«Δυο κλαδάκια βασιλικό να πάρεις
παιδάκι μου μαζί σου», ήταν η κουβέντα της μάνας μου. «Να έχεις τη
μυρωδιά του εκεί που θα πας». Τα έκοψα από τη γλάστρα που άφησα πίσω, τα
κράτησα σε βρεγμένο βαμβάκι και τώρα στολίζουν παράθυρο στο Εδιμβούργο.
Η μυρωδιά τους δυστυχώς, δεν είναι πια η ίδια.
Πέμπτη μεσάνυχτα ώρα Σκωτίας το αεροπλάνο προσγειώνεται. Μια νέα ζωή ξεκινά σε βροχερό τοπίο. Μια υπάλληλος τσεκάρει τις ταυτότητές μας με μεγεθυντικό φακό. (Φιλική συμβουλή: Βγάλτε διαβατήριο! ) Μπαίνουμε σε ταξί. Αισθάνομαι ότι
θα γυρίσω και θα δω τον Σέρλοκ Χολμς του BBC να με κοιτάζει και να μου αναλύει την ιστορία της ζωής μου. Το τοπίο μέσα από το αχνισμένο τζάμι φαίνεται μαγικό. Ψυχή δεν κυκλοφορεί. Μοιάζει πόλη φάντασμα.
Η επόμενη μέρα μου αποκαλύπτει μια πόλη βγαλμένη από παραμύθια με δράκους και πριγκίπισσες φυλακισμένες σε κάστρα. Άσχημη γειτονιά δεν συναντάς. Δικαίως είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO. Και όλα πράσινα, καταπράσινα με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Μαζί με αρκετό κρύο. Λίγα αυτοκίνητα, όλοι με τα λεωφορεία. Και σε κάθε στάση ακούς όλους τους επιβάτες που κατεβαίνουν να λένε ένα «thank you» στον οδηγό. Κάτι σαν το δικό μας «ίπι-ίπι-ούμε-σας ευχαριστούμε» που λέγαμε στον οδηγό που μας γύριζε από την ημερήσια.
Κοπέλα κάπως ευτραφής φοράει φούτερ, σορτς, κολάν κι εγώ την κοροϊδεύω ψιθυρίζοντας στα ελληνικά «πού πας κουκλίτσα μου με αυτόν τον καιρό;». Τα βλέμματά μας συναντώνται κι εκείνη μου σκάει ένα χαμόγελο καλοσυνάτο και με κάνει κουρέλι. Οι άνθρωποι εδώ είναι τόσο καλοπροαίρετοι! Δεν στρέφουν το βλέμμα τους όταν κοιτιέστε τυχαία αλλά χαμογελούν και σε χαιρετούν. Αν τύχει και σε σκουντήσουν ή μπουν στο δρόμο σου θα σου πουν sorry με ένα παχύ ρο και θα το εννοούν. Και γελούν! Μιλάμε για γέλια. Άντρες κάνουν κομπλιμέντα στις ασπρομαλλούσες γυναίκες τους, εχθές άκουσα κάποιον να λέει στη γυναίκα του «Άλλαξες τα φρύδια σου; Φαίνεσαι ανανεωμένη!»
Ήδη μια εβδομάδα που είμαι εδώ έχω δει 15 σπίτια, έχω απορριφθεί από 10 ιδιοκτήτες, έχω περάσει μία τηλεφωνική συνέντευξη, 2 ώρες τεστ, 1 ώρα συνέντευξη σε γραφείο, έχω γνωρίσει 5 Έλληνες, 3 Σκωτσέζους, έχω δείξει ταυτότητα 10 φορές από σουπερμάρκετ μέχρι καφετέρια, μου έχουν ζητήσει συγγνώμη γύρω στις 100 φορές, μου έχουν χαμογελάσει άλλες τόσες. Κι έχω περπατήσει πάρα πολύ. Περισσότερο κι απ’ τον Σταύρο Θεοδωράκη στους Πρωταγωνιστές.
Έχω τρομάξει άπειρες φορές γιατί νομίζω ότι το αυτοκίνητο δίπλα μου το οδηγεί ένα σκυλί ή ένα μωρό ή ένας αόρατος άνθρωπος (καταραμένα δεξιοτίμονα!). Επίσης, με βλέπω να προσγειώνομαι σε κανένα παρμπρίζ φρικαρισμένου Σκωτσέζου, φοβάμαι ότι δε θα συνηθίσω ποτέ να κοιτάζω δεξιά στον δρόμο.
