Τι απέγινε η μαγεία του ραδιοφώνου;

O Χρήστος Μιχαηλίδης έχει πλούσια εμπειρία στα ΜΜΕ. Γράφει μια επιτυχημένη στήλη στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, δοκίμασε χωρίς επιτυχία την τηλεόραση στο MEGA, κάνει εδώ και χρόνια ραδιόφωνο, πρώτα στο ΔΙΕΣΗ κι ύστερα στον ANT1. Την προηγούμενη εβδομάδα ο σταθμός διέκοψε τη συεργασία μαζί του, καθώς αναδιαρθρώνει το πρόγραμμα του. Η αφορμή αυτή αποτέλεσε ευκαιρία για να γράψει ένα ενδιαφέρον άρθρο στο ιστολόγιο του για την κατάσταση στο ραδιόφωνο. Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα:
"Την περασμένη Τρίτη, 6 Νοεμβρίου, τερματίστηκε η πολύ σύντομη, από τον Φεβρουάριο φέτος, συνεργασία μου με το ραδιόφωνο του «Αντένα». Ένας αγγελιαφόρος της διοίκησης, μου ανακοίνωσε πως πάρθηκε απόφαση να γίνουν αλλαγές στο πρόγραμμα «με έμφαση στα τηλεοπτικά πρόσωπα» και στο να ανοίξουν, επίσης, γραμμές με τους ακροατές. […]
Το «θέμα» μου, η μεγάλη μου ανησυχία για το πού οδηγείται αυτό το επάγγελμα, και κυρίως το μέσον που λέγεται ραδιόφωνο. Έφτασε, σε πολύ μεγάλο βαθμό, να βολοδέρνει στα χέρια, και στα κομπιούτερ, ανθρώπων που δεν το ξέρουν και δεν το αγαπούν. Και που θεωρούν ότι μια εκπομπή με έναν παραγωγό της φτήνιας, με ελεγχόμενο λόγο και μουσική, μπορεί και νάναι καλύτερη από μια εκπομπή με παραγωγό που θα έχει ειδικές γνώσεις, που θα ξοδέψει διπλάσιο χρόνο από το “take-away”. Απροετοίμαστες εκπομπές, όπου οι παραγωγοί μπαίνουν στο στούντιο χωρίς ένα χαρτάκι μπροστά τους με 5 σημειώσεις, και με κάποιους συνεργάτες - σκλάβους να τους έχουν γεμίσει την ώρα με απανωτά τηλεφωνήματα, δεν είναι ραδιόφωνο. Αρπαχτή είναι…
Και, δυστυχώς, ο κόσμος ο πολύς, όπως δείχνουν τα νούμερα, την ανταμείβει αυτήν την αρπαχτή. Ευτυχώς, υπάρχουν αντιστάσεις. Σε αρκετά ραδιόφωνα, φωτεινές στιγμές, που σπάνε το σκοτάδι της τυποποίησης και της ευκολίας. Αλλά, λιγοστεύουν. Και κινδυνεύουν, ταυτόχρονα, να θεωρηθούν αντιστάσεις ρομαντικές και παρωχημένες, ίσως και γραφικές, …, εδώ, είναι που θυμώνω, που γίνομαι έξαλλος.
Γιατί γραφικοί, στα δικά μου μάτια, είναι όλοι αυτοί οι ψευτογιάπηδες που λένε «είμαι σε μπάτζετ μίτιγκ» και έχουν την απαίτηση να θεωρήσεις ότι κάνουν κάτι σημαντικό, ή που γενικά δίνουν εντολές «μπάμ-μπουμ» και είναι σαν να βλέπεις κάπως εξελιγμένη μορφή θλιβερού λοχαγού στη βασική εκπαίδευση. Γραφικοί είναι όλοι αυτοί οι μη γνωρίζοντες το αντικείμενο, που όμως το διαφεντεύουν. Που μιλάνε για μάρκετιγκ, και δεν ξέρουν πως δουλεύει το «πράμα». Που δεν κατέβηκαν ούτε μια φορά στο στούντιο για να δουν τι αέρα αναπνέουν εκεί μέσα ο παραγωγός, οι ηχολήπτες, οι συνεργάτες, οι τηλεφωνήτριες. Πως «πέφτουν» τα τραγούδια; Πώς «γεννιούνται» τα τραγούδια για να συμπληρώσουν και να ενισχύσουν τον λόγο; Γραφικοί είναι αυτοί που, εάν μια μέρα τους στερήσεις τις εφημερίδες, πέσει το ίντερνετ, και δεν δουλέψουν τηλεφωνικές γραμμές για να βγάλουν σχετικούς και άσχετους, δεν θαχουν τι να πουν. Πανικός θα τους καταβάλει, και το πιθανότερο είναι ότι θα φωνάξουν όποιον βρεθεί πρόχειρος για να ξοδέψουν μαζί, φλυαρώντας, τις ώρες που συνήθως γεμίζουν με «κλοπή» και τηλεφωνική ανακύκλωση ιδίων προσώπων. […]
Η θλίψη μου είναι μεγάλη για όσα μένουν πίσω, μετά από κάθε πρόχειρη αναδιοργάνωση, ανασύνταξη, αναδόμηση, και δεν ξέρω τι άλλο «ανα». Μια βόλτα εάν έκανε η ΕΣΗΕΑ σ’ αυτά τα ρημαγμένα, ραδιοφωνικά τοπία, θα αποκάλυπτε αλήθειες που ούτε φαντάζεται. Κοπέλες που μένουν έγκυες για να μην μπορούν να τις απολύσουν. Συνεργάτες που «πουλάνε» την ατζέντα τους σε κάθε βολεμένο σαν και μένα, αμειβόμενες με ψίχουλα. Ωράρια απίστευτης σκληρότητας. Συμπεριφορές απαράδεκτες, από περιστασιακούς, συνήθως, διευθυντές, αρχισυντάκτες και δεν συμμαζεύεται. […]
Διαβάστε ολόκληρο το ενδιαφέρον άρθρο και πολλά άλλα στα blogs του Χρήστου Μιχαηλίδη:
http://bavzer.blogspot.com/
http://christosmichaelides.blogspot.com/