"Δώδεκα και μισή. Πώς πέρασεν η ώρα.
"Ένας κανίβαλος είναι ένας άνθρωπος που αγαπά τον πλησίον του με σάλτσα."
"Έχω γνωρίσει τι σημαίνει να πεινάς, αλλά πάντα πήγαινα αμέσως στο εστιατόριο."
"Ο γιατρός μου συνέστησε να σταματήσω τα δείπνα για τέσσερις. Εκτός κι αν παρευρίσκονται και άλλοι τρεις άνθρωποι."
ΠΡΕΒΕΖΑ. Ένα βροχερό Σαββατιάτικο απόγευμα στα μέσα του Οκτωβρίου. Διασχίζοντας το λασπωμένο προαύλιο στο κάστρο του Αγ. Ανδρέα. Μας υποδέχτηκε μ' ένα πλατύ χαμόγελο η Λίλη Σακκά. Ψυχή και κινητήριος νους του όλου εγχειρήματος. Μια φίλη εμπνευσμένη και ταλαντούχα. Αλλά και τα υπόλοιπα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, όπου κατέθεσαν μεράκι, μόχθο και ψυχή για να στηθεί το εκεί Θεατρικό Εργαστήρι. Στο εγκαταλελειμμένο κτίριο του στρατού. Που με αγάπη και πολλή προσωπική δουλειά (και με τη συμπαράσταση του Δήμου Πρέβεζας) το μετέτρεψαν σ' ένα θεατράκι - κόσμημα, που θα το ζήλευαν πολλές θεατρικές ομάδες.
Και μια παράσταση πρωτότυπη, ανήσυχη, δημιουργική, που δεν την βρίσκεις εύκολα σε επαρχιακή πόλη. Το έργο «Η δικτατορία της ομορφιάς», αφορούσε σύνθεση κειμένων της ίδιας της Λίλης. Ζήτημα βασανιστικό. Και σύγχρονο. Ενώ η σκηνοθεσία της, ανέδειξε με τρόπο γλαφυρό και ευφάνταστο όλες τις όψεις ενός παραμορφωμένου πλέον εσωτερικού μας σύμπαντος κι όλες τις αποτρόπαιες δια-προσωπικές και κοινωνικές παραμέτρους. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους.
Ζεστές οι καρδιές
Λευκάδα, Σάββατο 11 Δεκεμβρίου. Το κρύο αβάσταχτο, αλλά ζεστές οι καρδιές και τα βλέμματα. Βραδάκι, ανηφορίζοντας για το Κέντρο Νεότητας στα Βαρδάνια. Εκεί που, μαθητές Γυμνασίου, στην άπλα της λιμνοθάλασσας μέχρι τη Γύρα, κρυφοζεσταίναμε όνειρα. Εκεί που τώρα, το πείσμα κι η ακλόνητη πίστη της Λουκίας Κατωπόδη (πλαισιωμένη απ' τα παιδιά του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου) με πολλή προσωπική δουλειά (αλλά και με συνεχή πίεση προς τις υπηρεσίες του Δήμου) μετέτρεψαν στο νέο θεατρικό στέκι της Λευκάδας.
Πρόκειται για τον 6ο χρόνο συνεχούς δημιουργικής δράσης του Θεατρικού Εργαστηρίου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας, και η παράσταση με το «Ρομπέρτο Τσούκο» του Μπ. Μ. Κολτές έρχεται να επισφραγίσει ακριβώς αυτό. Πως το μεράκι, η πίστη, η θέληση, η ομοψυχία, η σύμπνοια, η αγάπη για το θέατρο και η σκληρή δουλειά (και πάνω απ' όλα η γνώση, η συνέπεια κι ο επαγγελματισμός της Λουκίας), μέχρι και θαύματα καταφέρνουν. Γιατί ήταν όντως θαύμα. Πώς γέμισε ο «άδειος χώρος» (κατά την έννοια που του δίνει ο Πήτερ Μπρουκ) με ευαισθησία και τρυφερότητα και με αυταπάρνηση και λαγνεία. Για να αποκαλυφθεί το μεγαλείο της απέλπιδας Σκληρότητας μέσα σε κοινωνία κραυγαλέας υποκρισίας, σε κόσμο φοβικό, περιχαρακωμένο, ανερμάτιστο. Μέσα σε τέτοιο περιβάλλον, η διαδρομή του Ρομπέρτο Τσούκο (ενός αμήχανου «μικρού θεού» -«αήθους» δολοφόνου κατά συρροήν κατά το αστυνομικό δελτίο), δείχνει σχεδόν προδιαγεγραμμένη. Αρκούντως όμως αποκαλυπτική.
Βρήκα ευφυέστατη θεατρικά τη σκηνοθετική προσέγγιση της Λουκίας Κατωπόδη. Ξετύλιξε τη δράση της καρέ-καρέ, επικεντρώνοντας στα κοντινά, συνθέτοντας τη φυσιογνωμία της παράστασης στιγμή-στιγμή, από το «επί μέρους» στο «όλον». (Αυτό προϋποθέτει, θα ‘λεγα, και η σπειροειδής, διαβρωτική γραφή του Γάλλου συγγραφέα). Αποσπώντας από τους ηθοποιούς της ερμηνείες αξιοζήλευτες. Από καρδιάς Λουκία ένα μεγάλο-μεγάλο Εύγε. Καθώς και σ' όλα ανεξαιρέτως τα παιδιά.
Από νωρίς το θεατράκι γεμάτο. Η ανταπόκριση του Λευκαδίτικου κοινού αντάξια ενός μεγάλου θεατρικού γεγονότος. Απόδειξη ότι η ντόπια δημιουργία (σε όλα τα νησιά και σ' όλα τα επίπεδα) εφ' όσον υποστηριχθεί, μπορεί να κάνει πολλά. Και να προσφέρει στον αποδιοργανωμένο μας τόπο (επιεικώς το λέω) ακόμη περισσότερα.
«Στάσεις - Καταστάσεις 2010»
Και για την Κέρκυρα. Κώστας Τόμπρος «Στάσεις - Καταστάσεις 2010» (υπό την αιγίδα του Υπ. Πολιτισμού - 21η Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων) από τις 20/12 στο ανακαινισμένο καθολικό παρεκκλήσι στο Παλαιό Φρούριο. Συνεργάτης και φίλος ο Κωνσταντίνος, απόφοιτος της ΑΣΚΤ, ένα μεγάλο εικαστικό κεφάλαιο. Και μέσα από την τωρινή δουλειά του πολύ πιο μεστός και πιο ώριμος. Η μεικτή τεχνική του (ή γλυπτική μήπως;) απογειώνει τις μορφές και τα σύμβολα. Μορφές εσωτερικής αντίστασης και διαμαρτυρίας που εκφωνούν, σε επέκταση χρόνου και σε βάθος τοπίου, μια μαρτυρική θετικότητα. Ο περίπατος ως εκεί θα σας αποζημιώσει. Μέχρι τις 10 Ιανουαρίου. Μην αμελήσετε.
*καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ.
Μιά φωνακλού. κακάσχημη, κακιά και ξυνή γυναίκα μπαίνει στο Wal-Mart με τα δύο παιδιά της, φωνάζοντάς τους διαρκώς με δυσάρεστο τρόπο από την είσοδο. Ο επί της υποδοχής του Wal-Mart της λεει χαρούμενα: "Καλή σας μέρα και καλώς ήλθατε στο Wal-Mart. Χαριτωμένα παιδάκια έχετε. Δίδυμα είναι;"
Η απαίσια γυναίκα σταμάτησε να φωνάζει ίσα-ίσα για να πεί, "Διάολε δεν είναι δίδυμα. Το μεγαλύτερο είναι 9 και το άλλο είναι 7. Πως σούρθε ότι είναι δίδυμα; Τυφλός είσαι ή χαζός;"
"Ούτε τυφλός είμαι ούτε χαζός κυρία μου" απάντησε ο επι της υποδοχής. "Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω ότι κάποιος θα σε πήδαγε 2 φορές."
"Για να φτιάξεις τον “σοσιαλισμό” πρέπει πρώτα να διδάξεις Αξιοπρέπεια κάτι που μόνο στά όνειρά μας μπορεί να συμβεί"
"Ο σοσιαλισμός είναι παραβίαση της αμερικανικής αρχής ότι δεν πρέπει να χώνεις τη μύτη σου στις δουλειές των άλλων, εκτός αν πρόκειται να βγάλεις κανένα φράγκο."
"Ένας κομμουνιστής μοιάζει με κροκόδειλο. Όταν ανοίγει το στόμα του δεν ξέρεις αν είναι για να χαμογελάσει ή να σε κατασπαράξει."Η δύναμη της ψυχής δεν έχει όρια. Ακόμη και ο θάνατος δεν μπορεί να κάμψει το αγέροχο πνεύμα!...Ένα υπέροχο μάθημα ζωής-θανάτου.
ΚΕΡΚΥΡΑ. Τα φετεινά Χριστούγεννα, σκέφτομαι τους Έλληνες. Στο δρόμο το μακρύ τον δίχως γυρισμό που τους ξεσέρνει όπως το κάρο από τα γκέμια στο ζυγό, η αβελτηρία, η αμετροέπεια. Η έπαρση η χαμερπής εντεταλμένων ηγετών και η επέλαση των μετρίων. Υμνώ την αγωνία όσων υπέφεραν και μόχθησαν σε πείσμα της ιστορίας. Όσων προδόθηκαν ακόμη μια κι ύστερα λοιδορήθηκαν. Αλλά δεν έσκυψαν και δε γονάτισαν. Κι ας έμειναν μόνοι. Προσβλέποντας σε μέλλον ολοφώτεινο. Όπου μαμή του, η τωρινή μας απάντηση είναι. Πόσο ακόμα να ξημερώσει...
Τα φετεινά Χριστούγεννα, σκέφτομαι την Ιρλανδία. Σκέφτομαι το Δουβλίνο του ‘16 και την απελευθέρωση. Με τις ατέλειωτες σειρές των συσσιτίων. Μια κοινωνία περήφανη που χύθηκε όπως καυτό μολύβι ακατέργαστο και διέρρευσε σε όλη την Αμερική, χώμα, νερό και όνειρο, δημιουργική πρώτη ύλη. Ένα ζεστό ποτό σε μπυραρία στο Λίμερικ μέσα απ' τα μάτια τα κυματιστά της Λίαν. Σπούδαζε τότε Ανθρωπογεωγραφία. Έφευγαν τα μαλλιά της πίσω μέχρι τον ωκεανό. Στα χέρια της κρατούσε οδοφράγματα. Απόγευμα ήταν. Υμνώ από τότε όσο μπορώ τον Σάμιουελ Μπέκετ και τον Μπρένταν Μπίαν, τον Ντύλαν Τόμας και τον Τζέιμς Τζόις. Στιγμές που αιχμαλωτίζουν την αιωνιότητα και προσδιορίζουν μέσα μου βαθιά το ανέφικτο. Νύχτες του Μπέλφαστ.
Τα φετεινά Χριστούγεννα, σκέφτομαι την Πορτογαλία. Που οι Μαντρεντέους σώπασαν. Όχι, δεν είναι αυτή η Λισσαβόνα του Βέντερς. Κάτι έχει αλλάξει εδώ. Που έμεινε μηδαμινό. Μόνο η θλίψη της παρέμεινε ίδια. Με τι καρδιά τα τραμ ν' ανηφορίσουνε τα στενοσόκακα. Με τι φωτιά να τραγουδήσουν τώρα τα νερά στον κόλπο του Τάγου. «Ω, θάλασσα αλμυρή, πόσο πολύ από τ' αλάτι σου/ δάκρυα Πορτογάλων είναι»... Η πρόσφατη διαδήλωση κραύγασε τη Σιωπή της. Απίστευτα εκκωφαντική Σιωπή. Κατέκλυσε την αγορά της Ριμπέϊρα που τη βρήκε άδεια. «Πρέπει να διαλέξουμε αν θα τρώμε ή θα πληρώνουμε τα χρέη μας. Δεν μπορούμε να τα κάνουμε και τα δύο», είπε ο νεαρός σερβιτόρος. «Ποιο μέλλον» αναστέναξε, «δεν έχουμε μέλλον». Υμνώ το βλέμμα το αποφασιστικό του Ηθο(ς)ποιού Νούνο Νούνιες έξω από το καφέ «Brazileira», διαμαρτυρόμενος για τη μείωση κατά 25% του προϋπολογισμού για τις Τέχνες. Τον συνόδευε η «Χορωδία της Απελπισίας» -αποτελούμενη από επαγγελματίες τραγουδιστές. Κι απέναντι, το μπρούτζινο άγαλμα του Φερνάντο Πεσσόα. «... Για τα ταξίδια μας, πόσες μητέρες δεν έκλαψαν/ Πόσα παιδιά άδικα προσευχήθηκαν/ Πόσες αρραβωνιαστικιές έμειναν δίχως άντρα/ Για να γίνεις εσύ, θάλασσα, κτήμα δικό μας ...»
Που λέω καμιά φορά, μπορεί και να μου φάνηκε. Είδα τον κ. Στρος Καν (πρώην εξεγερμένο στις τάξεις της «Ένωσης Κομμουνιστών Φοιτητών» -UEC- στο Παρίσι και για την τρέχουσα χρονιά προεδρεύοντα της λέσχης Μπίλντερμπεργκ) και εν συνεχεία τον κ. Όλι Ιλμάρι Ρεν (γεννημένο στο μακρινό Μικέλι στα 1962 κι έκτοτε καταιγιστικά ανερχόμενο) να μας κουνούν το δάχτυλο υπαινικτικά από τα έδρανα του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Το δάχτυλο το απειλητικό των Τοκογλύφων. Ταφόπλακα στις όποιες πιθανότητες ανάκαμψης της οικονομίας μας, στην όποια μας αξιοπρέπεια, στην όποια ελπίδα είχαμε για να ξεφύγουμε τη χρεοκοπία. Εικόνα Ντροπής. Μαύρη σελίδα της Ελληνικής Βουλής. Σαν να ‘χαμε ηττηθεί σε πόλεμο. Που ούτε επί Τρικούπη δεν έγιναν έτσι. Τώρα το μάθαμε καλά. Τα δικαιώματα των Σάϊλοκ όλης της γης εξασφαλισμένα. Κι η χώρα στην κατάψυξη. Καθότι μίας ύφεσης, τα μύρια όσα έπονται. Εύγε λοιπόν, καλά τα καταφέρατε. Αλλά δεν θα μπορέσω κ. Παπανδρέου (και οι συν αυτώ) να σας πω Καλά Χριστούγεννα φέτος.
Υ.Γ.: Ή όπως θα ‘λεγε κι ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ «κανείς δε μπορεί να σε καβαλήσει αν δεν είσαι σκυμμένος».
*καλλιτεχνικός διευθυντής του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ.
ια υπέροχη δουλειά με εργαλεία καθημερινής χρήσης που "ζωντανεύουν" και μετατρέπονται σε θαλάσσια τέρατα. Μια δημιουργία του PES που παρουσιάστηκε στο Showtime channel.
Χθες είχαμε την 38η παραίτηση του κυρίου Πατέρα και 44η του κυρίου Βγενόπουλου. Μιας και είμαστε στο εορταστικό κλίμα των Χριστουγέννων τους εύχομαι να τις εκατοστίσουν…Παρεμπιπτόντως, υπάρχει κανείς είτε αγνός, είτε …πονηρός φίλαθλος του Παναθηναϊκού που να πιστεύει ότι το πλοίο εγκαταλείπεται λόγω της βίας στα γήπεδα; Δηλαδή όταν μπήκαν στον Παναθηναϊκό ο Βγενόπουλος με τον Πατέρα, με τι πίστευαν ότι έχουν να κάνουν; Με κολεγιόπαιδα και παρθένες κορασίδες; Είναι τυχαίο που ούτε οι Βαρδινογιάννηδες, αλλά ούτε και οι Γιαννακόπουλοι είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν την ευθύνη σε αυτή τη δύσκολη στιγμή; Τα πράγματα είναι απλά και πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθούν ξεκάθαρα: Πρώτον, η ομάδα λόγω κακοδιαχείρισης (και όχι μόνο) έχει μπει πολλά εκατομμύρια μέσα και δεύτερον, δεν προχώρησε τελικά το θέμα με την ανέγερση του γηπέδου από όπου περίμεναν να έρθουν τα …μπικικίνια. Το ότι μπήκαν τρεις πιτσιρικάδες μέσα στο γήπεδο μετά το ματς με το Βόλο, ήταν απλά μια αστεία αφορμή και ένα ανεκδιήγητο άλλοθι. Αυτά να τα βλέπουν οι φανατικοί οπαδοί των ομάδων που έχουν φτύσει αίμα (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για τη μεγάλη τους αγάπη. Δεν υπάρχουν τη σήμερον ημέρα, ιδέες φίλες και φίλοι και μην τους αφήνετε να σας παραμυθιάζουν. Οι οπαδοί του Παναθηναϊκού αντί να τους παρακαλάνε και να φιλάνε κατουρημένες ποδιές ας τους γυρίσουν επιδεικτικά την πλάτη, όπως κάναμε η πλειοψηφία των ψηφοφόρων στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές που καταφέραμε να γελοιοποιήσουμε όλο το σαθρό πολιτικό μας σύστημα. Ας αναλάβει δράση η Θύρα 13 από την οποία αναμένω επίσημη ανακοίνωση που θα βάζει τα πράγματα στη θέση τους…
bookenemy.
| Ο μικρός μπαίνει ένα βράδυ ξαφνικά στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του και βρίσκει την μαμά του να είναι σκαρφαλωμένη πάνω στον μπαμπά του και να πηγαίνει πάνω - κάτω. Με το που τον βλέπουν οι γονείς του σταματούν και η μητέρα του γρήγορα «κατεβαίνει» και τυλίγεται στα σκεπάσματα. «Τι κάνατε εσύ και ο μπαμπάς;», ρωτάει ο μικρός. «Εεεε....ο μπαμπάς σου έχει μεγάλη κοιλιά και μερικές φορές πρέπει να ανέβω πάνω του και να την πιέσω για να γίνει ίσια», του απαντάει η μητέρα του. «Χάνεις το χρόνο σου μαμά» λέει πάλι ο μικρός, «όταν εσύ πας για ψώνια η κυρία από δίπλα έρχεται, πέφτει στα γόνατα και του την ξαναφουσκώνει!!! |
Μια γρήγορη α/μ φωτογραφική άποψη των εγκαινίων της Μόνιμης έκθεσης φωτογραφίας της Λέσχης μας, στο Μαράσλειο Μέγαρο. Το video υποστηρίζει 1080 HD.
Photo Gallery: http://www.spandis.gr/photogallery/v/color/photoprojects/maraslio/15click/
Μια πολύ όμορφη ταινία μικρού μήκους από τον Will Hoffman με τον τίτλο Moments. Πρόκειται για ένα βίντεο που παρουσιάζει όλες τις διαφορετικές στιγμές της ζωή μας. Χαρά, λύπη, απόγνωση, θυμός, αγάπη και όλα αυτά που είναι η ουσία της εγκόσμιας ζωής μας. Δείτε το βίντεο και ίσως σας κάνει να σκεφτείτε ξανά, το πώς ξοδεύετε το χρόνο σας...
