Τι θα βγάλουν οι κάλπες στις ΗΠΑ την Τρίτη; Ο - για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας- Αφροαμερικανός υποψήφιος των Δημοκρατικών για την Προεδρία, Μπάρακ Ομπάμα, προηγείται στις δημοσκοπήσεις με μεγάλη απόσταση από τον Ρεπουμπλικάνο, Τζών Μακέϊν. Ωστόσο, δεν είναι λίγοι εκείνοι που διατηρούν ισχυρές επιφυλάξεις για το εάν τα αποτελέσματα των γκάλοπ θα εκφραστούν και στις κάλπες. Κι’ αυτό, εξαιτίας του συγκεκαλυμμένου αλλά έντονου ρατσισμού που υπάρχει στις ΗΠΑ. Επικαλούνται δε, το «φαινόμενο Bradley».
Πρόκειται για το μαύρο Δήμαρχο του Λος Άντζελες, Tom Bradley, ο οποίος το 1982 έβαλε υποψηφιότητα για κυβερνήτης της Καλιφόρνια εκ μέρους του Δημοκρατικού κόμματος. Και τότε, οι δημοσκοπήσεις τον έφεραν με τουλάχιστον 7% διαφορά από τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, Τζώρτζ Ντούκμετζάν. Όμως, προς γενική έκπληξη ο Μπρέντυ έχασε. Οι αναλυτές απέδωσαν το αποτέλεσμα στον υφέρποντα ρατσισμό της λευκής Αμερικής. Στο ίδιο φαινόμενο προσέκρουσε και ο Ντάγκλας Ουάιλντερ, ο πρώτος Αφροαμερικανός που εξελέγη κυβερνήτης στην Πολιτεία της Βιρτζίνια το 1990. Παρ’ ότι οι δημοσκοπήσεις του έδιναν σαφές προβάδισμα, τελικά νίκησε με απειροελάχιστη διαφορά από τον λευκό Ρεπουμπλικάνο. Να σημειωθεί ότι σήμερα δημοσκοπήσεις που διεξάγονται στις ΗΠΑ, δείχνουν ότι για το 37% των αμερικανών θα παίξει μεγάλο ρόλο στην απόφασή τους για το ποιόν θα ψηφίσουν, το θέμα του χρώματος του υποψηφίου.
Από την άλλη μεριά, αν κρίνει κανείς από την αμέριστη υποστήριξη -και βέβαια την γενναιόδωρη χρηματοδότηση- του Ομπάμα εκ μέρους σημαντικής μερίδας του αμερικανικού οικονομικού κατεστημένου, μπορεί να ρισκάρει την πρόβλεψη ότι τελικά ο Αφροαμερικανός θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Δίχως να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι ο Ομπάμα θα κάνει επανάσταση στις ΗΠΑ, είναι προφανές πως ισχυροί κύκλοι της χώρας έχουν πεισθεί ότι, ύστερα από μια οκταετία Μπούς που συσσώρευσε τρομερά αδιέξοδα στη χώρα, είναι
καιρός για μια γενναία ανανέωση της εικόνας του πολιτικού συστήματος τόσο προς την κοινή γνώμη στο εσωτερικό, όσο και διεθνώς. Κάτι τέτοιο εξυπηρετείται μόνο και μόνο από την ελπίδα που κουβαλάει το χρώμα του Ομπάμα.
Την ίδια στιγμή. Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η επιθετική πολιτική της μονομέρειας που εγκαινιάστηκε και εφαρμόστηκε επί Μπούς, πρέπει να αντικατασταθεί με μια πολιτική παγκόσμιων συμμαχιών των ΗΠΑ με ομάδες κρατών (π.χ. Ε.Ε.) ή με την πολιτική της συναίνεσης και του διαλόγου με τις ισχυροποιούμενες δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, κ.ο.κ.). Θεωρητικά αυτό το προφίλ το έχει καλλιεργήσει ο Ομπάμα. Αυτή η αλλαγή πλεύσης επιβάλλεται και λόγω του ότι οι ΗΠΑ έχουν ανοίξει ταυτόχρονα πάρα πολλά μέτωπα, τα οποία αδυνατούν να «μαζέψουν» μόνες τους.
Όσον αφορά τα ελληνικά συμφέροντα, αν και ουδείς πρέπει να τρέφει αυταπάτες, ο Ομπάμα έχει εκφράσει πιο φιλελληνικές θέσεις, ιδίως σε σχέση με τα Βαλκανικά και τα Σκόπια. Μείζον θέμα είναι πάντως, ποια στάση θα κρατήσει, εάν εκλεγεί πρόεδρος, απέναντι στον πλέον επικίνδυνο γείτονα, την Τουρκία.
Πρόκειται για το μαύρο Δήμαρχο του Λος Άντζελες, Tom Bradley, ο οποίος το 1982 έβαλε υποψηφιότητα για κυβερνήτης της Καλιφόρνια εκ μέρους του Δημοκρατικού κόμματος. Και τότε, οι δημοσκοπήσεις τον έφεραν με τουλάχιστον 7% διαφορά από τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο, Τζώρτζ Ντούκμετζάν. Όμως, προς γενική έκπληξη ο Μπρέντυ έχασε. Οι αναλυτές απέδωσαν το αποτέλεσμα στον υφέρποντα ρατσισμό της λευκής Αμερικής. Στο ίδιο φαινόμενο προσέκρουσε και ο Ντάγκλας Ουάιλντερ, ο πρώτος Αφροαμερικανός που εξελέγη κυβερνήτης στην Πολιτεία της Βιρτζίνια το 1990. Παρ’ ότι οι δημοσκοπήσεις του έδιναν σαφές προβάδισμα, τελικά νίκησε με απειροελάχιστη διαφορά από τον λευκό Ρεπουμπλικάνο. Να σημειωθεί ότι σήμερα δημοσκοπήσεις που διεξάγονται στις ΗΠΑ, δείχνουν ότι για το 37% των αμερικανών θα παίξει μεγάλο ρόλο στην απόφασή τους για το ποιόν θα ψηφίσουν, το θέμα του χρώματος του υποψηφίου.
Από την άλλη μεριά, αν κρίνει κανείς από την αμέριστη υποστήριξη -και βέβαια την γενναιόδωρη χρηματοδότηση- του Ομπάμα εκ μέρους σημαντικής μερίδας του αμερικανικού οικονομικού κατεστημένου, μπορεί να ρισκάρει την πρόβλεψη ότι τελικά ο Αφροαμερικανός θα είναι ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ. Δίχως να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση ότι ο Ομπάμα θα κάνει επανάσταση στις ΗΠΑ, είναι προφανές πως ισχυροί κύκλοι της χώρας έχουν πεισθεί ότι, ύστερα από μια οκταετία Μπούς που συσσώρευσε τρομερά αδιέξοδα στη χώρα, είναι
καιρός για μια γενναία ανανέωση της εικόνας του πολιτικού συστήματος τόσο προς την κοινή γνώμη στο εσωτερικό, όσο και διεθνώς. Κάτι τέτοιο εξυπηρετείται μόνο και μόνο από την ελπίδα που κουβαλάει το χρώμα του Ομπάμα.Την ίδια στιγμή. Αποτελεί κοινή πεποίθηση ότι η επιθετική πολιτική της μονομέρειας που εγκαινιάστηκε και εφαρμόστηκε επί Μπούς, πρέπει να αντικατασταθεί με μια πολιτική παγκόσμιων συμμαχιών των ΗΠΑ με ομάδες κρατών (π.χ. Ε.Ε.) ή με την πολιτική της συναίνεσης και του διαλόγου με τις ισχυροποιούμενες δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, κ.ο.κ.). Θεωρητικά αυτό το προφίλ το έχει καλλιεργήσει ο Ομπάμα. Αυτή η αλλαγή πλεύσης επιβάλλεται και λόγω του ότι οι ΗΠΑ έχουν ανοίξει ταυτόχρονα πάρα πολλά μέτωπα, τα οποία αδυνατούν να «μαζέψουν» μόνες τους.
Όσον αφορά τα ελληνικά συμφέροντα, αν και ουδείς πρέπει να τρέφει αυταπάτες, ο Ομπάμα έχει εκφράσει πιο φιλελληνικές θέσεις, ιδίως σε σχέση με τα Βαλκανικά και τα Σκόπια. Μείζον θέμα είναι πάντως, ποια στάση θα κρατήσει, εάν εκλεγεί πρόεδρος, απέναντι στον πλέον επικίνδυνο γείτονα, την Τουρκία.
