Μεγάλη μέρα η χτεσινή…
Θες οι μνήμες που επετειακά ξαναγυρίζουν, θες τα γεγονότα που ξέφρενα τρέχουν, ό,τι και να πω, συγκινήθηκα, ταράχτηκα, μα προ πάντων θύμωσα. Πολύ.
Θύμωσα με το θράσος αυτών που παρουσιάζονται ως πολιτικοί εκπρόσωποι του «λαού» κι’ ετσιθελικά αναγορεύονται σε «επισήμους».
Θύμωσα με την κακή και ψυχρή μας μοίρα, που για μια ακόμη φορά μας αναγκάζει, ηλικιωμένους πια κάποιους από μας, να κατεβούμε στους δρόμους.
Θύμωσα με την ιστορία, που καθώς επαναλαμβάνεται, καταλήγει σε φάρσα.
Μεγάλη μέρα η χτεσινή…
Η Κέρκυρα, που συνήθως αναπαύεται μισοκρυμμένη στην αχλή της υγρασίας της, ξαστέρωσε. Ξελαμπικάρισε. Και πανέμορφη κι αστραφτερή και Ενωμένη, γιόρτασε, ως αρμόζει σε τέτοιου είδους γιορτές μνήμης, την αντίσταση της πατρίδας στους εξωτερικούς και εσωτερικούς υπονομευτές της.
Μεγάλη μέρα η χτεσινή…
Κι ας μην ολοκληρώθηκε η παρέλαση. Γιατί οι εξουσιαστές μας φοβήθηκαν και τη ματαίωσαν, πάνω κει που θριαμβευτικά άρχιζε.
Τα συγκινημένα βλέμματα των μουσικών της φιλαρμονικής μας, καθώς παρήλαυναν μπροστά από την εξέδρα των «επισήμων», που γεμάτη πλέον από τον απλό κόσμο της εργασίας και του μόχθου ήταν, σφράγισαν μέσα μου το νόημα της επετείου.
Ναι. Ήταν αλήθεια μια συγκλονιστική μέρα για μένα, η χτεσινή.
Ένα σύσσωμο παλλαϊκό ΟΧΙ, συντάραξε τον αίθριο ουρανό του νησιού.
Αντίστοιχο με κείνο του ΄40…
Μ’ έκανε να θυμηθώ όσα μου μάθαιναν τότε που πήγαινα σχολείο, και το σχολείο είχε βιβλία και δασκάλους. Εκείνα που τραγουδούσε ο χορός των γερόντων, των ακμαζόντων και των παιδιών, στην αρχαία Σπάρτη:
« Άμές ποκ’ ήμες άλκιμοι νεανίαι,
Άμές δε γ’ ειμές, αι δε λήις, πείράν λαβε,
Άμές δε γ’ εσόμεθα πολλώ κάρρονες…»
Κέρκυρα 29 Οκτωβρίου 2011
Δώρα Παπανικολάου
Οδοντίατρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου