Ο απόλυτος Έλληνας

Ξεχασμένοι ήρωες : Κωνσταντίνος Κουκίδης, το παλληκάρι που σεβάστηκαν και οι Γερμανοί 27-04-1941

Της Παναγιώτας Γιαννοπούλου*

Ήταν μια μέρα συνηθισμένη όπως οι περισότερες. Μόλις είχα γυρίσει σπίτι και κάθισα στον υπολογιστή

να διαβάσω τα e mail μου. (ηλεκτρονική αλληλογραφία ). Φίλοι και γνωστοί έστειλαν τα νέα τους,

ο καθένας με τον τρόπο του και από την χώρα του. Καθημερινά πράγματα, προβληματάκια, φωτογραφίες,

ανέκδοτα, όλα τα είχε ο ηλεκτρονικός μου μπαξές. Ένα μήνυμα όμως ήταν διαφορετικό από τα άλλα.

Προερχόμενο από παιδική μου φίλη στην Γερμανία και φυσικά στα γερμανικά, εξέφραζε την εξής απορία:

"Was weisst du eigentlich ueber Konstantinos Koukidis?" «Τι γνωρίζεις αλήθεια για τον Κωνσταντίνο Κουκίδη;»

Ωχ λέω, ποιος είναι αυτός πάλι. Γνωρίζοντας την αδυναμία της φίλης μου για την Ελλάδα και τους Έλληνες

τραγουδιστές τύπου Κόστα Κορδαλής, Ντέμις Ρούσσος κτλ. σκέφτηκα πως κάποιος νεαρός προερχόμενος

από κάποιο τάλεντ σόου θα άρεσε στις κόρες της οι οποίες προφανώς κληρονόμησαν την αδυναμία της μαμάς.

Εντάξει λέω, θα κοιτάξω να δω ποιος είναι και θα της απαντήσω. Δεν είχα φυσικά ιδιαίτερη όρεξη να ψάχνω

για έναν μάλλον κούκλο πρασινομάτη με ξεβαμμένο τζιν και σκισμένο μπλουζάκι, (για περισσότερο σασπένς,)

αλλά δεν βαριέσαι. Ο υπολογιστής στάθηκε αρκετά πρόθυμος να με βοηθήσει. Το όνομά του το βρήκα πολύ

εύκολα σε ελληνικές σελίδες.. και σε γερμανικές και σε αγγλικές, σε ολανδικές, σε ισπανικές, σε ρουμανικές κτλ,κτλ.

Πάγωσα, ανατρίχιασα με αυτά που διάβασα, θύμωσα που δεν τα γνώριζα και ακόμη περισσότερο με αυτούς που

δεν βοήθησαν να τα μάθω. Δεν το συνάντησα ποτέ σε κανένα ελληνικό βιβλίο της εποχής μου.

Πιανω όσες εγκυκλοπαίδειες έχω σπίτι. Τίποτα, πουθενά το όνομά του. Λέω, μάλλον στο Γυμνάσιο θα το έμαθαν.

Μιας και εγώ δεν είχα πάει Ελληνικό Γυμνάσιο, παίρνω τηλέφωνο φίλες που έχουν παιδιά του γυμνασίου, τα ρωτώ

μα και αυτά κάπου για Χ -Faktor πόνταραν. Αστο, λέω, δεν υπάρχει περίπτωση να τον γνωρίζει το ευρύ κοινό.

Μα πως είναι δυνατόν, συλλογίζομαι. Εδώ το γράφει καθαρά σε τόσες ξένες γλώσσες.

«Κωνσταντίνος Κουκίδης, ο ηρωικός Εύζωνας του Παρθενώνα». Ο απόλυτος Έλληνας

Ήταν 08.45 το πρωί της 27.04.1941 όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Αθήνα. Απόσπασμα αυτών ανεβαίνει

στην Ακρόπολη όπου ένα παλληκάρι 21 ετών είναι ο ξάγρυπνος φρουρός του εθνικού μας συμβόλου.

