της Βικτωρίας Μαζεμένου.
Μπορεί να φοράς δύο ζευγάρια κάλτσες, δύο παντελόνια, μερικές μπλούζες, γάντια, κασκόλ, σκουφί αλλά έτσι είναι ο χειμώνας. Μόνο που για να τον βρεις στις ημέρες μας πρέπει να ταξιδέψεις κάπως βορειότερα.
Εγώ πήρα των ομματιών μου και κατέληξα στο Άμστερνταμ και επιτέλους είδα άσπρη μέρα. Πάγωσε λίγο το κοκαλάκι μου, δεν λέω. Τι ουρές στα μουσεία, τι τσιγάρα έξω στο κρύο, τίποτα δεν μου έριχνε τη διάθεση. Όσο πιο πολύ χιόνιζε τόσο πιο καλά αισθανόμουνα.
Κανάλια παγωμένα, ποδήλατα χιονισμένα, άνθρωποι και κτίρια δυσδιάκριτα από το πυκνό χιόνι δημιουργούσαν ένα χειμωνιάτικο σκηνικό που με έκανε να αισθάνομαι σαν παιδί στο μαγικό κόσμο του Disney. Και φυσικά δεν ήταν μόνο το χιόνι και το κρύο που έκαναν την πραγματικότητά μου διαφορετική.
Ήταν τα κορίτσια στα παράθυρα, με τα εσώρουχα, να προσπαθούν να δελεάσουν τους περαστικούς με τα καπέλα και τα χοντρά μπουφάν, να μπουν, να πετάξουν για λίγο τα ρούχα τους, να ζεσταθούν στην αγκαλιά τους. Ήταν τα Coffee shops, που παρόλο ντουμανιασμένα από τη μαριχουάνα σου έκαναν παρατήρηση εάν κατά λάθος ακούμπαγες το πακέτο με τα τσιγάρα πάνω στο τραπέζι. Ακόμα και πρόστιμο μπορούσες να πληρώσεις έχοντας τα τσιγάρα σου σε κοινή θέα!
Είχα μπερδευτεί. Δεν ήξερα τι ήταν νόμιμο και τι παράνομο. Μετά τις τουλίπες η μαριχουάνα είναι το φυτό με το οποίο έρχεσαι περισσότερο σε επαφή σε αυτή την πόλη. Για να μην πω ότι μάλλον η μαριχουάνα έρχεται πρώτη, γιατί ενώ τις τουλίπες τις απαντάς σε συγκεκριμένα σημεία στην πόλη την μαριχουάνα την βρίσκεις απανταχού. Φεύγοντας από το Άμστερνταμ είσαι πλέον γνώστης του σχήματος που έχει το φύλο μαριχουάνας γιατί το έχεις δει τουλάχιστον εκατό φορές. Πάνω σε σοκολάτες, κέικ, καραμέλες, μπλούζες, μαγνήτες, σταχτοδοχεία και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Είναι κάτι σαν το σήμα κατατεθέν.
Αλλά γι αυτό που μετάνιωσα, όταν πια είχα φύγει από το Άμστερνταμ ήταν που δεν αγόρασα όλες τις μπλούζες με τα φοβερά σλόγκαν, που είχαν σχεδόν όλα δύο κοινούς παρανομαστές, σεξ και μαριχουάνα.
Αυτή η πραγματικότητα κράτησε μόνο πέντε ημέρες. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ένοιωσα ότι άλλαξα ημισφαίριο. Ένα σύννεφο σκόνης από την Σαχάρα, ένα ζεστό αεράκι που φυσούσε στους 24 βαθμούς Κελσίου έκαναν τον Φεβρουάριο εξωπραγματικό και το μόνο που μου έμεινε, είναι να παρακαλάω ο Μάρτιος να τιμήσει τη φήμη του και να προσφέρει λίγη παγωνιά.
Να πεθάνουν επιτέλους τα κουνούπια!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου