Eric Burdon στο παλαιό φρούριο της Κέρκυρας

Βραδιά συνκινισεις χτες βράδυ στο παλαιό φρούριο της Κέρκυρας ο φίλος από τα παλιά Eric Burdon σε μια μαγευτική βραδιά για τους νοσταλγούς της jazz rock σκηνής μας ταξίδευσε στα παιδικά μας χρόνια τότε που όλη η ζωή ήταν μπροστά μας και το RONDO έσφυζε από ζωή κάθε βράδυ ο Στέλιος στα Πικ απ το βινύλιο να κάνει Γκρατς The House of the Rising Sun και εμείς να μην καταλαβαίνουμε τίποτα μόνο το φως του ήλιου το πρωί μας στράβωνε καθώς ψάχναμε να βρούμε τα βήματα μας για να γυρίσουμε πίσω στα σπίτια μας

Ψαρεύοντας στο Internet βρήκα μερικά πράγματα για τον Eric Burdon
Σύμφωνα μ’ ένα γνωστό γνωμικό, “αν θυμάσαι τα 60’s σημαίνει ότι δεν τα έζησες”. Ποιος όμως μπορεί να προσάψει κάτι τέτοιο στον EricBurdon, έναν άνθρωπο που όχι απλώς έζησε τα 60’s, αλλά ήταν κι ένας από τους θεμελιωτές της πολιτιστικής τους βάσης, ένας από τους εμπνευστές της μόνης μουσικής επανάστασης στην ιστορία μέχρι σήμερα που έχει μπορέσει να δημιουργήσει έστω και πλασματικές πεποιθήσεις στους θιασώτες της ότι πράγματι έχουν τη δυνατότητα ν’ αλλάξουν τον κόσμο; Ο EricBurdon φυσικά δεν άλλαξε τον κόσμο, κι αμφιβάλλω αν ποτέ πίστεψε ότι θα μπορούσε να το κάνει. Έκανε όμως κάτι ουσιαστικότερο. Άλλαξε συνειδήσεις ποτίζοντας τους ανθρώπους με το μουσικό ελιξίριο των Animals, ως τραγουδιστής των οποίων ηγήθηκε –τρόπον τινά- της περίφημης BritishInvasion στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αλλάζοντας άρδην και εσαεί τα μουσικά πράγματα.

ERIC BURDON ειπε για τους
JANISJOPLIN
“ Eκείνο το βράδυ φορούσε κόκκινα, ψηλοτάκουνα παπούτσια και ένα πολύ σέξι, στενό και διαφανές μίνι φόρεμα, μέσα από το οποίο διαγράφονταν οι ρώγες του στήθους της. Εντυπωσιάστηκα από την ερμηνεία της, όπως και κάθε φορά που την έβλεπα ή τζαμάριζα μαζί της επί σκηνής. Ποτέ δεν την ηχογράφησαν σωστά. Ποτέ, καμία μαγνητική ταινία δε θα μπορούσε να συλλάβει όπως έπρεπε μία ερμηνεύτρια σαν τη JanisJoplin. Έπρεπε να τη δεις και να την ακούσεις ζωντανά”.
JIMIHENDRIX
Στο rock ‘n’ rollη αθωότητα είναι η πρώτη απώλεια. Έτσι συνέβη και με τον Τζίμι. Μέχρι να φτάσει στο Γούντστοκ, δεν υπήρχαν πια φλεγόμενες κιθάρες. Το ουράνιο τόξο είχε πλέον ξεθωριάσει. Γι’ αυτό και η ταινία του Γούντστοκ είναι τόσο απατηλή. Ο Τζίμι δεν έπαιξε στο πλήθος των 400.000 σε καλή ώρα. Έπαιξε ξημερώματα μπροστά σε σκληροπυρηνικά φρικιά και λόφους γεμάτους σκουπίδια. Το “StarSpangledBanner” του δεν ήταν πολεμική ιαχή. Ήταν ο θρήνος που ανήγγειλε το θάνατο ενός ονείρου. (…)
Θυμάμαι αργά κάποια νύχτα τον Τζίμι μόνο στη σκηνή να παίζει. Η ένταση δυνάμωσε. Ο μάνατζερ (του club) άρχισε να εκνευρίζεται. Δε θυμάμαι πως τελείωσε. Ίσως ο μάνατζερ να έβγαλε το βύσμα του μικροφώνου. Όμως ξαφνικά κάτι έκανε τον Τζίμι να σταματήσει. Ξεκρέμασε την άσπρη FlyingVαπ’ το λαιμό του, την ισορρόπησε στις παλάμες των χεριών του και σε ένα οπτικό-ηχητικό κρεσέντο, κάρφωσε την κιθάρα του στο ταβάνι πάνω από τη σκηνή. Ευχαριστώ πολύ και καληνύχτα σας!”.
JIMMORRISON
Το συγκρότημα έπρεπε να μετακομίσει σε ένα τεράστιο σπίτι στο Μπελ ερ. Το σπίτι έγινε μόνιμος χώρος για πάρτυ. Ο Τζίμι Χέντριξ, όταν βρισκόταν στην περιοχή ήταν τακτικός θαμώνας. Επίσης, ο Τζίμ Μόρισον ήταν σχεδόν μόνιμος, κοιμόταν στο χολ μαζί με ένα σωρό νεραϊδένιες χίπισσες φιλενάδες του. Ο Τζίμ λαχταρούσε την τιμωρία. Πολλές φορές την είχε «πέσει» σε κάποιον για να προκαλέσει τη βίαιη αντίδραση του και να γίνει σκηνή. Αυτό πρέπει να ήταν η τέχνη στην οποία είχε πραγματικό ταλέντο και δε χρειαζόταν συγκρότημα γι’ αυτό. Το να προκαλεί χάος ήταν η δική του παράσταση!
Λίγο αργότερα, ο Τζίμ άρχισε να τη χώνεται και σε μένα και η κατάσταση εκεί μέσα εξελίχθηκε σε παγκόσμιο διαγωνισμό Μαλακίας. Είμαστε τυχεροί που κανείς δεν έπαθε κάτι σοβαρό. Είχα βαρεθεί να περνάω πάνω από διάφορα σώματα κάθε πρωί που πήγαινα στο γραφείο, έτσι μια μέρα κατέβηκα με ένα 44αρι Μάγκνουμ στο χέρι και μια σφαίρα στον κύλινδρο. Πέρασα πάνω από δύο ασάλευτες φιγούρες ξαπλωμένες στο μαρμάρινο πάτωμα και σημάδεψα τον πολυέλαιο. Ο Τζίμ μισοκοιμισμένος με την πλάτη στον τοίχο, άνοιξε τα βαριά του βλέφαρα, με κοίταξε, κοίταξε το όπλο, γύρισε αργά στις φιλενάδες του και είπε : «Μπα, πλάκα κάνει». Τράβηξα τη σκανδάλη. Κλίκ. Στριφογύρισα τον κύλινδρο, στόχευσα, τράβηξα ξανά. Κλικ. Ο Τζίμ κοίταξε τα κορίτσια γύρω του και χαμογέλασε: «Βλέπετε δε θα το κάνει». Σήκωσα και ξανά τον επικρουστήρα, τράβηξα τη σκανδάλη. Μπαμ! Αυτή ήταν η τελευταία φορά που είδα τον Τζίμ Μόρισον. Έφυγε σύντομα για το Παρίσι, για να γίνει πτώμα σε μια Μπανιέρα.
L.S.D.
“Κατεβάζαμε πολύ L.S.D. κι ευαγγελιζόμασταν έναν θαυμαστό καινούριο κόσμο. (…)
Το πρώτο μου ψυχεδελικό ταξίδι με άλλαξε ριζικά και από τότε βλέπω τον κόσμο με αλλιώτικο, απελευθερωμένο βλέμμα. Η ψυχεδελική μου αποκάλυψη ήταν ότι οι ταινίες του Φελίνι έμοιαζαν με απλά ντοκιμαντέρ. Και έτσι παραμένουν μέχρι σήμερα.
Δεν είναι και τόσο δεοντολογικό να διαφημίζεις τα ναρκωτικά στις μέρες μας, αλλά η αλήθεια είναι ότι το LSD με βοήθησε να αποκτήσω επίγνωση των δυνατοτήτων της ανθρώπινης διάνοιας και του βάθους του ανθρώπινου πνεύματος.
Κάποτε διάβασα ότι τον πρώτο καιρό του LSD, κάποιοι γιατροί πίστεψαν ότι θα βοηθούσε στη διαδικασία της γέννας, βοηθώντας τις διαστολές του κόλπου. Ίσως είναι αλήθεια, ίσως και όχι, αλλά αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι βοηθάει σε διαστολές άλλου είδους!
Όπως σε όλα τα πράγματα, υπάρχει και η άσχημη πλευρά, αλλά οι ημι-φασιστικές κυβερνήσεις του 21ου αιώνα έχουν απαγορεύσει την έρευνα ακόμα και των θετικών πτυχών των χημικών ουσιών”.