Να κατεβάσει την σημαία, τον διατάζουν. ΟΧΙ, τους απαντά. Ακίνητος παραμένει στην θέση του και απλά

παρατηρεί τον Γερμανό στρατιώτη που την κατεβάζει, την διπλώνει εβλαβηκα, όπως απαιτεί το ναζιστικό

πρωτόκολλο και την παραδίνει στα χέρια του Κωνσταντίνου Κουκίδη. Για λίγα μόνο δευτερόλεπτα παρατηρεί

την σημαία στα χέρια του. Χωρίς έκφραση στο πρόσωπό του, σιγά - σιγά την ξεδιπλώνει, καλύπτει με αυτήν

το σώμα του και τρέχει προς τον γκρεμό. Μπροστά στα ματιά δεκάδων Γερμανών ο νεαρός Εύζωνας τσακίζεται

πάνω στα βράχια σε 60 μέτρα βάθος. Όσοι έτρεξαν στην άκρη του γκρεμού αντίκρισαν το κορμί του καλημενο

με αίμα και με το γαλανόλευκο σάβανο που είχε διαλέξει χωρίς δισταγμό. Οι Γερμανοί προσπάθησαν να

συγκαλύψουν το γεγονός, να αποδώσουν τον θάνατό του σε δήθεν έμφραγμα, αλλά οι ίδιοι οι παραβρισκόμενο

Γερμανοί φαντάροι και λοχαγοί δεν κατάφεραν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό. Ήταν φανερό πως

τέτοια θυσία άξιζε ακόμη και τον δικό τους σεβασμό. Και όπως όλα δείχνουν ακόμη και σήμερα γίνεται λόγος

στην Γερμανία για το παλληκάρι αυτό. Εξ ου και η ερώτηση της φίλης μου.

Σήμερα, στους πρόποδες της Ακρόπολης υπάρχει ένα μνημείο που έχει στηθεί στην μνήμη αυτού του υπέροχου Έλληνα.

Κάθε χρόνο η Πανελλήνια Ένωση Ποντίων Αξιωματικών φροντίζει για το μνημόσυνό του, αλλά τίποτα άλλο δεν έχει

γίνει από την Πολιτεία για να παραμείνει αιώνια η μνήμη αυτού του παλληκαριού. Μια θέση στα βιβλία ιστορίας

ως ελάχιστος φόρος τιμής Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά για τους ξεχασμένους μας ήρωες. Δεν ωφελεί όμως

να τα γράψω εγώ. Εμένα θα με διαβάσουν μερικά άτομα μέσα σε μια μέρα και μετά θα με ξεχάσουν και όλα όσα έγραψα.

Εδώ όμως πρέπει να καταγραφούν τα ονόματα των παιδιών αυτών στα ιστορικά βιβλία για να μην ξεχάσουμε ποτέ.

Το άλμα των γενναίων Σουλιωτισσών από τον Ζάλογγο έμεινε για πάντα στην ιστορία, όμως το μοιραίο βήμα του

Κωνσταντίνου Κουκίδη προς τον θάνατο αγνοήθηκε για πάνω από 68 χρόνια. Η Ακρόπολη αν μη τι άλλο αντιπροσωπεύει

την Ελλάδα και θα περίμενε κανείς η θυσία του Κωνσταντίνου Κουκίδη να είναι σημείο αναφοράς για τις επόμενες γενιές.

Αντί αυτού όμως, πέρασε απαρατήρητος ο θάνατος ενός παλληκαριού με την γενναιότητα ενός Κολοκοτρώνη και την

αποφασιστικότητα ενός Μεταξά. Και όμως μέχρι προσφάτως, εκεί στα Αναφιώτικα, κάτω από την Ακρόπολη, \

ζούσαν μάρτυρες αυτής της απίστευτης ιστορίας. Οι Έλληνες Ηρωες είναι φτιαγμένοι από μια άλλη πάστα.

Είναι αυτοί που ήρθαν στην ζωή ακριβώς για αυτό τον σκοπό. Καμιά ζωή δεν είναι άσκοπη. Στο ντόμινο της ζωής

ο καθένας έχει την θέση του. Οι επιρροές από τον έναν στον άλλο είναι φυσικό επακόλουθο ακόμη και με τους

νόμους της φυσικής. Ποσο μάλλον με τους νόμους της ηθικής. Η θυσία τους είναι η ζωή μας. Η ελευθερία μας,

η καλοπέρασή μας. Τα παλληκάρια αυτά είναι η ίδια η Ελλάδα και ως εκ τούτου δεν πρέπει να τα απαρνηθούμε.

Πρέπει να ονομάσουμε δρόμους με τα ονόματά τους, να τιμήσουμε αίθουσες, ιδρύματα. Οποιος πιστεύει πως μπορεί

να κάνει ό,τι έκαναν αυτοί οι άνθρωποι, είναι πολύ γελασμένος. Είμαστε τόσο πολύ κολλημένοι στην γλυκιά ζωή που