Στο σβέρκο του Λαζόπουλου

της Ρέας Βιτάλη Όλο και πιο συχνά συναντώ γονείς με μάτια τρισδιάστατα να δηλώνουν «δεν με νοιάζει για μένα…Τα παιδιά μας τι θ΄απογίνουν;». Περίεργες ανησυχίες έχει η ράτσα μας τελευταία. Τόσα χρόνια, μασκαρεμένοι σαν τραβεστί στη Συγγρού, βιώναμε και μεταλαμπαδεύαμε την απόλυτη μούφα και κανένας δεν δήλωνε ανήσυχος! Απολύτως εφησυχασμένοι στο ψέμα! Τώρα που ξεβράζει ο τόπος αλήθεια και οι βόθροι απομυθοποίηση, πλάκωσαν οι ανησυχίες. Για φαντάσου! Αναθρέφαμε παιδιά για έναν άλλον πλανήτη, έναν άλλον χώρο στο διάστημα απολύτως ανεξερεύνητο, πατέντα ελληνική που έβγαζε τη γλώσσα ακόμα και στη συνταγή της Coca Cola…Τα εκπαιδεύαμε από τα γεννοφάσκια στην παρακαμπτήριο , στο κάτω από το βάση, στο «να τρυπώνεις», στο «άστο σε μένα και θα του δείξω εγώ!», στον καφέ, στο αραλίκι. Τους φορτώναμε στην πλάτη τσάντες ασήκωτες, ώρες απέραντες, φροντιστηριακές, παπαγαλίστικες. Τους κάναμε να πιστεύουν ότι όλη η γη κινείται γύρω από την Ελλάδα, όλος ο πλανήτης περιμένει αυτούς και η απόλυτη φιλοδοξία είναι να μπουν στο «κολέγιο». Τα ταξιδεύαμε στη Μύκονο όχι παραπέρα, να δηλώνουν «εμείς εδώ περνάμε καλά!» χορεύοντας! Ένας σιχαμένος επαρχιωτισμός, ένας φωταγωγημένος νεοπλουτισμός, μια άθλια ομφαλοσκόπηση και μόνο. Καμωνόμασταν μπροστά στα μάτια τους, τους ζάπλουτους, κολυμπώντας μέσα στην κατανάλωση, προσκυνητές στην απόλυτη Θεότητα του χρήματος και δη του εύκολου. Προσφέραμε άλλοθι πριν καν τα ζητήσουν. Που ακούστηκε να δουλεύεις και να σπουδάζεις ας πούμε! Μα τα Πανεπιστήμια είναι κυρίως κλειστά… Όχι! Εσύ να κοιτάς τις σπουδές σου! Σπουδές; Όπου μπει! Όπου το βάλουν! Όπου το πάρουν! (σοφά τοποθετούσαμε ουδέτερο γένος). Και αν πάει στο εξωτερικό. Βόγκηξε η Αγγλία Ελληνάκια! Σπουδές «κάτι σε business» (δεν δόξασε άλλος λαός πιο πολύ το –business-) και στο καπάκι και το master…Τίγκα στο αξεσουάρ, άδειοι στην ουσία! Για να καταλήξουν πάλι υπό τη σκέπη της Αγίας ελληνικής οικογενείας. Ανησυχούμε ωστόσο έντονα τελευταία! «Δεν με νοιάζει για μένα…Τα παιδιά μας τι θ΄απογίνουν!» Νεοέλληνες. Χειροκροτητές κάθε Τρίτη στην ελληνική μας επιθεώρηση. Παίρνουμε θέση… Σσσσσουτ! Αρχίζει ο Λάκης! Το ανακουφιστικό «Καλά που υπάρχει και ο Λάκης!» φανερώνει σαδιστικά την απόλυτη γύμνια μας. Να πάρουμε «γραμμή» κοινωνικής και πολιτικής συμπεριφοράς. Να βγάλουμε το άχτι μας. Από το Θεοδωράκη για μπροστάρι με στίχους Ελύτη, Σεφέρη. Από τα Καπνισμένα Τσουκάλια…Τι ευθύνη, του κοτσάραμε στις πλάτες, του έρμου του Λαζόπουλου! Τον βρήκαμε ταλαντούχο και του την πέσαμε. Ένας ολόκληρος λαός περιμένει από το Λάκη… Να κανακέψει την κοινωνία, να αναπτερώσει την νεολαία, να διασκεδάσει, να νουθετήσει, να «τις βρέξει» στα λαμόγια της πολιτικής σκηνής. Τι του έλαχε! Που να τόξερε! Αυτός μια επιθεώρηση ξεκίνησε πετυχημένη αλλά εμείς ξεμείναμε από οράματα, από στόχους, από πνευματικό κόσμο, από όνειρα, από πολιτικούς και του κατσικωθήκαμε στο σβέρκο να μας σηκώνει λίγο ψηλότερα…Να βγάζουμε την εβδομάδα σαν άλογα σε ανηφόρα. Λίγο ψηλότερα. Μόνο ο Λάκης μπορεί…«Δεν με νοιάζει για μένα αλλά για τα παιδιά μας»...Για πολλά, για πάρα πολλά είμαι απαισιόδοξη. Για το μόνο όμως που πετάω από αισιοδοξία είναι για τα παιδιά μας. Γεννήθηκα το 1961. Στα γεγονότα του Πολυτεχνείου ήμουν οικόπεδο εκτός σχεδίου που κάποτε θα έμπαινε εντός. Ίσως για καλό μου… Χόρτασα «επαναστάτες», «αντιστασιακούς» «συνδικαλιστές», «το δίκιο του εργάτη», «οι αιματορούφηδες πλούσιοι», «το κεφάλαιο στέλνει τα λεφτά στην Ελβετία», «κρατικοί λειτουργοί», «αδέκαστοι», «πατρίς θρησκεία οικογένεια», μανιέρες, ταμπέλες μεγαλόσχημες που δεν τις ακούμπαγα… Έκαιγαν…Τζίζζζζ! Κατάπινα επικεφαλίδες βιβλίων που απαγορεύονταν ν΄ανοίξω και ωστόσο τα χρίζαμε best seller …Aδιάβαστα τα δοξάζαμε!   Κι ήρθε η ώρα…Και ξηλώνω και σκίζω και φτύνω και γδύνω και στρέφω τον καθρέπτη στο πρόσωπό μου και σκέφτομαι και προβληματίζομαι. Διαθέτουμε χρόνο να σκεφτούμε! Μ΄αξίωσε ο Δίας…Ο μόνος Θεός που μας ταιριάζει… Να δούμε το στριπ τιζ μας. Να δούμε τ΄ανθρωπάκια του Γαίτη ή μάλλον τα παπαγαλάκια της Δεξιάς, της Αριστεράς, του Σοσιαλισμού, του Κομμουνισμού να ξεβρακώνονται.. Και μεις μαζί τους. Είμαι απόλυτα αισιόδοξη για τη νέα γενιά. Αν μιλήσεις στα παιδιά για την αλήθεια δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Θα τους παραδώσουμε –τίποτα-!!! Κι αυτό είναι ευχή όχι κατάρα… Το –τίποτα- συνοδεύεται από φτερά, οι «κληρονομιές» από θλιβερούς κληρονόμους… Φτερά να πετάξουν… Όχι φτερά και πούπουλα να μασκαρευτούν. Μετά από πολλά πολλά χρόνια δικαιούνται τα Ελληνάκια ένα ταξίδι στον κόσμο… Κι όπου τους βγάλει το ταξίδι! Το δικό τους ταξίδι! Να γκρεμοτσακιστούν, ν΄ανασηκωθούν, να κλάψουν, να βουλιάξουν, να παλέψουν…Να ζήσουν ρε αδελφέ, ίσως με δάνεια , αλλά όχι με δανεική ζωή! Πουλάκια μου… Να ξέρατε το –τίποτα- τι φτερά στεριώνει στους ώμους! Υ.Γ Υποκλίνομαι με σεβασμό στους γονείς της απέναντι λωρίδας…Ξέρω είναι πολλοί! Και κοπιάζουν πολύ! Το ένστικτό μου λέει, ότι είναι αυτοί που δεν θα δυσανασχετήσουν με το κείμενο, δεν θα πεταχτούν σαν κοκοράκια…Ο τρόπος διαπαιδαγώγησης των παιδιών τους είναι έως και αναρχικός στις συνήθειες της ελληνικής κοινωνία μας…Τους καταλαβαίνω απόλυτα. Καλή τους συνέχεια!