Όσον αφορά τα διαδικαστικά, έχουμε πάθει τζετ λαγκ, όχι αστεία! φύγαμε από τη χώρα του «ό,τι να ‘ναι» και ήρθαμε στη χώρα του «όπως λέει ο κανόνας ότι πρέπει να ‘ναι». Όλα πρέπει να γίνονται by the book, που λεν και στο χωριό μου. Ακούστε: Για να βρεις σπίτι, σου ζητάνε να δουλεύεις και να έχεις τραπεζικό λογαριασμό. Για να βρεις δουλειά, σου ζητάνε να έχεις αποδεδειγμένη διεύθυνση και τραπεζικό λογαριασμό. Και για να βγάλεις τραπεζικό λογαριασμό, για μαντέψτε! Θέλουν διεύθυνση και απόδειξη ότι εργάζεσαι. Λες, εντάξει με κοροϊδεύουν, δεν μπορεί!
Και για σπίτι περνάς από κανονικό τεστ. Ποιος είσαι, πού δούλευες 5 χρόνια πριν, ποιος ήταν ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, ποιος ήταν ο προπροηγούμενος ιδιοκτήτης, ποιο είναι το τηλέφωνό του, το μέιλ του κι εσύ πρέπει να του εξηγήσεις ότι η κυρά Μάρω από το Παγκράτι βάζει σεμεδάκι πάνω στο σταθερό υπολογιστή του σπιτιού της και ξέρει καλύτερα τούρκικα απ’ ό,τι αγγλικά.
Και στις συνεντεύξεις; Με έχουν ρωτήσει με έκπληκτο βλέμμα, «Μα από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι που φτάσατε Σκωτία, δε δουλεύατε; Και τι κάνατε;» Άντε να εξηγήσεις στην Σκωτζέζα μάνατζερ ότι στην Ελλάδα θα μπορούσα να «κάθομαι» μέχρι τον Ιούνιο του 2013 και να μην ένοιαζε και κανένα. Βέβαια, δεν έχω νιώσει καθόλου ξένη, διόρθωση: Δεν με έχουν κάνει να αισθανθώ ξένη. Μου συμπεριφέρονται σαν να ήμουν εδώ καιρό.
Νομίζω ότι η «Οδύσσεια» που προανήγγειλα μάλλον σε ευχάριστη περιπέτεια εξελίσσεται. Όλα διαγράφονται αισιόδοξα κι εύχομαι να είναι όντως έτσι. Μόνο κάτι σφιξίματα υπάρχουν κάποιες στιγμές, ειδικά όταν αντικρίζω τον βασιλικό. Δεν είναι ο τόπος που σου λείπει, ούτε ο ήλιος, ούτε η ζέστη. Είναι οι άνθρωποι που σε οποιαδήποτε χώρα κι αν τους είχες, θα ήσουν ευτυχισμένος.
Πέμπτη μεσάνυχτα ώρα Σκωτίας το αεροπλάνο προσγειώνεται. Μια νέα ζωή ξεκινά σε βροχερό τοπίο. Μια υπάλληλος τσεκάρει τις ταυτότητές μας με μεγεθυντικό φακό. (Φιλική συμβουλή: Βγάλτε διαβατήριο! ) Μπαίνουμε σε ταξί. Αισθάνομαι ότι
θα γυρίσω και θα δω τον Σέρλοκ Χολμς του BBC να με κοιτάζει και να μου αναλύει την ιστορία της ζωής μου. Το τοπίο μέσα από το αχνισμένο τζάμι φαίνεται μαγικό. Ψυχή δεν κυκλοφορεί. Μοιάζει πόλη φάντασμα.
Η επόμενη μέρα μου αποκαλύπτει μια πόλη βγαλμένη από παραμύθια με δράκους και πριγκίπισσες φυλακισμένες σε κάστρα. Άσχημη γειτονιά δεν συναντάς. Δικαίως είναι μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO. Και όλα πράσινα, καταπράσινα με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Μαζί με αρκετό κρύο. Λίγα αυτοκίνητα, όλοι με τα λεωφορεία. Και σε κάθε στάση ακούς όλους τους επιβάτες που κατεβαίνουν να λένε ένα «thank you» στον οδηγό. Κάτι σαν το δικό μας «ίπι-ίπι-ούμε-σας ευχαριστούμε» που λέγαμε στον οδηγό που μας γύριζε από την ημερήσια.
Κοπέλα κάπως ευτραφής φοράει φούτερ, σορτς, κολάν κι εγώ την κοροϊδεύω ψιθυρίζοντας στα ελληνικά «πού πας κουκλίτσα μου με αυτόν τον καιρό;». Τα βλέμματά μας συναντώνται κι εκείνη μου σκάει ένα χαμόγελο καλοσυνάτο και με κάνει κουρέλι. Οι άνθρωποι εδώ είναι τόσο καλοπροαίρετοι! Δεν στρέφουν το βλέμμα τους όταν κοιτιέστε τυχαία αλλά χαμογελούν και σε χαιρετούν. Αν τύχει και σε σκουντήσουν ή μπουν στο δρόμο σου θα σου πουν sorry με ένα παχύ ρο και θα το εννοούν. Και γελούν! Μιλάμε για γέλια. Άντρες κάνουν κομπλιμέντα στις ασπρομαλλούσες γυναίκες τους, εχθές άκουσα κάποιον να λέει στη γυναίκα του «Άλλαξες τα φρύδια σου; Φαίνεσαι ανανεωμένη!»
Ήδη μια εβδομάδα που είμαι εδώ έχω δει 15 σπίτια, έχω απορριφθεί από 10 ιδιοκτήτες, έχω περάσει μία τηλεφωνική συνέντευξη, 2 ώρες τεστ, 1 ώρα συνέντευξη σε γραφείο, έχω γνωρίσει 5 Έλληνες, 3 Σκωτσέζους, έχω δείξει ταυτότητα 10 φορές από σουπερμάρκετ μέχρι καφετέρια, μου έχουν ζητήσει συγγνώμη γύρω στις 100 φορές, μου έχουν χαμογελάσει άλλες τόσες. Κι έχω περπατήσει πάρα πολύ. Περισσότερο κι απ’ τον Σταύρο Θεοδωράκη στους Πρωταγωνιστές.
Έχω τρομάξει άπειρες φορές γιατί νομίζω ότι το αυτοκίνητο δίπλα μου το οδηγεί ένα σκυλί ή ένα μωρό ή ένας αόρατος άνθρωπος (καταραμένα δεξιοτίμονα!). Επίσης, με βλέπω να προσγειώνομαι σε κανένα παρμπρίζ φρικαρισμένου Σκωτσέζου, φοβάμαι ότι δε θα συνηθίσω ποτέ να κοιτάζω δεξιά στον δρόμο.
Όσον αφορά τα διαδικαστικά, έχουμε πάθει τζετ λαγκ, όχι αστεία! φύγαμε από τη χώρα του «ό,τι να ‘ναι» και ήρθαμε στη χώρα του «όπως λέει ο κανόνας ότι πρέπει να ‘ναι». Όλα πρέπει να γίνονται by the book, που λεν και στο χωριό μου. Ακούστε: Για να βρεις σπίτι, σου ζητάνε να δουλεύεις και να έχεις τραπεζικό λογαριασμό. Για να βρεις δουλειά, σου ζητάνε να έχεις αποδεδειγμένη διεύθυνση και τραπεζικό λογαριασμό. Και για να βγάλεις τραπεζικό λογαριασμό, για μαντέψτε! Θέλουν διεύθυνση και απόδειξη ότι εργάζεσαι. Λες, εντάξει με κοροϊδεύουν, δεν μπορεί!
Και για σπίτι περνάς από κανονικό τεστ. Ποιος είσαι, πού δούλευες 5 χρόνια πριν, ποιος ήταν ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, ποιος ήταν ο προπροηγούμενος ιδιοκτήτης, ποιο είναι το τηλέφωνό του, το μέιλ του κι εσύ πρέπει να του εξηγήσεις ότι η κυρά Μάρω από το Παγκράτι βάζει σεμεδάκι πάνω στο σταθερό υπολογιστή του σπιτιού της και ξέρει καλύτερα τούρκικα απ’ ό,τι αγγλικά.
Και στις συνεντεύξεις; Με έχουν ρωτήσει με έκπληκτο βλέμμα, «Μα από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι που φτάσατε Σκωτία, δε δουλεύατε; Και τι κάνατε;» Άντε να εξηγήσεις στην Σκωτζέζα μάνατζερ ότι στην Ελλάδα θα μπορούσα να «κάθομαι» μέχρι τον Ιούνιο του 2013 και να μην ένοιαζε και κανένα. Βέβαια, δεν έχω νιώσει καθόλου ξένη, διόρθωση: Δεν με έχουν κάνει να αισθανθώ ξένη. Μου συμπεριφέρονται σαν να ήμουν εδώ καιρό.
Νομίζω ότι η «Οδύσσεια» που προανήγγειλα μάλλον σε ευχάριστη περιπέτεια εξελίσσεται. Όλα διαγράφονται αισιόδοξα κι εύχομαι να είναι όντως έτσι. Μόνο κάτι σφιξίματα υπάρχουν κάποιες στιγμές, ειδικά όταν αντικρίζω τον βασιλικό. Δεν είναι ο τόπος που σου λείπει, ούτε ο ήλιος, ούτε η ζέστη. Είναι οι άνθρωποι που σε οποιαδήποτε χώρα κι αν τους είχες, θα ήσουν ευτυχισμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου