Η ενδιαφερουσα αποψη τον Νικου Μπογιοπουλου για την απολυση του Λεμονη, απο αρθρο του στο Ριζοσπαστη ...
Ο Λεμονής προφανώς και δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Αλλά ούτε και ο Ολυμπιακός είναι η μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Αν ήταν, τότε ίσως να είχε για προπονητή τον Φέργκιουσον. Αλλά ο Φέργκιουσον, για έναν περίεργο λόγο, αντί του Ολυμπιακού έχει προτιμήσει τη Μάντσεστερ...
Πάντως, με τον Λεμονή προπονητή ήταν που ο Ολυμπιακός κατάφερε για πρώτη φορά στα χρονικά να νικήσει εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ (δύο φορές) και να «κοκορεύεται» ότι κέρδισε με 4-0 τον Παναθηναϊκό.
Το θέμα, φυσικά, δεν είναι η χτεσινή απόλυση του Λεμονή, με την έννοια ότι ο τελευταίος θα πεινάσει. Το θέμα δεν είναι ούτε το επέκεινα της πορείας του Ολυμπιακού ως εταιρείας που μετέχει πρωταγωνιστικά στο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το χτεσινό «διαζύγιο» είναι μια απόλυση ενός υψηλόβαθμου στελέχους από μια μεγάλη επιχείρηση. Τουτέστιν, σκασίλα μας και πέραν τούτου ουδέν.
Συμφωνούμε. Αλλά με μια υποσημείωση: Υποστηρίζουμε ότι το ποδόσφαιρο, ως μαζικό φαινόμενο με τεράστιο κοινωνικό εκτόπισμα, είναι κατάλληλο πεδίο από το οποίο μπορούν να εξαχθούν ευρύτερα συμπεράσματα, που τυγχάνουν αξίας πέραν του ...γκαζόν.
Το θέμα, δηλαδή, που προκύπτει με αφορμή την εκπαραθύρωση Λεμονή είναι ότι: Η διαχείριση από τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ του ανθρώπινου δυναμικού που έχουν στη δούλεψή τους (σ.σ.: η τακτική της στυμμένης λεμονόκουπας, δηλαδή) αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο του συνολικού τρόπου με τον οποίο το λαοφιλέστερο παιχνίδι του κόσμου έχει γίνει αντικείμενο σφετερισμού από τα αφεντικά. Και τα αφεντικά του ποδοσφαίρου, λειτουργώντας σαν «ιδιοκτήτες μαγαζιών», δε λογαριάζουν κανέναν και δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Αλλά αυτό το μοντέλο «ανθρωποφαγίας» δεν ισχύει και στον εκτός γηπέδων κόσμο;
Επιπλέον: Το λαϊκότερο των αθλημάτων, από λαϊκή περιουσία που θα έπρεπε να είναι, αποτελεί «παιχνίδι» για να γεμίζουν τα «κενά» τους οι μεγιστάνες που ελέγχουν τις ομάδες και για να μπορούν μέσα από αυτές να διαμορφώνουν το κοινωνικό τους προφίλ. Να προωθούν τις κύριες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες. Να παρεμβαίνουν στα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα.
Οσο για τα συνθήματα του τύπου «Ο Θρύλος ανήκει στο λαό του», «Ο ΠΑΟ ανήκει στο λαό του», κ.ο.κ., θα μπορούσαν να συνιστούν μια γελοιογραφική αποτύπωση της πραγματικότητας αν δεν επρόκειτο για μια επιδοτούμενη από τα ίδια τα αφεντικά γελοιότητα, για να αναβαπτίζουν την εξουσία τους μέσα από τις αυταπάτες των «οπαδών».
Αλλά όλα αυτά δεν ισχύουν στον εκτός γηπέδων κόσμο;
Εν ολίγοις, το «δικαίωμα» κάποιων να κατέχουν από τα κοινωνικά μέσα παραγωγής μέχρι τα παιχνίδια του λαού, να αποφασίζουν με τη δύναμη που τους παρέχει η εξουσία της ιδιοκτησίας πάνω σε ανθρώπους και σε πράγματα, παράγει «κανιβαλισμό» και κοινωνικό δαρβινισμό. Αλλά αυτή, σίγουρα, είναι μια συζήτηση που ξεπερνά κατά πολύ το ποδόσφαιρο...
Πάντως, με τον Λεμονή προπονητή ήταν που ο Ολυμπιακός κατάφερε για πρώτη φορά στα χρονικά να νικήσει εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ (δύο φορές) και να «κοκορεύεται» ότι κέρδισε με 4-0 τον Παναθηναϊκό.
Το θέμα, φυσικά, δεν είναι η χτεσινή απόλυση του Λεμονή, με την έννοια ότι ο τελευταίος θα πεινάσει. Το θέμα δεν είναι ούτε το επέκεινα της πορείας του Ολυμπιακού ως εταιρείας που μετέχει πρωταγωνιστικά στο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το χτεσινό «διαζύγιο» είναι μια απόλυση ενός υψηλόβαθμου στελέχους από μια μεγάλη επιχείρηση. Τουτέστιν, σκασίλα μας και πέραν τούτου ουδέν.
Συμφωνούμε. Αλλά με μια υποσημείωση: Υποστηρίζουμε ότι το ποδόσφαιρο, ως μαζικό φαινόμενο με τεράστιο κοινωνικό εκτόπισμα, είναι κατάλληλο πεδίο από το οποίο μπορούν να εξαχθούν ευρύτερα συμπεράσματα, που τυγχάνουν αξίας πέραν του ...γκαζόν.
Το θέμα, δηλαδή, που προκύπτει με αφορμή την εκπαραθύρωση Λεμονή είναι ότι: Η διαχείριση από τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ του ανθρώπινου δυναμικού που έχουν στη δούλεψή τους (σ.σ.: η τακτική της στυμμένης λεμονόκουπας, δηλαδή) αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο του συνολικού τρόπου με τον οποίο το λαοφιλέστερο παιχνίδι του κόσμου έχει γίνει αντικείμενο σφετερισμού από τα αφεντικά. Και τα αφεντικά του ποδοσφαίρου, λειτουργώντας σαν «ιδιοκτήτες μαγαζιών», δε λογαριάζουν κανέναν και δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Αλλά αυτό το μοντέλο «ανθρωποφαγίας» δεν ισχύει και στον εκτός γηπέδων κόσμο;
Επιπλέον: Το λαϊκότερο των αθλημάτων, από λαϊκή περιουσία που θα έπρεπε να είναι, αποτελεί «παιχνίδι» για να γεμίζουν τα «κενά» τους οι μεγιστάνες που ελέγχουν τις ομάδες και για να μπορούν μέσα από αυτές να διαμορφώνουν το κοινωνικό τους προφίλ. Να προωθούν τις κύριες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες. Να παρεμβαίνουν στα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα.
Οσο για τα συνθήματα του τύπου «Ο Θρύλος ανήκει στο λαό του», «Ο ΠΑΟ ανήκει στο λαό του», κ.ο.κ., θα μπορούσαν να συνιστούν μια γελοιογραφική αποτύπωση της πραγματικότητας αν δεν επρόκειτο για μια επιδοτούμενη από τα ίδια τα αφεντικά γελοιότητα, για να αναβαπτίζουν την εξουσία τους μέσα από τις αυταπάτες των «οπαδών».
Αλλά όλα αυτά δεν ισχύουν στον εκτός γηπέδων κόσμο;
Εν ολίγοις, το «δικαίωμα» κάποιων να κατέχουν από τα κοινωνικά μέσα παραγωγής μέχρι τα παιχνίδια του λαού, να αποφασίζουν με τη δύναμη που τους παρέχει η εξουσία της ιδιοκτησίας πάνω σε ανθρώπους και σε πράγματα, παράγει «κανιβαλισμό» και κοινωνικό δαρβινισμό. Αλλά αυτή, σίγουρα, είναι μια συζήτηση που ξεπερνά κατά πολύ το ποδόσφαιρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου