Ύδρα, Αύγουστος 2012.
του Αντώνη Φουρλή
Κλιμάκιο της Οικονομικής Αστυνομίας φτάνει στο υπερήφανο, ελεύθερο (όπως το αντιλαμβάνονται ορισμένοι – όχι όλοι, ασφαλώς – εκ των επιχειρηματιών της Ύδρας) από τον έλεγχο της εφορίας, νησί. Οι κατάσκοποι του ελληνικού κράτους έχουν αναλάβει αποστολή δολιοφθοράς: να πάνε σε ταβέρνες και μπαράκια για να διαπιστώσουν εάν κόβονται αποδείξεις. Ενα μεσημέρι (Παρασκευή 17 Αυγούστου) οι κατάσκοποι κάθονται σε μία από τις πλέον τουριστικές ταβέρνες του νησιού και κοιτάζουν γύρω. Στα τραπέζια, οι πελάτες τρώνε, πίνουν κι έπειτα πληρώνουν το λογαριασμό.
Οι σερβιτόροι τους εύχονται καλή χώνεψη και τους ξεπροβοδίζουν, αλλά αποδείξεις δεν δίνουν. Κατά μία ανεπιβεβαίωτη πληροφορία, μάλιστα, οι ιδιοκτήτες ρώτησαν ευθέως τους ελεγκτές, εάν πρέπει (;) να κόβουν αποδείξεις σε όσους κάθονται. Στο τέλος, οι ελεγκτές έχουν το θράσος να ζητήσουν από τον υπεύθυνο του καταστήματος, να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα, γιατί το ποσό των εισπράξεων χωρίς αποδείξεις είναι αυξημένο και προβλέπεται αυτόφωρη διαδικασία. Και τότε μερικές δεκάδες αδούλωτοι Υδραίοι (όσοι αισθάνονται ότι αδικούνται, επειδή τιμωρείται η φοροδιαφυγή) συνειδητοποιούν ότι καταλύεται το κράτος (τους) και ξεσπούν. Παίρνουν στο κατόπι την οικονομική αστυνομία και, προ του κινδύνου να λιντσαριστούν, το κλιμάκιο και ο ντόπιοι αστυνομικοί “ταμπουρώνονται” στο αστυνομικό τμήμα. Οι επαναστάτες τότε κόβουν το ρεύμα και το νερό, πολιορκώντας το αστυνομικό τμήμα, κατά τα πρότυπα του Μωάμεθ Β' – του πορθητή της Πόλης! Στο λιμάνι, οι “αντικαθεστωτικοί” φοροφυγάδες κερδίζουν και τη ναυμαχία: κόβουν τους κάβους του ιπτάμενου δελφινιού, όταν επιχειρούν οι αστυνομικοί να...διαφύγουν μαζί με τον κρατούμενο επιχειρηματία, δέρνουν και μερικούς από το πλήρωμα! Το πρωί, τα ΜΑΤ έσπευσαν στην Ύδρα για να...λυθεί η πολιορκία του αστυνομικού τμήματος και να εφαρμοστεί (ας πούμε...) ο νόμος.
Όλα αυτά συμβαίνουν σε μία χώρα ρημαγμένη και σχεδόν χρεοκοπημένη, όπου όμως οι παλιές, καλές συνήθειες δεν αλλάζουν με τίποτα. Μερικές δεκάδες “τσαμπουκάδες” κάνουν ό,τι γουστάρουν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Αυτοδιορίζονται “κυβερνήτες” ενός νησιού και καταλύουν το κράτος, παραβιάζουν τους νόμους, χειροδικούν και εκτοξεύουν απειλές, επί δικαίων και αδίκων. Δεν αποτελεί, ούτε κατά διάνοια, έκπληξη το γεγονός ότι βρέθηκαν και ορισμένοι τοπικοί παράγοντες να τους δικαιολογήσουν. Εις εξ αυτών, μου δήλωσε ότι “ξέφυγαν” τα παιδιά και, εν πάση περιπτώσει, ναι – πρέπει να εφαρμόζεται ο νόμος, αλλά όχι και να συλλάβουν το γιο, που λιποθύμησε και η μητέρα του από την σύγχυση...
Η παρακμή σε μία χώρα δεν έρχεται – ούτε φεύγει μόνη της. Στην Ελλάδα μας, που μοιάζει τα τελευταία χρόνια περισσότερο με τριτοκοσμικό χαλιφάτο, η παρακμή θυμίζει κάτι από Βυζάντιο: τοπικοί ηγετίσκοι, γκρουπούσκουλα στα όρια της παρανομίας, διεφθαρμένοι τοπικοί άρχοντες και βουλευτές έτοιμοι να υποθάλψουν κάθε απίθανο στοιχείο για μερικά ψηφαλάκια, δημόσιες υπηρεσίες – κάστρα του ρουσφετιού και του λαδώματος, σταδιακά υποκατέστησαν κάθε κεντρική εξουσία και κατέστησαν πολύ σχετική την έννοια της εφαρμογής των νόμων. Εδώ είμαστε, λοιπόν. Και, για να μην ονειρευόμαστε ότι κάτι άλλαξε επειδή χθες έτυχε στην Ύδρα να βρουν απέναντί τους μερικούς ελεγκτές και αστυνομικούς με φιλότιμο οι “επαναστάτες”, σας παραπέμπω σε ένα προφητικό άρθρο που έγραψε η αγαπητή συνάδελφος (και προσωπική μου φίλη – γειά σου, Δώρα), η Δώρα Αντωνίου στην “Καθημερινή”. Δημοσιεύθηκε υπό τον εξαιρετικό τίτλο “τα νησιά της φοροδιαφυγής”, κατά διαβολική σύμπτωση, την ίδια ακριβώς ημέρα που συνέβαιναν τα πάντα στην Ύδρα. Παρασκευή, 17 Αυγούστου.
Εφορία στο νησί του Lost
19/08/2012
του Κώστα Γιαννακίδη
Την ώρα που οι άνδρες της Οικονομικής
Αστυνομίας προσπαθούσαν να φύγουν από την Ύδρα, εγώ ανέβαινα σε ένα
καϊκι στο λιμάνι κάποιου άλλου νησιού, πολλά μίλια μακριά από τη
γενέτειρα των ηρώων της Επανάστασης. Δεν είχα ιδέα τι συνέβη στην Ύδρα.
Υποθέτω ότι δεν το ήξερε ούτε ο νεαρός που ήταν καθισμένος πίσω από το
ξύλινο τραπέζι, στο κατάστρωμα του καϊκιού. Το καϊκι εκτελεί κάθημερινά
μικρές κρουαζιέρες διάρκειας επτά ωρών. Επισκέπτεται τρία νησάκια, ενώ
το πλήρωμα σερβίρει σουβλάκι, σαλάτα και καρπούζι. Το κόστος είναι
τριάντα ευρώ.
Έδωσα στον νεαρό εκατό ευρώ, ζητώντας τρία εισιτήρια. Μου επέστρεψε ένα δεκάρικο και μία ματιά γεμάτη απορία. Τι άλλο ήθελα; Μία απόδειξη ήθελα. Μπροστά του είχε ένα μπλοκ αποδείξεων. «Ο κύριος θέλει απόδειξη» είπε σε έναν τύπο που έδειχνε να έχει τον έλεγχο. Ξαφνικά στο τραπέζι εμφανίστηκε μία απόδειξη που έφερε σφραγίδα της επιχείρησης, δεν ήταν διάτρητη και η ημερομηνία είχε τροποποιηθεί με το χέρι. Πιθανότατα επρόκειτο για μία απόδειξη της 13ης Αυγούστου που μετατράπηκε σε απόδειξη 18ης. «Είναι παλιά» του λέω. «Είναι καινούργια» μου είπε ο έχων τον έλεγχο. «Την κόψαμε νωρίτερα και αυτοί που έπρεπε να την πάρουν άλλαξαν γνώμη και έφυγαν.» Τέτοιο μπέρδεμα... «Δεν κόβεις αποδείξεις» του είπα. «Κάτσε να δεις, κόβω» μου είπε. Δεν έκοβε. «Είναι εισιτήρια που έχουν αγοράσει από τα ξενοδοχεία τους» πέταξε κάποιος. Βλακείες. Και γιατί σε μένα έδωσε μία παλιά απόδειξη; Εννοείται ότι το μπαρ του καϊκιού διέθετε καφέδες και αναψυκτικά έναντι χαμηλού αντιτίμου, χωρίς, φυσικά, απόδειξη. Αποδείξεις δεν εμφανίστηκαν ούτε στα τρία νησιά που επισκεφθήκαμε. Και καλά το ένα, είναι ακατοίκητο. Στα άλλα; Μα στα άλλα είναι δυνατόν να απαιτείς απόδειξη από τον ακρίτα που έχει στήσει έναν πάγκο και πουλάει καφέδες και γλυκά του κουταλιού; Και παντού η ίδια αηδιαστική απάντηση: «έναν μήνα περιμένουμε και εμείς να δουλέψουμε. Αν πληρώσουμε την Εφορία δεν θα έχουμε να ντύσουμε τα παιδιά μας.» Σοβαρά; Καλώς να σας δεχθούμε στο κλαμπ.
Πίσω στο μεγάλο νησί, το στοιχειώδες ρεπορτάζ μου έδειξε ότι οι περισσότεροι καταστηματάρχες κόβουν αποδείξεις μόνο σε Έλληνες. «Αν έρθει το ΣΔΟΕ με ειδοποιεί με SMS ο λογιστής μου» παραδέχεται τοπικός έμπορος.
Τώρα θα με ρωτήσετε ποιο είναι το νησί. Ευχαρίστως να σας πω. Είναι όλα τα νησιά. Είναι τα νησία που το ΣΔΟΕ διαπιστώνει παραβατικότητα 100%. Σκεφτόμουν ότι αν στο νησί του Lost κατοικούσαν Έλληνες, ο μαύρος καπνός και η πολική αρκούδα θα έκλεβαν την Εφορία. Είναι σε όλα εκείνα τα νησιά που το χειμώνα μουτζώνουν την τηλεόραση όταν παίζει ειδήσεις και καταριούνται τη Μέρκελ επειδή τους χάλασε τη ζωή. Τα μικρά αυτά καθάρματα, οι μεγάλοι μας εχθροί.
Έδωσα στον νεαρό εκατό ευρώ, ζητώντας τρία εισιτήρια. Μου επέστρεψε ένα δεκάρικο και μία ματιά γεμάτη απορία. Τι άλλο ήθελα; Μία απόδειξη ήθελα. Μπροστά του είχε ένα μπλοκ αποδείξεων. «Ο κύριος θέλει απόδειξη» είπε σε έναν τύπο που έδειχνε να έχει τον έλεγχο. Ξαφνικά στο τραπέζι εμφανίστηκε μία απόδειξη που έφερε σφραγίδα της επιχείρησης, δεν ήταν διάτρητη και η ημερομηνία είχε τροποποιηθεί με το χέρι. Πιθανότατα επρόκειτο για μία απόδειξη της 13ης Αυγούστου που μετατράπηκε σε απόδειξη 18ης. «Είναι παλιά» του λέω. «Είναι καινούργια» μου είπε ο έχων τον έλεγχο. «Την κόψαμε νωρίτερα και αυτοί που έπρεπε να την πάρουν άλλαξαν γνώμη και έφυγαν.» Τέτοιο μπέρδεμα... «Δεν κόβεις αποδείξεις» του είπα. «Κάτσε να δεις, κόβω» μου είπε. Δεν έκοβε. «Είναι εισιτήρια που έχουν αγοράσει από τα ξενοδοχεία τους» πέταξε κάποιος. Βλακείες. Και γιατί σε μένα έδωσε μία παλιά απόδειξη; Εννοείται ότι το μπαρ του καϊκιού διέθετε καφέδες και αναψυκτικά έναντι χαμηλού αντιτίμου, χωρίς, φυσικά, απόδειξη. Αποδείξεις δεν εμφανίστηκαν ούτε στα τρία νησιά που επισκεφθήκαμε. Και καλά το ένα, είναι ακατοίκητο. Στα άλλα; Μα στα άλλα είναι δυνατόν να απαιτείς απόδειξη από τον ακρίτα που έχει στήσει έναν πάγκο και πουλάει καφέδες και γλυκά του κουταλιού; Και παντού η ίδια αηδιαστική απάντηση: «έναν μήνα περιμένουμε και εμείς να δουλέψουμε. Αν πληρώσουμε την Εφορία δεν θα έχουμε να ντύσουμε τα παιδιά μας.» Σοβαρά; Καλώς να σας δεχθούμε στο κλαμπ.
Πίσω στο μεγάλο νησί, το στοιχειώδες ρεπορτάζ μου έδειξε ότι οι περισσότεροι καταστηματάρχες κόβουν αποδείξεις μόνο σε Έλληνες. «Αν έρθει το ΣΔΟΕ με ειδοποιεί με SMS ο λογιστής μου» παραδέχεται τοπικός έμπορος.
Τώρα θα με ρωτήσετε ποιο είναι το νησί. Ευχαρίστως να σας πω. Είναι όλα τα νησιά. Είναι τα νησία που το ΣΔΟΕ διαπιστώνει παραβατικότητα 100%. Σκεφτόμουν ότι αν στο νησί του Lost κατοικούσαν Έλληνες, ο μαύρος καπνός και η πολική αρκούδα θα έκλεβαν την Εφορία. Είναι σε όλα εκείνα τα νησιά που το χειμώνα μουτζώνουν την τηλεόραση όταν παίζει ειδήσεις και καταριούνται τη Μέρκελ επειδή τους χάλασε τη ζωή. Τα μικρά αυτά καθάρματα, οι μεγάλοι μας εχθροί.
Η Ύδρα και οι άλλοι
του Τάσου Τέλλογλου
Την εποχή της Τουρκοκρατίας το καράβι
με τους ανθρώπους που έπρεπε να εισπράξουν τους φόρους έμενε αρρόδο. Οι
Υδραίοι έβγαιναν στα ανοιχτά, δήλωναν πόσα σπίτια είχαν κτίσει στο
προηγούμενο διάστημα και με βάση αυτό πλήρωναν φόρο. Έτσι όπως είναι
κτισμένο το νησί πάντα είχαν δυνατότητα να «κλέβουν».
Το Σαββατοκύριακο στην Ύδρα συνέβησαν δύο πράγματα. Η φορολογική αστυνομία συνέλαβε, όπως υποστηρίζει, έναν επαγγελματία να κλέβει φόρους. Και άλλοι «επαγγελματίες» αποφάσισαν στα πλαίσια των χειρότερων παραδόσεων του νησιού να προβάλλουν αντίσταση στην εφαρμογή του νόμου, παραβιάζοντας δεκάδες διατάξεις του ποινικού κώδικα (διακοπή ρευματοδότησης του τμήματος όπου εκρατείτο ο συνάδελφός τους, ρίψη κροτίδων κα). Το κράτος αντέδρασε στέλνοντας για πρώτη φορά σε φορολογικό έλεγχο ΜΑΤ.
Ασφαλώς ο υφυπουργός Οικονομικών κ Γιώργος Μαυραγάνης θα μπορέσει, ευκαιρίας δοθείσης, να εξηγήσει στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ Νίκο Δένδια οτι η φορολογική συμμόρφωση δεν προάγεται με την παρουσία των ΜΑΤ. Ο τελευταίος θα του απαντήσει ότι αυτή ήταν απαραίτητη από τη στιγμή που αμφισβητήθηκε το κρατικό μονοπώλιο της βίας, δηλαδή η δυνατότητα της αστυνομίας να επιβάλλει την αυτόφωρη διαδικασία που προβλέπει ο νόμος στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ας σημειωθεί ότι την ίδια ώρα που ελάμβανε χώρα το περιστατικό στην Ύδρα, στην Λευκάδα σε ένα ανάλογο περιστατικό, με πρωταγωνιστή το ΣΔΟΕ, καταλογίζονταν χωρίς να ανοίξει μύτη οι σχετικές ποινές, ο κ Δένδιας μπορεί να το μάθει .Ο φορολογικός έλεγχος είναι ένας λογιστικός έλεγχος και η βία που φαίνεται ότι στην Ύδρα προήλθε με πρωτοβουλία των φορολογουμένων(;), δεν βοηθά στην καθαρότητα της αποτύπωσής του.
Οι έλεγχοι στα νησιά είναι απαραίτητοι από τη στιγμή μάλιστα που τα στοιχεία δείχνουν ότι η φοροδιαφυγή και πάλι φουντώνει μετά τον θάνατο του «κινήματος των αποδείξεων» του 2010 και το βάθεμα της ύφεσης. Δεν αρκούν όμως με παρουσία ελεγκτών μία φορά το χρόνο όσο εξακολουθεί να κυκλοφορεί πολύ χάρτινο χρήμα, όσο οι επιχειρήσεις δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν και εξ αποστάσεως περιστατικά σαν της Ύδρας για ένα διάστημα θα επαναλαμβάνονται.
Υπάρχουν όμως και μερικά άλλα φαινόμενα που θα έπρεπε να προβληματίσουν αυτούς που κυβερνούν. Κάθε μέρα ξεφυτρώνουν στη χώρα δεκάδες επιχειρήσεις εστίασης σε μία περίοδο που –υποτίθεται- η ιδιωτική κατανάλωση υποχωρεί ραγδαία . Από τι ελπίζουν ότι θα ζήσουν όλοι αυτοί οι νέοι επιχειρηματίες; Την ίδια ώρα το κράτος υπόσχεται, με βάση τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ, ότι θα μειώσει το ΦΠΑ στην εστίαση… Με ποιό στόχο; Να αυξήσει την κατανάλωση εγχώριων τροφίμων; (δεν γίνεται) Να αυξήσει τη δυνατότητα απασχόλησης φοροδιαφευγόντων νέων επιχειρηματιών; (γίνεται ). Να τονώσει την τουριστική ζήτηση (μπορεί να γίνει).
Σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών κ Αβραμόπουλος θα ακούσει τον γερμανό ομόλογό του κ Βεστερβέλλε να του λέει ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν μπορούν εσαεί να πληρώνουν τους φόρους που αρνούνται να πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες. Όσοι είμαστε μισθωτοί «μοιραζόμαστε» αυτή την μοίρα με τους Ευρωπαίους «χορηγούς» μας καλούμενοι να καταβάλλουμε σε μία εβδομάδα 1-1,5 μηνιαίο εισόδημα για τη φορολογία του 2011 επιπλέον των όσων ήδη έχουμε πληρώσει. Ε, κάποια στιγμή σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατόν να ανήκεις στην ίδια χώρα με εκείνους της Ύδρας. Που, προφανώς, στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία, χρησιμοποιούν δημόσια νοσοκομεία και παραλαμβάνουν τα προϊόντα τους σε ένα λιμάνι που έχει πληρωθεί από φόρους. Όχι όμως τους δικούς τους.
Το Σαββατοκύριακο στην Ύδρα συνέβησαν δύο πράγματα. Η φορολογική αστυνομία συνέλαβε, όπως υποστηρίζει, έναν επαγγελματία να κλέβει φόρους. Και άλλοι «επαγγελματίες» αποφάσισαν στα πλαίσια των χειρότερων παραδόσεων του νησιού να προβάλλουν αντίσταση στην εφαρμογή του νόμου, παραβιάζοντας δεκάδες διατάξεις του ποινικού κώδικα (διακοπή ρευματοδότησης του τμήματος όπου εκρατείτο ο συνάδελφός τους, ρίψη κροτίδων κα). Το κράτος αντέδρασε στέλνοντας για πρώτη φορά σε φορολογικό έλεγχο ΜΑΤ.
Ασφαλώς ο υφυπουργός Οικονομικών κ Γιώργος Μαυραγάνης θα μπορέσει, ευκαιρίας δοθείσης, να εξηγήσει στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ Νίκο Δένδια οτι η φορολογική συμμόρφωση δεν προάγεται με την παρουσία των ΜΑΤ. Ο τελευταίος θα του απαντήσει ότι αυτή ήταν απαραίτητη από τη στιγμή που αμφισβητήθηκε το κρατικό μονοπώλιο της βίας, δηλαδή η δυνατότητα της αστυνομίας να επιβάλλει την αυτόφωρη διαδικασία που προβλέπει ο νόμος στην συγκεκριμένη περίπτωση. Ας σημειωθεί ότι την ίδια ώρα που ελάμβανε χώρα το περιστατικό στην Ύδρα, στην Λευκάδα σε ένα ανάλογο περιστατικό, με πρωταγωνιστή το ΣΔΟΕ, καταλογίζονταν χωρίς να ανοίξει μύτη οι σχετικές ποινές, ο κ Δένδιας μπορεί να το μάθει .Ο φορολογικός έλεγχος είναι ένας λογιστικός έλεγχος και η βία που φαίνεται ότι στην Ύδρα προήλθε με πρωτοβουλία των φορολογουμένων(;), δεν βοηθά στην καθαρότητα της αποτύπωσής του.
Οι έλεγχοι στα νησιά είναι απαραίτητοι από τη στιγμή μάλιστα που τα στοιχεία δείχνουν ότι η φοροδιαφυγή και πάλι φουντώνει μετά τον θάνατο του «κινήματος των αποδείξεων» του 2010 και το βάθεμα της ύφεσης. Δεν αρκούν όμως με παρουσία ελεγκτών μία φορά το χρόνο όσο εξακολουθεί να κυκλοφορεί πολύ χάρτινο χρήμα, όσο οι επιχειρήσεις δεν είναι δυνατόν να ελεγχθούν και εξ αποστάσεως περιστατικά σαν της Ύδρας για ένα διάστημα θα επαναλαμβάνονται.
Υπάρχουν όμως και μερικά άλλα φαινόμενα που θα έπρεπε να προβληματίσουν αυτούς που κυβερνούν. Κάθε μέρα ξεφυτρώνουν στη χώρα δεκάδες επιχειρήσεις εστίασης σε μία περίοδο που –υποτίθεται- η ιδιωτική κατανάλωση υποχωρεί ραγδαία . Από τι ελπίζουν ότι θα ζήσουν όλοι αυτοί οι νέοι επιχειρηματίες; Την ίδια ώρα το κράτος υπόσχεται, με βάση τις προεκλογικές δεσμεύσεις της ΝΔ, ότι θα μειώσει το ΦΠΑ στην εστίαση… Με ποιό στόχο; Να αυξήσει την κατανάλωση εγχώριων τροφίμων; (δεν γίνεται) Να αυξήσει τη δυνατότητα απασχόλησης φοροδιαφευγόντων νέων επιχειρηματιών; (γίνεται ). Να τονώσει την τουριστική ζήτηση (μπορεί να γίνει).
Σήμερα ο υπουργός Εξωτερικών κ Αβραμόπουλος θα ακούσει τον γερμανό ομόλογό του κ Βεστερβέλλε να του λέει ότι οι Γερμανοί φορολογούμενοι δεν μπορούν εσαεί να πληρώνουν τους φόρους που αρνούνται να πληρώσουν οι Έλληνες πολίτες. Όσοι είμαστε μισθωτοί «μοιραζόμαστε» αυτή την μοίρα με τους Ευρωπαίους «χορηγούς» μας καλούμενοι να καταβάλλουμε σε μία εβδομάδα 1-1,5 μηνιαίο εισόδημα για τη φορολογία του 2011 επιπλέον των όσων ήδη έχουμε πληρώσει. Ε, κάποια στιγμή σκέφτεσαι ότι δεν είναι δυνατόν να ανήκεις στην ίδια χώρα με εκείνους της Ύδρας. Που, προφανώς, στέλνουν τα παιδιά τους σε δημόσια σχολεία, χρησιμοποιούν δημόσια νοσοκομεία και παραλαμβάνουν τα προϊόντα τους σε ένα λιμάνι που έχει πληρωθεί από φόρους. Όχι όμως τους δικούς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου