Κοιτώντας και ξανακοιτώντας τα στοιχεία του αγώνα, καταλήγω χωρίς καμιά επιφύλαξη πια, ότι ο νέος ROUT, ξεπερνά όντως τα όρια ενός ultra-trail αγώνα, μπαίνοντας μέσα στην περιοχή της περιπέτειας. Κάποιοι θα θεωρήσουν υπερβολή αυτή την τοποθέτηση, ισχυριζόμενοι ότι προσπαθούμε να αβαντάρουμε τη νέα προσπάθεια του ROUT, ως 100 Miler. Για να δούμε λοιπόν τι είναι αυτό που φέρνει τον ROUT στη «ζώνη της περιπέτειας» (adventure zone):
1. Ακατοίκητη περιοχή. Ο αγώνας πραγματοποιείται στη μεγαλύτερη ακατοίκητη περιοχή της ελληνικής επικράτειας. Μόλις ένας οικισμός (περισσότεροι από 10 μόνιμοι κάτοικοι) υπάρχει σε όλο το μήκος της διαδρομής του και 2-3 κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις. Η απομόνωση είναι στην πραγματικότητα απόλυτη, αν μάλιστα συγκριθεί με το UTMB –αφού αποτελεί ένα σημείο αναφοράς- πρόκειται για «πράσινη έρημο». Η απουσία στοιχείων πολιτισμού, επιτείνει την αίσθηση της απώλειας στο χώρο και στο χρόνο.
2. Πυκνή βλάστηση: Το δάσος έχει κυριεύσει την οροσειρά της Ροδόπης εδώ και δεκαετίες και η πυκνότητά του εντείνει την αίσθηση απομόνωσης που έχει όποιος αποφασίσει να κινηθεί μέσα τους. Είναι τόσο έντονα τα συναισθήματα που περικυκλώνουν κάποιον που κινείται για μεγάλο διάστημα(περισσότερο από ένα 24ωρο, που αποτελεί και τον ελάχιστο πλήρη κύκλο του χρόνου για τον άνθρωπο) μέσα στο εκπληκτικό αλλά μονότονο τοπίο του δάσους που ενδέχεται να δημιουργήσουν μια κατάσταση κατάθλιψης.
3. Κακοτράχαλο τερέν: Τα 2/3 της διαδρομής είναι καθαρό μονοπάτι, μέτριας ή κακής βατότητας τις περισσότερες φορές, μονοπάτι που χρησιμοποιείται ελάχιστα. Η απουσία ίχνους με ιδιαίτερη Μόλις το 1% είναι άσφαλτος, ενώ και το υπόλοιπο 33% που αποτελείται από χωματόδρομους, χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον λίγο από οχήματα.
4. Ελάχιστη υποστήριξη: οι μόλις έξι σταθμοί υποστήριξης αποτελούν τη δεύτερη μεγαλύτερη πρόκληση του αγώνα, μετά τη διαδρομή του. Κατά μέσο όρο δηλαδή, τροφοδοσία κάθε 27 χιλιόμετρα ή αλλιώς κάθε έναν αγώνα! Αυτή η πραγματικότητα είναι ικανή από μόνη της να βγάλει εκτός αγώνα όποιον δεν έχει την σύνεση και την προνοητικότητα να φροντίσει από μόνος του για την ικανοποιητική τροφοδοσία του. Το τελευταίο τμήμα του αγώνα, αποτελείται από 26 χιλιόμετρα και υψομετρική +1600! Η ελάχιστη υποστήριξη θα αναγκάσει τους αθλητές να μεταφέρουν βαρύτερα σακίδια, άρα και να έχουν πιο αργές επιδόσεις από αθλητές της ίδιας δυναμικότητας άλλων αγώνων, με τροφοδοσία κάθε 5-8 χιλιόμετρα. Να σημειώσω και την απουσία εξωτερικής υποστήριξης των αθλητών στους 2 από τους 6 σταθμούς, για μια συνολική απόσταση δηλαδή 82Κ, που έχει κι αυτή τη σημασία της.
5. Μικρός αριθμός αθλητών: οι 50 αθλητές μέσα σε λίγες ώρες θα έχουν σκορπίσει μεταξύ τους, δημιουργώντας κενά που κάποια απ αυτά δεν πρόκειται να καλυφθούν μέχρι το τέλος του αγώνα. Αυτό θα απομονώσει τον κάθε αθλητή από τους υπόλοιπους, αυξάνοντας την υποκειμενική δυσκολία της προσπάθειάς του.
Νομίζω ότι τα επιχειρήματα για την κατάταξη του ROUT στην κατηγορία των αγώνων περιπέτειας είναι αρκετά. Για αρκετούς, μετά από την παραπάνω επιχειρηματολογία, μάλλον ο τίτλος του «αγώνα περιπέτειας», κάθε άλλο παρά θελκτικός είναι, όμως ας μην ξεχνάμε ότι οι ψηλοί στόχοι είναι κρυμμένοι συνήθως ψηλά μέσα στα σύννεφα, αρκετά ψηλά, όπως η αγάπη του λαϊκού ποιητή που "...είναι απ τον ήλιο πιο ψηλά και δεν τη φτάνει μάτι"
Καλή ψυχική προετοιμασία στους ΑΘΛΗΤΕΣ μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου