Η χαρά του γκαφατζή....Μάνος Αντώναρος

Η χαρά του γκαφατζή

Μάνος Αντώναρος
Οπως έγραψα και χθες στο blog μου (manosantonaros.blogspot.com) τα τελευταία χρόνια έπαψα να πηγαίνω στις τηλεοπτικές εκπομπές του Μάκη επειδή δεν ήθελα να μπλέξω σε πολιτικές συζητήσεις.
Πριν απο μερικούς μήνες όμως ξαναπήγα ευχαρίστως –αν και νόμιζα ότι ήμουν «καθαρός»- αφού οι συνεργάτες του «Κίτρινου Τύπου» με είχαν διαβεβαιώσει ότι το θέμα ήταν ο Πασχάλης... του: “όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο.”
Λοιπόν το πιστεύετε ή όχι, για εναν ανεξηγητο λόγο δεν είχα ακούσει ούτε λέξη για το πασίγνωστο θέμα, του στιγμιαίου λάθους του δημοφιλή τραγουδιστή....
Ιδέα όμως... Νάδα....
Επίσης έχω κληρονομήσει από την μητέρα μου την μαλακία, να νιώθω υποχρέωση να πω κάτι ευγενικό σε αυτούς που συναντώ... Και αυτο το δουλεύω, αλλά δεν παλεύεται.
Διάολε, σκέφτηκα... τί πολιτικά να πούμε για τον Πασχάλη;... καμμιά Γιουροβίζιον... τίποτε για την αιώνια νεότητα...κ.λ.π... ωραία. Φραμπαλάς και μετά την εκπομπή, σουπίτσα.... Τόσα χρόνια είχα στερητικό.
Πάω στο Alter…
Mπαίνω στο μακιγιάζ. Μέσα είναι ο Μάκης που τον πουδράρουν και από πάνω του στέκονται –πλην της μακιγιέζ- το ζεύγος Πασχάλη και τον μπιρμπιριάζουν....
Ο Τριανταφυλλόπουλος με βλέπει από τον καθρέφτη και μου λέει:
-Ελα ρε....
Πλησιάζω και με πιάνει η μαλακία που σας έλεγα...
-Χαίρομαι Μάκη μου, που θα είμαι στο πάνελ με το πιο αγαπημένο ζευγάρι της Ελλάδας.... Τί έρωτας!
Εκείνος καπνίζει ενα πουράκι και με το που με ακούει . Θαυμασα την ικανότητά του να βγάζει τον καπνό από τα γουρλωμένα μάτια...
Συνεχίζω ακάθεκτος:
-Ολες μου οι φίλες σας ζηλεύουν κ. Αρβανιτίδη... Δεν ξέρετε πόσο θάθελαν ναναι στη θέση σας...
Ο Μάκης πάει να πνιγεί. Δεν πιστεύει στα αυτιά του.Ταυτόχρονα το απολαμβάνει πολύ. Παίρνει ενα εντελώς περίεργο χαμόγελο....Η μακιγιέζ μένει με την πουδριέρα μετέωρη. Η κ. Αλίκη με κοιτάει εμβρόντητη και ο Πασχάλης μπαίνει με έναν μαγικό τρόπο τουλάχιστον 5 πόντους μέσα στο σακάκι του....
Εγω ψύχραιμος....τριαλαρούμ... τριαλαρά...
-Μήπως λέγατε κάτι prive και σας διέκοψα... συνεχίζω το ρεσιτάλ βλακείας...

Τριανταφυλλόπουλος σηκώνεται απότομα . Τον πιέζει ο χρόνος... δεν ξέρω, μπορεί να τον πιέζει και η διάθεση να πέσει στο πάτωμα και να ουρλιάζει από τα γέλια... Η οικογένεια Αρβανιτίδη τον ακολουθεί μετά από μια στιγμιαία (τί λέξη κι αυτή!!!) αναποφασιστικότητα... Μάκη, μην μας αφήνεις μόνους με τον τρελλό.
Μπαίνουμε στο studio. Δίπλα μου κάθεται ο κ.Ανευλαβής και το τσιμπούκι του και από την αλλη η Κατερίνα Γιατζόγλου-Μπέη-Αργυριάδη (ελπίζω να μην ξεχνάω κάτι) με το γεμάτο πέρλες κινητό της... Αρχίζει η εκπομπή.
-Θα γίνεις πανικός με τον Πασχάλη... μου ψιθυρίζει η Κατερίνα...
Θα τραγουδήσουν ντουέτο το ζευγάρι, σκέφτομαι...
Αρχίζει η εκπομπή , σιγά που μιλήσαμε (στην αρχή) για τον Πασχάλη και την Αλικη... φυσικά έσκασε ενα πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικό θέμα (που δεν το θυμάμαι) αλά Μάκη.... πλακώθηκαν, αλληλοκαταγγελθηκαν, διαμαρτυρήθηκαν, βρίστηκαν, ολόκλήρωσαν... και εγω δεν συμμετείχα με πάθος... (λέγεται και: κάνω την πάπια) αστε που’χα μαστουρώσει από το τσιμπουκάκι του κ. Ανευλαβή... και από το συνεχώς ανανεούμενο παρφουμάρισμα της Κατερίνα Γιατζ... κ.λ.π.
Πέρασαν τα μεσάνυχτα, πέρασαν οι πρώτες πρωινές ώρες... και λέξη για τους Πασχαλαίους...
-Το καλύτερο το φυλάει (ο Μάκης) για το τέλος... μου’πε η Κατερίνα που στο μεταξύ είχε στείλει SMS στην μισή Αθήνα, από το πιο φαντεζί κινητό που’χω δει ποτέ....
Αφού το ρεπορτάζ εξαντλήθηκε πήγαμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στην οικογένεια Πασχάλη. Η κ. Αλίκη είχε φέρει δεκάδες φακέλους...
Παρτιτούρες! υπέθεσα...
Ο Μάκης έκανε την εισαγωγή.
Είχα αρκετά σιωπήσει... ήταν ώρα να πάρω τον λόγο.
(Τουχουμε εμείς οι δημοσιογράφοι να μιλάμε για πράγματα που αγνοούμε. Ε, τόχουμε... δεν το’χουμε;)
Είπα δυο λέξεις... και τότε με έσωσε ο Μάκης....
-Νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε τον λόγο στην κ. Αρβανιτίδη, να μας πει με δυο λόγια την ιστορία... μου είπε και με κοίταξε στα μάτια. Συνήθως όταν είμαι πεπεισμένος για την παρλαπίπα μου.... τίποτε μα τίποτε δεν με σταματά....Με σταμάτησε το γεγονός ότι είχε το ίδιο περίεργο χαμόγελο, που’χε και στο μακιγιάζ. Και έτσι έβγαλα τον σκασμό μπροστά σε μια Ελλάδα, που περίμενε με τρελλή αγωνία να μάθει την ιστορία. Ηταν βλέπετε, η πρώτη φορά (ή από τις πρώτες τέλος πάντων) που το ζεύγος ... η κ. Αλίκη δηλαδή... θα μιλούσε.... στην τηλέοραση.
Και μίλησε....
Μόλις κατάλαβα περί τίνος πρόκειται, μια έκανα τον σταυρό μου και μια αυτομουτζωνόμουνα κάτω από το σκηνικό.... . Και ταυτόχρονα να γελάει μέσα μου το είναι μου... Να ουρλιάζει από τα γέλια... σκεφτόμουν τί τους είχα πει στο μακιγιάζ... και με έπιανε νευρικό με λόξυγκα λες και ήμουν στην Γ’ Γυμνασίου...
Oσο το σκέφτομαι τόσο πιο πολύ μ’αρέσει η ιδέα. Πρέπει να τραγουδήσουν μαζί. Κάτι σαν τους Simon & Garfunkel…. The sound of Silence… O ήχος της σιωπής... Τρομερό κομμάτι... μόνο που φοβάμαι, ότι ούτε εγώ , αλλά ούτε η κ. Αλίκη, πήραμε το σωστό μήνυμα... Ποτέ δεν είναι αργά.
ΑΠΟ http://www.zougla.gr/