Σήμερα, στις 3 μ.μ. στη γενέτειρά του, στο Σκριπερό, ο Αριστείδης Τσιλιμπάρης θα γίνει για φίλους και γνωστούς ο «πρωταγωνιστής», αφού σε όλη τη διάρκεια της ζωής του βρισκόταν στο «παρασκήνιο», δίνοντας σε άλλους την ευκαιρία ν’ ανέβουν στη σκηνή.
Ο Αριστείδης Τσιλιμπάρης συνέδεσε το όνομά του με την «Κερκυραϊκή Καλλιτεχνική Σκηνή» στα χρόνια της «ακμής» της, την ανέβασε όσο ψηλότερα γινόταν, βάζοντας - όχι σπάνια - «το χέρι στην τσέπη» για να καταφέρει, μαζί με το ολόψυχο δόσιμο, να βοηθήσει στο ανέβασμα παραστάσεων που άγγιζαν τον επαγγελματισμό.
Το πάθος του για το θέατρο τον έφερνε συχνά - πυκνά σε διενέξεις, ανελέητους αγώνες και προσπάθειες να επιβιώσει η θεατρική παιδεία στην Κέρκυρα, διατηρώντας επίπεδο ανάλογο των προσδοκιών του.
 |
| Εφυγε κι ο Αρης |
Η θητεία του, αργότερα, στο ΔΗΠΕΘΕ, σημαδεύτηκε, επίσης, με εμμονή στην ποιότητα αλλά, κυρίως αξίζει να σημειώσουμε ότι το ίδιο το ΔΗΠΕΘΕ υφίσταται ακριβώς χάρη στους αγώνες που ο ίδιος προσωπικά έδωσε σε υπουργεία και υπουργούς.
Το όνομά του το συνέδεσε ακόμη με τη συντήρηση του «Φοίνικα», το άνοιγμα του θερινού σινεμά, την προσπάθεια αναβίωσης του Δημοτικού Θεάτρου και φυσικά με την κατασκευή του θεάτρου «Ρένα Βλαχοπούλου» στο «Μον Ρεπό».
Τη θεατρική του παιδεία την όφειλε στην τακτική παρακολούθηση παραστάσεων, στη μελέτη θεατρικών βιβλίων, στη νυχθημερόν αφοσίωσή του στην ερασιτεχνική θεατρική δημιουργία.
Όταν το 1988 ανηφορίζαμε το δρομάκι προς την Αγία Βαρβάρα Σκριπερού, μου είχε πει: «Τη ζωή μου την αφιερώνω σε ό, τι αγαπώ», γελώντας είχε προσθέσει: «Ε, το θάνατό μου, σε όσους με μισούν για ό, τι αγαπώ!».
Ήταν μόνος, όταν πέθανε, μου είπε ένας καλός του φίλος δακρύζοντας… Όπως - πραγματικά - μόνος ήταν σε όλη του τη ζωή…
*************************************************************************************
ο
Αριστείδης Τσιλιμπάρης... Μακράν του κόσμου τούτου ο δάσκαλος και ο δημιουργός... Που όσο ωρίμαζε τόσο μας κέρδιζε με το χαμόγελό του, την δοτικότητά του αλλά και την πολυσχιδή δημιουργικότητά του. Δεν φεύγει πλήρης ημερών ο Αριστείδης, γιατί -είματε βέβαιοι- χωρίς το τραγικό τελευταίο συμβάν στην κατάσταση της υγείας του, είχε χρόνια και χρόνους να προσφέρει στον τόπο, που υπηρέστησε ακάματα, με συνέπεια και σταθερότητα. Πίσω από κάθε σοβαρό έργο πολιτισμού, ιδιαίτερα των θεατρικών δρώμενων στο νησί, ο Αριστείδης άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα του... Τον θυμάμαι, αληθινό οικοδόμο, όταν μαζί με τον Ακη τον Χερδάρη και λιγοστούς τους συνεργάτες κατάφερναν να ξαναδώσουν πνοή στον εγκαταλελειμμένο "ΦΟΙΝΙΚΑ" κάνοντάς τον χώρο πλούσιας θεατρικής δράσης, ιδιαίτερα του ΔΗΠΕΘΕ. (Το γιατί αργότερα κατέρρευσε ο Φοίνικας, είναι μία άλλη ...διαφορετικού ήθους Κερκυραϊκή ιστορία...).
Η Κέρκυρα, που δεν αναγνώρισε πάντοτε το έργο του οφείλει -έστω και τώρα- να τον τιμήσει... Θα είναι τιμητικό για μας... Για τον Αριστείδη μιλάει το καταγεγραμμένο του έργο..
http://matiescorfu.blogspot.com/.
Διαβαστε Περισσοτερα...
