Αμετανόητος...

Μια λέξη συγνώμη, δεν βγήκε από τα χείλια του ούτε για μια στιγμή. Σκληρός σαν τον θάνατο, πυροβόλησε για άλλη μια φορά τον Αλέξανδρο. Τον...παρουσίασε χούλιγκαν, πλουσιόπαιδο, που είχε "χόμπυ" τα Εξάρχεια. Είχε αποβληθεί απ' την σχολή Μωραίτη. Άλλαζε σχολεία, γεγονός που "αποτυπώνει μια αποκλίνουσα συμπεριφορά". Από την άλλη πλευρά, ένας καβγατζής και αμετροεπής δικηγόρος, που έσπευσε να βγάλει πριν από την ώρα του το πόρισμα της βαλλιστικής για να εκμεταλλευτεί επικοινωνιακά το ενδεχόμενο του εξοστρακισμού. Ο Κορκονέας ένα τέτοιο τύπο χρειαζόταν για να τον υπερασπισθεί. Αμετανόητο...

Διαβαστε Περισσοτερα...

Ο αναρχικός και ο αυτόνομος

Επειδή σ’αυτόν τον τόπο δεν έχουμε καταλάβει τίποτε είναι καιρός να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.
Το αναρχικό κίνημα και η αυτονομία δεν είναι αυτό που σερβίρεται καθημερινά από τους τηλεοπτικούς αστέρες, οι οποίοι θέλουν να πιστέψει ο κόσμος ότι ο αναρχικός και ο αυτόνομος είναι ένα άτομο που οπού περνάει καίει και καταστρέφει.
Ο αναρχικός και ο αυτόνομος χώρος δεν είναι χώρος… τούβλων και κούτσουρων. Δεν καίει βιβλιοθήκες και δεν πλιατσικολογεί.
Ο αναρχικός δεν είναι ούτε πρασινοφρουρός του Καρχιμάκη ούτε στρατολογημένος μετανάστης του ΣΥΡΙΖΑ.
Αφήστε λοιπόν το αναρχικό και αυτόνομο κίνημα ήσυχο γιατί δεν έχει καμιά σχέση με τα μπουρδελοκόμματα σας.

Διαβαστε Περισσοτερα...

ΘΛΙΨΗ

"Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπουςαυτούς,
ένας επέθαινε από αηδία...(Καρυωτάκης)

Διαβαστε Περισσοτερα...

Στην μνήμη του Αλέξανδρου

Σαν να γράφτηκε χτες

«Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου,

καρδούλα της καρδιάς μου,

πουλάκι της φτωχιάς αυλής,

ανθέ της ερημιάς μου…

Πού πέταξε τ' αγόρι μου, πού πήγε,

πού μ' αφήνει χωρίς πουλάκι το κλουβί,

χωρίς νερό η κρήνη.

Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δεν θωρείς που κλαίω

και δεν σαλεύεις δεν γρικάς τα που πικρά σου λέω…»

του Γιάννη Ρίτσου

Διαβαστε Περισσοτερα...

M M E

Διαβαστε Περισσοτερα...

Και όμως δεν κάνει αυτοκριτική!

“Η εισβολή συγκεκριμένων δημοσιογράφων στο χώρο των blogs είναι το τελικό στάδιο της απόλυτης σήψης και της μη αναστρέψιμης πορείας τους προς το χάος. […]

Οι άνθρωποι αυτοί επιχειρούν να μετατρέψουν την καταγγελτική αθωότητα των blogs σε επαγγελματικό εργαλείο λάσπης και εκβιασμού.”
Αυτά έγραψε μεταξύ άλλων ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος στο zougla.gr. Το κακό είναι οτι όλα αυτά δεν τα είπε πάνω σε μια κρίση αυτοκριτικής αλλά μιλώντας, όπως πάντα, για τους άλλους…

Διαβαστε Περισσοτερα...

« Ο Gregory νεκρός;»

Γράφει η Δήμητρα Κογκίδου
Κοσμητόρισσα της Παιδαγωγικής Σχολής, ΑΠΘ
« Ο Gregory νεκρός;»
Είναι η φράση που σφηνώθηκε και στο δικό μου το μυαλό από τη στιγμή που διάβασα το γράμμα του συμμαθητή του.
Παραθέτω απόσπασμα: « Όλοι τον φωνάζαμε Gregory παραφράζοντας το επώνυμό του. Ήταν εξαιρετικά καλό παιδί….. Μόλις άκουσα σήμερα το πρωί για το συμβάν και το επίθετο ψέλλισα “Ο Gregory είναι…”. Τούτο το πρωινό ήταν ένα από το χειρότερα που είχα ποτέ μου. Από την στιγμή που το έμαθα θόλωσα και έλεγα για ώρες: Ο Gregory νεκρός;»
Ήταν η φράση που δεν έβρισκα από το Σάββατο για να εκφράσω το τι νοιώθω. Σαν να τον ήξερα. Σαν να ήταν ένα γνωστό δικό μου παιδί που η ζωή του επιφύλαξε αυτό το σκληρό και αναπάντεχο τέλος. Σαν να ήταν μαθητής όλων μας.
Από την πολιτική και τις πρακτικές που ακυρώνουν καθημερινά τα όνειρα των νέων για μόρφωση και αξιοπρεπή απασχόληση, από τη «δολοφονία» –όχι μόνον με όπλα – των προσδοκιών και των προοπτικών των νέων μέχρι αυτή την εν ψυχρώ δολοφονία φάνηκε ότι η απόσταση δεν είναι μεγάλη. Ως μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας εκφράζω την οδύνη και την οργή μου για το γεγονός.
Ταυτόχρονα όμως εκφράζω την ανησυχία μου για τη πολιτική κλιμάκωσης της βίας, της καταστολής και του αυταρχισμού που οδήγησε στην αφαίρεση μιας ζωής. Είναι η συνέχεια των «πραιτόρων» του Πολύδωρα, του άγριου ξυλοδαρμού του Κύπριου φοιτητή με τη ζαρντινιέρα, της δικαστικής περιπέτειας του φοιτητή με τα «πράσινα παπούτσια» που δεν τελείωσε ακόμα, είναι συνέχεια λογικών και πρακτικών που πολώνουν και ενισχύουν την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση. Νομίζω ότι το «μάθημα» που πρέπει να διδάξουμε στη πράξη είναι η υπεράσπιση της ανθρώπινης ζωής ως υπέρτατου αγαθού και ο αγώνας- μαζί με τη νεολαία - για το δικαίωμα σε ανθρώπινη ζωή και για ένα μέλλον με προοπτική. Διαφορετικά, φοβάμαι ότι θα πενθήσουμε περισσότερα στο μέλλον.

Διαβαστε Περισσοτερα...

Aντίο Αλέξη...

O Πόντιος Πιλάτος . . . Πρωθυπουργεύει πέντε χρόνια ?

Διαβαστε Περισσοτερα...

Άλλα χρόνια και άλλοι καιροί

Μόλις είχαμε βγει από τη χούντα, το Φθινόπωρο του 1974. Παράνομο ακόμα τότε το ΚΚΕ στήσαμε για να κάνουμε «νόμιμη δουλειά) την «Δημοκρατική Κίνηση Εξάρσεων», Κωλέττη και Μπόταση (;) με το Χρήστο Κ. τον Δημήτρη Γκ. τον Τάσσο Σ. και φυσικά τον Σπύρο τον Χαλβατζή. Άλλα χρόνια και άλλοι καιροί. Το πρωί στις διαδηλώσεις για την αποχουντοποίηση, το απόγευμα συνελεύσεις στην κίνηση και μετά γραμμή για ολονύκτιες συζητήσεις στην πλατεία, στα παγκάκια και τις καρέκλες του «Τσαφ». Με το «Τι να Κάνουμε» παραμάσχαλα και το «Μανιφέστο» στην κωλότσεπη. «Όχι πες μου , σε ποια σελίδα και ποια παράγραφο το είπε αυτό ο Λένιν…». Θυμάμαι και το Νίκο το Φίλη από το «Ρήγα», λόγω …μεγέθους και επιμονής. Ερχόταν μόνος του και τα έβαζε με όλους του Κνίτες. Ακόμα και ο Γερμανός (ναι της «Γερμανός») ήταν εκεί. Άλλα χρόνια και άλλοι καιροί.
Έπειτα φύγαμε, άλλοι έγιναν στελεχάρες, άλλοι διαγράφτηκαν, άλλοι πήγαν απλώς στο σπίτι τους και άλλοι παντρεύτηκαν. Και μετά, όπως γράφει και ο Archaeopteryx σε άλλη ανάρτηση, αποκτήσαμε πολλές εφημερίδες, που σιγά σιγά άρχισαν να πουλάνε χωματουργικά και μπετό, ενώ το σύνθημα «ψωμί παιδεία ελευθερία» ξευτελίστηκε, τα μπαϊλντισμένα παιδιά του ΕΜΠ φόρεσαν γραβάτες Hermes και αφού διπλασίασαν την μεσαία τάξη, ξευτελίστηκαν και αυτά και σήμερα είναι οι ηλικιωμένοι της αντιπολίτευσης και ελάχιστοι τους παίρνουν σοβαρά.
Και σε μια μικρή πόλη που όλοι ξέρουν τους πάντες, που ξέρουμε ποια σύζυγος υπουργού κεράτωνε τον άντρα της με ποιον επιχειρηματία ή ποιος εκφωνητής κουτούπωνε συνάδερφό του, τα Εξάρχεια, ή παλιά μου γειτονιά, γίνονται σχεδόν εσκεμμένα, μπάχαλο, για να έχουν να βρίζουν οι περίοικοι, να φανατίζονται οι επαναστάτες, και να καίγεται και κανέναν πολυώροφο, όπως τότε με το Μινιόν … θυμάστε;
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται λένε, αλλά κάθε φορά και πιο ξεφτίλα. Ούτε αρετή, ούτε τόλμη, ούτε ελευθερία.

Διαβαστε Περισσοτερα...