…ΚΑΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΑΣ ΔΕΝ ΔΗΛΩΝΕΙΣ… ΕΙΣΑΙ…
Φτιάξαμε λοιπόν και το antifa
προφίλ μας - του εαυτού μου συμπεριλαμβανομένου. Στον τοίχο μας, αντί
να χτυπήσουμε το κεφάλι μας, γράψαμε τις ατάκες μας… Πήγαμε και στη
συγκέντρωση… Είδαμε τους γνωστούς, κάναμε τα κονέ μας, αναθεματίσαμε την
κατάσταση και το σύστημα, βρήκαμε τους φταίχτες, είπαμε και τα τσιτάτα
μας…
Μάλιστα! Είμαστε “πολιτικά ορθοί”! Ωραίοι τύποι! Ευαισθητοποιημένοι, συνειδητοποιημένοι, ακτιβιστές! Όχι σαν τους άλλους…
Πάμε
τώρα για μπύρες, να πούμε και τίποτα άλλο ρε αδερφέ… να κάνουμε και
καμιά πλάκα, γιατί πολύ το βαρύναμε το πράγμα… να σχολιάσουμε και τον
κακομούτσουνο/άσχημο/κακοντυμένο/κακομοίρη/αμόρφωτο/…. που περνάει από
μπροστά μας… Κι εκείνο το ανκεδοτάκι με το «ΠΙΚΠΑ», το θυμάται κανείς?
Να γελάσει το χειλάκι μας ρε παιδιά…
Καθ’ ότι ο σαρκασμός και η κοροϊδία, είναι το μόνο χιούμορ που γνωρίζουμε…
Καθ’ ότι απεταξάμην μεν το φασισμό/ναζισμό/ρατσισμό, αλλά μόνο των άλλων…
Καθ’
ότι δεν συνειδητοποιούμε, ότι κάθε φορά που κρίνουμε την αξία ενός
ανθρώπου από τη φάτσα, τη μόρφωση, τη διανοητική, ψυχική και σωματική
του υγεία, τα λεφτά, το επάγγελμα, την κοινωνική του θέση, είναι το ίδιο
άδικο, το ίδιο επονείδιστο και το ίδιο επικίνδυνο με τα κριτήρια των
υπολοίπων φασιστών…
Καθ’
ότι δεν το χωράει το συμβατικό μας μυαλουδάκι, ότι δεν υπάρχουν ανώδυνα
και αθώα «περιθώρια», ή «ολίγον» ρατσιστές. Το συνάνθρωπο τον
σκοτώνουμε και τον πονάμε, κάθε φορά που τον
υποτιμάμε/εξοβελίζουμε/περιθωριοποιούμε γιατί δεν μας μοιάζει, γιατί δεν
ανταποκρίνεται στη δική μας ιδέα περί ανεκτού…
Καθ’
ότι δεν αντιλαμβανόμαστε ότι και η δική μας «ευγονική» στηρίζεται στην
ίδια βάση, με των ναζιστών… Ό,τι δεν ικανοποιεί την περιβόητη αισθητική
μας και τα κοινωνικά μας «πρέπει», είναι άξιο αρχικά εμπαιγμού… και μετά
τι…? Το δύσκολο είναι να ριζώσει η ιδέα της «δικαιολογημένης» απόρριψης
για όσους αποκλίνουν από τα άθλια κοινωνικά και αισθητικά μας πρότυπα…
μετά όμως, ο δρόμος είναι ανοιχτός για κάθε «ενδεδειγμένο μέτρο»…
Καθ’
ότι δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο κακομοίρηδες είμαστε όλοι εμείς, που το
δικό μας γόητρο, μπορούμε να το χτίσουμε μόνο πάνω στην απομείωση των
άλλων… κι αφού το μπόι μας δεν φτάνει για τα μεγάλα και τα ωραία… ας
τσακίσουμε τα εύκολα θύματα… όσους η δική μας κοινωνία και τα δικά μας
μέτρα και σταθμά – αφού είμαστε η περιβόητη πλειοψηφία – τους έχει
ονοματίσει ως «λειψούς», «μικρούς» και «διαφορετικούς»… Έτσι, για να
νιώσουμε εμείς «μεγάλοι»…
Καθ’
ότι δεν υποψιαζόμαστε ότι η πιο αντιφασιστική ενέργεια που μπορούμε να
κάνουμε είναι να σεβόμαστε το διαφορετικό, όχι απλά να το ανεχόμαστε μετά χιλίων εμπαιγμών … και κυρίως, να ανοίξουμε τα
μάτια στις δικές μας ατέλειες και να καταλάβουμε μια για πάντα ότι η
περίφημη «τελειότητά» μας είναι αρρώστια… το υγειές, το φυσιολογικό, το
κανονικό, το όμορφο… είναι το ατελές…
Καθ’
ότι μας έρχεται εύκολο να πάμε στην πορεία, να φωνάξουμε και να
διαδηλώσουμε ενάντια στην κατάντια ΤΟΥΣ – δηλαδή το σύμπτωμα, αλλά να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης ΜΑΣ και την παιδεία ΜΑΣ –δηλαδή την αιτία, είναι μεγάλη ιστορία…
Καθ’ ότι τη σβάστικα στη σημαία του απέναντι, τη βλέπουμε με ευκολία, αλλά αυτή που είναι φυτεμένη στο μυαλό μας, την αγνοούμε…
Την
επόμενη φορά λοιπόν, που μετά την αντιφασιστική μας πορεία και, παρά τα
αντιφασιστικά μας διαπιστευτήρια και γαλόνια, δεν θα έχουμε τα κότσια
να πούμε στο διπλανό μας μικρόψυχο, κομπλεξικό «ακτιβιστή», που
κοροϊδεύει τον εύκολο και «πολιτικά ορθό στόχο», να το βουλώσει…
Την επόμενη φορά που θα φοβηθούμε να πάρουμε θέση στα ανόητα αστειάκια της παρέας, γιατί πώς
να το κάνουμε… ε, καλό το προσωπικό μας ήθος, αλλά όσο να ‘ναι, η
αποδοχή των άλλων, η έγκριση της παρέας, είναι καλύτερη και πιο
αναγκαία…
Την επόμενη φορά που όταν δούμε το αβγό του φιδιού, θα πάμε σαν καλές και πρόθυμες κότες να το κλωσήσουμε…
Ε, τότε… ας έχουμε τουλάχιστον την ευθιξία να κοκκινίσουμε… από ντροπή για την υποκρισία μας…
Υ.Γ.
Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα. Δεν τα εξομοιώνω. Δεν είναι όλα ίσης
βαρύτητας και επικινδυνότητας – βραχυπρόθεσμα όμως. Γιατί,
μακροπρόθεσμα, οι κοινωνίες μας στάθηκαν πάντοτε ανίκανες να προβλέψουν
ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος και η επόμενη «μέθοδος».
Εξ’
ου και λίγο ωφελεί, να κόβουμε κάθε φορά τους «βλαστούς», με πορείες,
τιμωρίες και διαμαρτυρίες, αν αφήνουμε ανέπαφη τη ρίζα. Και την εκρίζωση
αυτή, μόνο η παιδεία μπορεί να την επιτύχει. Και μάλιστα η παιδεία, με
την αληθινή της έννοια: αυτή που φτιάχνει ολοκληρωμένους, ακέραιους
ανθρώπους και όχι παραμορφωμένα ανδρείκελα.
