«Είμαστε όλοι θνητοί. Μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι»

ΕΝΑ ΒΡΑΔΥ στην παραλιακή λεωφόρο Μαλεκόν στην Αβάνα είχε στηθεί ένα αυτοσχέδιο πάρτι. Ρούμι άφθονο, μουλάτες και ερωτύλοι Κουβανοί αναμειγνύονταν με τους τουρίστες που έψαχναν αφορμή να πετάξουν από πάνω τους το βάρος της γκρίζας καθημερινότητας στην αναπτυγμένη Δύση.
Ένας από τους Κουβανούς, 40άρης, όχι ιδιαίτερα εμφανίσιμος αλλά με τη γοητεία του ανθρώπου που έχει μπει με τα μπούνια μέσα σε όλα, ύψωνε κάθε λίγο ένα μπουκάλι και φώναζε:

«Είμαστε όλοι θνητοί. Μέχρι το πρώτο φιλί και το δεύτερο ποτήρι».

Είναι και η αθανασία μέρος της ζωής. Αυτής εδώ, που ζούμε. Η πραγματικότητα γίνεται διαρκώς όλο και πιο μίζερη. Μεγάλα απαισιόδοξα σενάρια πασπαλίζουν στάχτες σε ζορισμένες προσωπικές ιστορίες. Είμαστε απορροφημένοι, όπως έλεγε ένας φιλόσοφος, από τον τρόπο που τα πράγματα είναι στον κόσμο και ξεχνάμε ότι τα πράγματα είναι στον κόσμο. ΕΙΔΑ ΤΟΝ Κώστα προχθές και τα μάτια του έλαμπαν. Μόλις είχε γυρίσει από διακοπές και θα ξανάφευγε σε λίγες ημέρες. Δεν χρειάστηκε να πει πώς τα πέρασε, ήταν φανερό, ξεχείλιζε από τη χαρά της ζωής. «Θα σε πάρω φωτογραφία», του είπα, «να στη δείχνω τον χειμώνα, όταν κάθεσαι μέχρι αργά στη δουλειά, όταν ζορίζεσαι με αυτά που πρέπει να γίνουν, όταν τα μάτια σου δύουν μακριά από όσα θέλεις να κάνεις». Ας μην είναι το καλοκαίρι διάλειμμα. Ας είναι μπούσουλας για τα όσα δικαιούμαστε να ζήσουμε. Πυξίδα για το πώς να ακολουθήσουμε τη συνταγή του γιατρού. Διότι τελικά δεν είναι τα χρόνια στη ζωή μας που μετράνε. Είναι η ζωή στα χρόνια μας

Στον φιλο Σπυρο.Μ