου. Από την στιγμή που το έμαθα θόλωσα και έλεγα για ώρες: Ο Gregory νεκρός;»
Ήταν η φράση που δεν έβρισκα από το Σάββατο για να εκφράσω το τι νοιώθω. Σαν να τον ήξερα. Σαν να ήταν ένα γνωστό δικό μου παιδί που η ζωή του επιφύλαξε αυτό το σκληρό και αναπάντεχο τέλος. Σαν να ήταν μαθητής όλων μας.
Από την πολιτική και τις πρακτικές που ακυρώνουν καθημερινά τα όνειρα των νέων για μόρφωση και αξιοπρεπή απασχόληση, από τη «δολοφονία» –όχι μόνον με όπλα – των προσδοκιών και των προοπτικών των νέων μέχρι αυτή την εν ψυχρώ δολοφονία φάνηκε ότι η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Ως μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας εκφράζω την οδύνη και την οργή μου για το γεγονός.
Ταυτόχρονα όμως εκφράζω την ανησυχία μου για τη πολιτική κλιμάκωσης της βίας, της καταστολής και του αυταρχισμού που οδήγησε στην αφαίρεση μιας ζωής. Είναι η συνέχεια των «πραιτόρων» του Πολύδωρα, του άγριου ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή με τη ζαρντινιέρα, της δικαστικής περιπέτειας του φοιτητή με τα «πράσινα παπούτσια» που δεν τελείωσε ακόμα, είναι συνέχεια λογικών και πρακτικών που πολώνουν και ενισχύουν την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση. Νομίζω ότι το «μάθημα» που πρέπει να διδάξουμε στη πράξη είναι η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατου αγαθού και ο αγώνας- μαζί με τη νεολαία - για το δικαίωμα σε ανθρώπινη ζωή και για ένα μέλλον με προοπτική. Διαφορετικά, φοβάμαι ότι θα πενθήσουμε περισσότερα στο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου