Μόλις είχαμε βγει από τη χούντα, το Φθινόπωρο του 1974. Παράνομο ακόμα τότε το ΚΚΕ στήσαμε για να κάνουμε «νόμιμη δουλειά) την «Δημοκρατική Κίνηση Εξάρσεων», Κωλέττη και Μπόταση (;) με το Χρήστο Κ. τον Δημήτρη Γκ. τον Τάσσο Σ. και φυσικά τον Σπύρο τον Χαλβατζή. Άλλα χρόνια και άλλοι καιροί. Το πρωί στις διαδηλώσεις για την αποχουντοποίηση, το απόγευμα συνελεύσεις στην κίνηση και μετά γραμμή για ολονύκτιες συζητήσεις στην πλατεία, στα παγκάκια και τις καρέκλες του «Τσαφ». Με το «Τι να Κάνουμε» παραμάσχαλα και το «Μανιφέστο» στην κωλότσεπη. «Όχι πες μου , σε ποια σελίδα και ποια παράγραφο το είπε αυτό ο Λένιν…». Θυμάμαι και το Νίκο το Φίλη από το «Ρήγα», λόγω …μεγέθους και επιμονής. Ερχόταν μόνος του και τα έβαζε με όλους του Κνίτες. Ακόμα και ο Γερμανός (ναι της «Γερμανός») ήταν εκεί. Άλλα χρόνια και άλλοι καιροί.Έπειτα φύγαμε, άλλοι έγιναν στελεχάρες, άλλοι διαγράφτηκαν, άλλοι πήγαν απλώς στο σπίτι τους και άλλοι παντρεύτηκαν. Και μετά, όπως γράφει και ο Archaeopteryx σε άλλη ανάρτηση, αποκτήσαμε πολλές εφημερίδες, που σιγά σιγά άρχισαν να πουλάνε χωματουργικά και μπετό, ενώ το σύνθημα «ψωμί παιδεία ελευθερία» ξευτελίστηκε, τα μπαϊλντισμένα παιδιά του ΕΜΠ φόρεσαν γραβάτες Hermes και αφού διπλασίασαν την μεσαία τάξη, ξευτελίστηκαν και αυτά και σήμερα είναι οι ηλικιωμένοι της αντιπολίτευσης και ελάχιστοι τους παίρνουν σοβαρά.
Και σε μια μικρή πόλη που όλοι ξέρουν τους πάντες, που ξέρουμε ποια σύζυγος υπουργού κεράτωνε τον άντρα της με ποιον επιχειρηματία ή ποιος εκφωνητής κουτούπωνε συνάδερφό του, τα Εξάρχεια, ή παλιά μου γειτονιά, γίνονται σχεδόν εσκεμμένα, μπάχαλο, για να έχουν να βρίζουν οι περίοικοι, να φανατίζονται οι επαναστάτες, και να καίγεται και κανέναν πολυώροφο, όπως τότε με το Μινιόν … θυμάστε;
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται λένε, αλλά κάθε φορά και πιο ξεφτίλα. Ούτε αρετή, ούτε τόλμη, ούτε ελευθερία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου