Οι άρρωστοι της τηλεόρασης..

Η Ρούλα Βροχοπούλου είναι απλώς μια ακραία περίπτωση. Οσοι πιστεύουν ότι κλαίει και οδύρεται στα κανάλια γιατί είναι ερωτευμένη με τον Αλβανό κάνουν λάθος! Ο μόνος μεγάλος έρωτας της Ρούλας είναι η δημοσιότητα..

Όλα τα άλλα είναι ένα παραμύθι πού απλώς της δίνει το πολυπόθητο διαβατήριο για τα τηλεπαράθυρα..

Είναι δε τόσο πολύ ξεφτιλισμένη που πουλάει ακόμα και την ίδια της την ξεφτίλα.. Όπως και ο «καπιταλισμός» πού θα πουλήσει ακόμα και το σχοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν! (λέμε τώρα).. Εκτός της Ρούλας υπάρχουν όμως και πολλοί “σοβαροί” πού μετράνε καθημερινά την αξία τους με τα νούμερα της τηλεθέασης.. Δεν αποκλείω η Ρούλα να πιστεύει και η ίδια το παραμύθι της.. Δεν είναι λαμόγιο και απατεώνισσα.

Δεν ενδιαφέρεται για το χρήμα. Είναι απλώς μια δυστυχισμένη πού καταξιώνεται και επιβεβαιώνεται ως ύπαρξη μόνο μέσα από την δημοσιότητα.

Κατάλαβε τη λειτουργία της τηλεόρασης και προσφέρει θέαμα πλούσιο και σπαρταριστό και μάλιστα εντελώς δωρεάν. Ούτε να πληρώνει η παραγωγή ηθοποιούς, ούτε σεναριογράφους..

Το κλάμα της ερωτευμένης μεσήλικος για τον νεαρό Αλβανό..

Τι πιο συγκινητικό;

Γάμος, χρήμα, εγκατάλειψη της ερωτευμένης..

Αγοράστηκε ο Αλβανός;

Κραυγή και πόνος στα τηλεπαράθυρα μαζί με τον απαραίτητο χλευασμό από τους «πανελίστες» ως συμπλήρωμα στο θέαμα, όχι τίποτα άλλο, αλλά μην θεωρηθούν και χαζοί..(άλλο είδος «νούμερων» και αυτοί).
Το «μέσον» αυτοτροφοδοτείται διαρκώς. Ανακαλύπτει και παράγει «νούμερα» τα οποία ανακυκλώνει. Από τα «μεσημβρινά» στη σάτιρα και από τη σάτιρα στα «μεσημβρινά» μέχρι να πάρουν σειρά και τα «σοβαρά» και η Ρούλα να αναλύει το πρόβλημα της ..Ολυμπιακής στην εκπομπή του Αυτιά!(5/11/07) Και πούσαι ακόμα..

Στο άτομο του 21ου αιώνα αξία δίνει μόνο η δημοσιότητα και ιδιαιτέρως η τηλεόραση. Δεν έχει σημασία ο τρόπος. Είτε κυνηγώντας τον Αλβανό, είτε ως αναγνωρισμένο ψώνιο, είτε ως πωλήτρια χαλιών, όπως η Μιραράκη, είτε ως «πανελίστας», ως «τραγουδιστής», ως «δημοσιογράφος», το ζητούμενο είναι πάντα η δημοσιότητα. Μερικές φορές η κατάληξη είναι η πολιτική η οποία, εκτός των άλλων, αποτελεί την πλήρη και δημοκρατική δικαίωση κάθε ξεφτίλας! Όσοι όμως δεν γίνουν «εκλεκτοί» του λαού και κάποια στιγμή το αδηφάγον «μέσον» τους θεωρήσει ξεπερασμένους, τούς φτύσει και τούς βυθίσει στην αφάνεια, τότε τα πράγματα δεν είναι για γέλια. Δυστυχώς σε τέτοιες περιπτώσεις οι αυτοκτονίες και οι ακρότητες δεν αποκλείονται ως ύστατη επιλογή.. Μόλις σήμερα ακούσαμε ότι στην Αμερική κάποιος «λεβέντης» οπλοφόρος καθάρισε «άνευ λόγου και αιτίας» οκτώ άτομα και αυτοκτόνησε αφήνοντας ένα σημείωμα ότι «τώρα πλέον θα γίνει διάσημος»

!Η μορφή και η ένταση αυτής της αρρώστιας λοιπόν διαβαθμίζεται από την πιο χαλαρή και κοινή επιδίωξη της ικανοποίησης μιας ματαιοδοξίας, πού λίγο πολύ έχουμε όλοι μας, περνάει στην ανακάλυψη του νοήματος της ζωής στη δημοσιότητα και φτάνει έως και τις ακραίες αρρωστημένες περιπτώσεις πού αναφέραμε..

Ο Ντεμπόρ έλεγε ότι υπάρχει μια διολίσθηση από το «είναι» προς το «έχειν» και ακόμα πάρα κάτω προς το «φαίνεσθαι».

Δηλαδή το άτομο δεν αξίζει γι αυτό πού είναι, αλλά αξίζει όσο αυτά πού έχει και κατέχει και πλέον σήμερα ούτε καν για αυτά. Αξίζει μόνο όσο και για ότι φαίνεται..
Δυστυχώς η πλειονότητα των ασχολουμένων διακαώς με την τηλεόραση, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο πάσχουν.. Οι περιπτώσεις διακρίνονται αρκετά εύκολα. Εκείνοι πού χρησιμοποιούν το “μέσον” κυρίως για οικονομική και κοινωνική ανέλιξη και εκείνοι πού το χρησιμοποιούν κυρίως για επιβεβαίωση.. Αν αυτό πού κάθε μέρα τρώει τα σωθικά μερικών είναι κυρίως η επιβεβαίωση τους μέσα από τα νούμερα της τηλεθέασης, τότε είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα άρρωστο περιστατικό..

Τον Τράγκα για παράδειγμα τον ενδιαφέρει κυρίως ο πλουτισμός.. «Υγειές» άτομον αυτός..

Η Στάη και ο Τριανταφυλλόπουλος μετράνε την αξία τους όχι τόσο με τα πάρα πολλά χρήματα που έχουν, όσο με τα νούμερα της τηλεθέασης..

Λέγεται δε από ανθρώπους του χώρου ότι η εν λόγω κυρία, στην περίπτωση πτώσης της εκπομπής της κατά μισή μονάδα, πέφτει σε βαθιά κατάθλιψη και γίνεται ο τρόμος και ο φόβος των συνεργατών της, η κακιά σκύλα της τηλεόρασης.. Το ερώτημα λοιπόν είναι απλό: Κάποια στιγμή πώς θα ζήσουν όλοι αυτοί οι άρρωστοι χωρίς το «γυαλί» της δημοσιότητας; Τα χάπια δεν αποτελούν τη λύση και η στιγμή αυτή είναι πάντα πολύ κοντά..

απο http://sofistis.wordpress.com/